"...kör bir kuş gibi. Nerede sert bir duvar var oraya çarpıyorsun."
Aforizmalar / Franz Kafka
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XVII.BÖLÜM: "ŞÜPHE"
Sanrı, gerçekliği saydam bir perde arkasına saklayan bir zihin aldatmacasıdır.
Zihnimin dört bir yanından kopup gelen çığlıkların perde arkasında kalan bir yansıma mı, yoksa gerçeğin ta kendisi mi kavrayamadığım bir anın içindeydim. Algılarımın önünü kapatan kapatan engel zihnimin kendisiydi, gerçeğin en kıdemli sahtesiydi. Bunun haricinde her şey normal, olması gerektiği gibi ilerliyordu. Kafamı ellerimin arasına aldım, kapı arkamda kalıyordu ve kendimi kötü hissetmeye başlamıştım.
Deliriyor muydum?
"Anne!" Demir'in sesiyle başımı hızla kaldırdım. Koştuğu belli olan, düzensiz nefes alışverişleriyle asansör kabininden çıktığı gibi bu tarafa koştuğunda soluğu annesinin yanında aldı. Sakin kalmaya çalışarak bedenimi hafif onlara doğru döndürdüm. "Ne işiniz var burada, hiç haber de vermedin?" dedi, şakayla karışık bir sesle son sorusunda annesine bakarak.
"Sürpriz yapacaktım ama kapı açılmadı, anahtarı mı değiştirdin bakayım yoksa?" Keriman teyze bunu söyledikten sonra onu süzerek, benim fark ettiğimi fark etmiş olmalı ki kaşlarını çattı. "Hem ne bu, koştur koştur gelmişsin. Şirkette değil miydin?" Demir, çalışmadığı yerden sorulmuş gibi duraksadığında göz göze gelmemizle yutkunarak hemen güldü.
"Anne sen de ha..." Gülerek ellerini saçlarından geçirdi. Henüz düzgün bir cevap vermemişti, garip bir şekilde zaman kazanmaya çalışır gibi bir hâli vardı. "Bir toplantı için önemli dosyayı unutmuşum, onu almaya geldim." Gözlerimi Demir'den çekerek kapıya diktiğimde içim epey huzursuzdu. Şimdi büyük bir sessizlik vardı. Hislerime ve dilime mani olamazken hızla kafamı ona çevirip direkt sordum.
"Evde biri mi var?" Keriman teyze de dudağını büzerek bana katıldı.
"Sanki ben de bir ses duyar gibi oldum da, üst kattan geldi herhalde." Demir'in gözleri büyüdü.
"Ne?" dedi açıkça şaşırarak, hem de endişelenerek. Gözlerinin kıyısında yeşeren gerginliğin izleri irislerinde derin fırtınalar meydana getirmişti. Güldü, bir kez daha ama bu kez zorlama olduğu daha belliydi...bilemiyorum, belki de ben öyle hissettim. Gülüşünü daha da büyüttüğünde ensesini ovalayarak konuştu. "Ben yalnız yaşıyorum ya, evde kim olabilir ki?" diyerek gülmesine devam etti. Ama ben gülmedim. Keriman teyze sabırsızca kolunu dürttü. Bakışlarım kapıda kilitlenip kaldı.
