kocaman sahradaki kumlarin kızgınlığı insani yakacak türdendi .. esen rüzgarlar etrafa yayılıyordu kum taneleri öfkeliydiler, öfkeleri yakıcılıklarından belliydi .. yaklaştırmıyordu yanina hiçbir canlıyı ... yapayalniz kupkuru toprakti ... hicbir canlıyı bağrinda tutmayan yakıp kavuran bir kara parçasıydı .ona arkadaslik eden ayni kaderi paylaşan kaya parçalarını saymazsak tabi . sanki herkes onu terk etmiş gitmişti ... çünkü canlılıktan hiçbir eser yoktu .. çözememiştim kimeydi neyeydi öfkesi, nedendi ne onu bu kadar ofkeli yapmisti? gündüzün güneş tam tepedeyken daha yalnızdın sen, kimse senin öfkeni yatıştıramıyordu ... duvarların vardı dışarıya kapatmıştın sanki ..köpüren bir volkan gibi yayıyordun tüm acılarını ... şiddettin fırtınalarınla daha da artıyordu ... mükemmelliğin sadeliğinden geliyordu ...fazla ne varsa aliyordun kollarının altına örtüyordun .seni tek yatıştırabilen geceydi..ve gecenin arkadaşları .. evet yine sakindin ama zararsızdın .. öfkesinden yorgun düşmüş insan misali ... hali kalmamisti saldirmaya.. susuyordu söyleyecek pek bir şey kalmamıştı canını alacaklar almıştı çoktan ...zararın en cokta kendineydi .. gündüzle öfkeni savaştırırken .. geceye ise seni sakinleştirmek düşüyordu ... dinleniyordun onunla birlikte ... yeni zaferler icin yeniden yanlızlığına yenilmek için...
