Küçük balik yiyecek bir sey sanip hizla atildi çapariye. Önce müthis bir aci duydu dudaginda. Gümbür gümbür oldu yüregi, sonra hizla çekildi yukariya. Aslinda hep merak etmisti, denizlerin üstünü.
Neye benzerdi acaba gökyüzü. Bir yanda büyük bir merak, bir yanda ölüm korkusu. "Dudagi yaniklar" denir, sanslidir onlar. Hani görüp de gökyüzünü, insani, oltadan son anda kurtulanlar. Ne çare balikçinin parmaklari hoyratça kavradi onu. Küçük balik anladi yolun sonunun geldigini.
Koca denizlere sigmazdi, oysa simdi yüzerken küçücük yesil legende cansiz uzanivermis dostlarina degiyordu minik yüregi. insanlar gelip geçtiler önünden. Bir kedi yalanarak bakti gözünün içine. Yavasça karardi dünya, basi da dönüyordu. Son bir kez düsündü derin maviyi, beyaz mercani, bir de yesil yosunu.
Iste tam o sirada egilip aldim onu, yürüdüm deniz kenarina. Bir öpücük kondurdum basina. Sade bir törenle saldim denizin sularina. Bir an öylece bakakaldi, sonra sevinçle dibe daldi gitti, tüm kederimi söküp atarak. Tesekkürü de ihmal etmemisti, birkaç degerli pulunu elime avuçlarima birakarak. Balikçi ve kedi saskin baktilar yüzüme. Sorar gibiydiler, neden yaptin bunu diye.
"Bir Gün" dedim, "Bulursan kendimi yeşil leğendeki küçük balık kadar çaresiz, son ana kadar hep bir umudum olsun diye."
