Uzak Varlıkların Yalnızlığı

İkinci Bölüm

Ablam Pandora bir yıl önce on dokuz yaşındayken Cain ile evlendi ve şimdi yedi aylık hamile. Ve vay canına, deliler gibi mutlu. Tüm yaptığı kahkahalar atmak, küçük kıyafetler dikmek ve tüm genç anneleri eve davet etmek. Böylece ona bir şeyler getirip karnını okşayabiliyorlar. Cain her şeyin harika olduğunu düşünüyor. İşin aslı bir zamanlar onun süper biri olduğunu düşünürdüm. Onu şimdi ablamın ve karnının etrafında tam bir aptal gibi cıvıldayıp dururken gördükçe aynı adam olup olmadığından şüphe ediyorum. Eskiden ablamı hayat arkadaşı iyi biri olduğu için kıskanırdım, şimdiyse o kadar ezik birine dönüştü ki yüzüne güçlükle bakabiliyorum. Gerçi Pandora'nın sıkıcı bir tip olduğunu bildiğimden o kadar da hayal kırıklığına uğramıyorum. Ama bazen ne kadar az ortak yanımız olduğunu görünce hayret ediyorum. Aynı kamarada onca yıl geçirdik ve şimdi tek yaptığı oturup patik örmek.

Normal insanlar şimdiye dek çoktan kendi aile kamaralarına taşınmak isterdi ama ablam normal biri değil ve kendi kamarası için daha yeni başvurdu. Babam ve ben aslında onunla olmaktan mutluymuşuz gibi yanlış bir düşünceye kapıldığı için böyle oldu. Böyle olduğunu biliyorum çünkü Cain bana, ablamın onsuz ne yapacağımız konusunda ne kadar endişelendiğinden, bebek doğduğunda bile bizimle kalmayı planladığından bahsetti. Ben de onsuz olmaktan ziyade onunla nasıl yapacağımız konusundaki daha ağır endişelerimden bahsettim. Diyeceğim o ki, bütün bu olanlar tarif edilemez şekilde gereksiz. Babam bile boş zamanlarımızda bizimle nasıl oturacağını bilemiyor artık. Biz onun tepesinde uzun uzun tartışıp dururken, o bir köşede sessizce oturuyor ve tek kelime etmiyor; arada söylediğimiz şeylere gülüyor, bazen de "Kızlar haydi ama yapmayın!" diyor. Gerçi biz onun bundan keyif aldığını düşünüyorduk, özellikle de yataklarımıza gitmeden önce gelip onu kafasından öptüğümüzde. Ama artık o kadar emin değilim, Cain ile Pandora aptallaştılar ve sadece kendi aralarında konuşuyorlar, babamla ben de öylece ekranlara bakıp duruyoruz. Hoş, ben genellikle Pan içler acısı hayatıyla bu kadar mutlu olabildiği için onun ne kadar aptal olduğunu düşünüyorum.

Bu yüzden belki de Eğitim'deki son günüm olan bugün, sadece onun gibi birine dönüşmemeyi ümit ediyorum; belki de beynim kulaklarımdan akmadan günü bitirebilmeyi ümit ediyorum.

Peder Seth son on yılını genel olarak bize İncil'den hikâyeler anlatarak geçirdi ve bu hapishane gibi küçük gri odadaki son günümüzde, bize hayatın anlamını ya da şöyle diyelim hayatın kendi gördüğü şekildeki anlamını anlatmayı bıraktı. Doğal olarak, Jonah söylenenleri pür dikkat dinleyen tek kişiydi ve bir tek o bu tür şeylere önem veriyor. Yani tamam Emme de dünyalar dolusu not alıyordu ama o hep böyle yapar, tam bir otomatik pilottur diyebiliriz.

"Nesil 84, zaman artık sizin zamanınız." Bunlar, Peder Seth'in söyleyip durduğu kalıplaşmış sözler. Bu sınıfta, on beş-on yedi yaş arası sıralanmış otuz beş kişiyiz, işin aslı seri üretim hattından çıkmış işçilerin en son grubundan başka bir şey değiliz. Eğitim için üç sınıf var; üç yıl Eğitim A'da, üç yıl Eğitim B'de, üç yıl da Eğitim C'de geçiriyor ve çıkıyorsun. Ardından, hiç doğmamış olmayı dileyecek altı-sekiz yaş arası yeni sevkiyatın hayatını çekilmez hale getirmeye başlıyorlar.

Yeniden dinlemeye koyulduğumda Peder Seth, galiba Tanrı'yla ilgilenen adamlar için zorunlu olan sakalıyla gülümseyerek konuyu iyice hararetlendiriyor. "Bu sizin döneminiz Nesil 84. Yaşam yolunuz, Tanrı'nın sizin için seçtiği hayat önünüze serilmek üzere."

Görüyorsunuz ya, pederin söyledikleri safsatadan başka bir şey değil, çünkü Tanrı'nın burada olan şeylerle zerre kadar ilgisi yok, bunu o da biliyor.

"Ve yarın yetişkinlikte, ebeveynlikte, hayatınızın amacını gerçekleştirirken burada, Ventura'da size eşlik edecek o biricik sınıf arkadaşlarınızı öğreneceksiniz."