Laatste hoofdstuk alweer, bedankt voor alle lieve, leuke reacties! Het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal 'risico' staat online. Neem een kijkje als je wilt!
~~~~~~~
Dankwoord.
In uw handen heeft u een exemplaar van mijn allereerste boek. Nu ben ik, als schrijfster, niet de enige die dit mogelijk heeft gemaakt. Daarom ben ik een aantal mensen een bedankje verschuldigd. Voor ik daar echter aan begin moet ik jullie, beste lezers, iets opbiechten.
Ik ben 25 jaar oud. Als een journalist ben ik absoluut voor the truth and nothing but the truth. Familietrekje, denk ik. Als dochter van twee uitstekende rechereurs gaat het volledig tegen mijn opvoeding in om jullie met een leugen te laten leven.
Dus bij deze: mijn naam is Tess Numan-Kremer. Ik ben het meisje in dit boek, een dochter van Evert Numan en Fenna Kremer.
Drie maanden na het ongeluk, en na het einde van dit boek, had papa plotseling een terugval. Niemand zag het aankomen. De dokters niet en mama nog het allerminst.
Een bloedprop had positie gekozen in een belangrijke ader met een hartstilstand tot gevolg. De ambulance was te laat.
Papa overleedt op 13 oktober.
En ja, dat heeft u goed gelezen.
Alle personen in het boek bestaan echt.
Tessa van Stiphout, mama's daadwerkelijke dokter, is inmiddels een volwaardig lid van de groep. Als het team lichte verwondingen oploopt gaan ze eerst naar haar voor ze naar de eerste hulp gaan.
Ondanks alle ellende kwam er toch nog iets goeds van deze situatie; Bram en Liselotte kwamen samen. Na de dood van papa hebben zij een aantal maanden bij ons in huis gewoond. Mama, eigenwijs als ze is, wilde voor ons blijven zorgen. Nu neemt opvoeden veel tijd in beslag en rouwen doet dat ook. Bram en Liselottd vingen het huishouden op en zorgde er voor dat mama, behalve voor ons, ook voor zichzelf ging zorgen.
Aan het eind van die periode durfde Bram zijn gevoelens uit te spreken. Inmiddels zijn ze al vele jaren samen. Ze hebben geen kinderen, omdat ze, aldus het duo, "Stan en Tess toch al hebben." Het paar woont naast ons ouderlijk huis waar mama nog steeds woont.
Stan is opgegroeid tot het evenbeeld van papa met mama's bruine ogen. Hij is lid van de brandweer. Mama is apetrots, maar vindt het te gevaarlijk. Al wordt deze discussie meestal snel afgekapt als Stan het aantal tripjes naar de eerste hulp (of naar Tessa) tussen hen vergelijkt.
Mama is weer gelukkig. Al zie je soms vlagen van verdriet en gemis door haar ogen gaan. Ze is de sterkste vrouw die ik ken.
Ik ben, zoals jullie inmiddels wel geraden hebben, journalist en schrijfster. Al vindt Stan dat dat een pot nat is. Ik heb niet heel veel herinneringen aan mijn vader. Ik was immers nog maar zeven jaar oud.
Wat ik me wel kán herinneren is het geluid van zijn lach, die ene morgen met de disneyliedjes en de manier waarop hij naar mama keek. Hij keek naar haar op dezelfde manier waarop op Bram naar Liselotte kijkt. Alsof al het andere in de wereld in het niets viel vergeleken met haar.
Mijn ouders hadden de soort liefde waar mensen boeken over schrijven. En ik wil iedereen bedanken die het mogelijk heeft gemaakt om dat boek daadwerkelijk te schrijven.
Nu kennen jullie het volledige verhaal. Ik snap dat dit misschien niet het einde is waarop u hoopte. Misschien vindt u dat ik deze informatie al in het daadwerkelijke verhaal verteld had moeten hebben.
Ik heb niet echt gelogen, maar ik wilde het verhaal vertellen van wat had moeten zijn.
Tess Numan-Kremer
Ik draag dit boek op naar papa en mijn lieve, mooie familie die het bewijs is dat een familie niet door dna verbonden hoeft te zijn.
~~~~~~~
Ja ik weet het, ik haat mezelf ook.
Just please dont kill me😇
