Bir Yıldız Daha Kaydı Sevgilim

Bölüm-2|| Aras mı Geldi ?

İyi okumalar❤︎
   
                              ***
"Sonra gülüşün geldi aklıma.Ve içimden dedim ki ;yine gelsen yine severim seni..."
-Cemal Süreya

                              ***
Çalan telefonum beni aniden uyandırdı.Yerimden hızlıca sıçrayarak telefonu elime aldım.Aras arıyordur belki de...

Telefonumda yazan yazıyı görünce bir güne daha umutlarım yıkılarak başladım.Her sabah telefonumda Aras'ım yazısını görme umuduyla uyanıyorum.Fakat umutla uyandığım günlerimin hiçbiri bana mutluluk vermiyordu.

Annem arıyordu.Bundan şikayetçi değildim.Aksine gayet hoşnuttum.
Sadece tek isteğim bir sabah telefonumun ekranında ondan gelen bir çağrıyı ya da mesajı görmekti.

"Alo,anne."

"Alya..."

Sesinde fazlasıysa özlem vardı.

"Efendim anne."

"Nasılsın ? "

"Bunun cevabını biliyorsun anne." dedim ve bir iç çektim.

"Bir ize rastlayabildin mi ? "

Annemin beni bu konuda desteklemesi hoşuma gidiyordu.

"Hayır anne.Ama sana güzel bir haberim var.Dün işe başladım."

"Gerçekten mi ? Beni çok mutlu ettin kızım."

Keşke ben de mutlu olabilsem.

"Teşekkür ederim anne.Artık yeni başlangıçlar yapmayı düşünüyorum.Kendimi biraz toparlama yoluna giriyorum sanırım.Burası bana iyi geldi ! "

"Bu beni çok mutlu etti.Ama sesin kötü geliyor."

"Üşüttüm,hastayım."

Halbuki ne üşütmüştüm ne de hastaydım.Sadece Aras'ı bulamamanın üzüntüsü üzerimdeydi.

"Hmm...Peki,dikkat et kendine o zaman."

Hmm diyişi inanmadığının göstergesiydi.Anneler anlardı ki çocuklarını.Her ne kadar hastayım desem de hasta olmadığımı biliyordu.

"Sen de anne."

"Akşamüstü ablan arayacak seni."

"Peki."

"Bir şeye ihtiyacın olursa söyle.Yalnız hissedersen de yanına gelebilirim hemen."

"Yalnız hissetmiyorum anne.Burda bir sürü insanla kaynaştım.Gerçekten iyiyim.Farklı bir şehir iyi geldi bana."

Hiçkimseyle tanışmamıştım.Buraya geldiğimden beri kendi kabuğuma çekilmiştim.

"Peki.Öyle diyorsan..."

"Görüşürüz anne."

"Seni seviyorum kızım.Kendine dikkat et."

"Ben de seni anne."

Telefonumu kapattıktan sonra rutin işlerimi hallettim ve hiçbir şey yemeden evden çıktım.Yine Fransa'nın bilmediğim sokaklarında bir başıma yürüyordum.

                               ***

Kapıyı açtığımda yine çan sesleri doldurdu kafeyi.Bu ses arada sırada içimdeki kelebeklere kanat çırptırıyordu.Bazen ise çekilmez bir çile haline geliyordu.

Çantamı sandalyenin üstüne bıraktıktan sonra önlüğümü giyip tezgaha yöneldim.O sırada yuvarlak tepsinin üstündeki bir kağıt dikkatimi çekti.

Kafenin sahibi malzemeler için alışverişe çıkmıştı.Kremaları getirene kadar çörekler yapmamı yazmıştı.

Soluklanmadan direk çöreklerin hamurunu hazırlamaya başladım.
Birazcık rahatlatır diye telefonumdan şarkı açtım.
Sevdiğiniz şarkılar yaşanmışlıkları hatırlatır derler.Doğru bir sözdü.Aras'la yaşadığım bütün güzel şeyler gözümün önünde canlanıyordu şimdi.

                               ***
Gözümün önüne gelen mutlu geçmişim ya da belki de benim mutlu sandığım geçmişim şarkıyla harmanlanınca dayanamadım ve şarkıyı kapattım.Bir daha böyle şarkılar dinlemeyecektim.

Çöreklerimi hazırladıktan sonra fırına vermek üzere eğildim.O sırada içeriye birisi girdi.Herhalde Aleon gelmiştir diye düşündüm.
Birkaç dakika sonra biri "Alya...Ben geldim." dedi.Türkçe konuşan birisi mi ? Aras olabilir miydi bu kişi ?