SonGün; Orman - Tamamlandı

Öldü

Tuğba çığlık ata ata ağlıyordu. Yere yayılıp karnındaki bıçağı tutuyordu. Hepsi ağlarken Songül ve Uzay güçlü durmaya çalışıyordu.

Songül: Tuğba dayan kardeşim! Uzay sen Kollarından tut ben bıçağı çekeceğim...

Bunu söyledikten sonra Tuğba daha da çok ağlamaya başlamıştı ki Nurgül arkasını döndü Ağlayarak. Kana dayanamıyordu.

Uzay: Tamam! Tuğba. Prenses ağlamaya tamam mı? Bak iyileşeceksin. Iyi olacaksın..ağlama dayan. Benim için dayan.

Tuğba ağlamayı kesip dudağını ısrırsı ve kafasını salladı. Uzay hemen tutmuştu Tuğbayı Kollarından.

Songül: 1..2..3!

Songül hemen çıkarmıştı bıçağı Tuğba'nın karnından. Tuğba o kadar büyük bir Çığlık atmıştı ki hepsi kulaklarını kapattı. Tuğba derin derin nefes alıyordu. Uzay hemen kazağını çıkarıp sardı Tuğbanın karnını.

Uzay: Iyi olacaksın...özür dilerim hepsi benim yüzümden özür dilerim.

Nurgül ve Uzay Tuğbaya bakarken Songül biraz ordan uzaklaşıp kendi bacağına baktı.
Güney yanına gelip Songül'ün yanına oturdu.

Güney: Iyi misin?

Songül göz yaşlarını tutuyordu her zaman ki gibi.

Songül: Bu bir soru mu Güney? Bulut öldü... Benim bacağım bıçaklandı... Tuğba? Kan kaybediyor.. Neden oluyor bunlar Güney. Bizim suçumuz ne?

Güney sıkıca sarılmıştı Songüle.

Güney: Ah bi bilsem. Ama hepsi o uzay denen pisliğin Yüzünden!

Uzay bunu duymuş olacak ki yüzünü yere eğdi.

......

Gizli karakter uzaktan izliyordu onları. Hatta karavanlarınıda parçalamıştı.

Gizli: Benim kolyemi çalmak doğru. Ama insan Öldürmek suç? Ah...

Gizli karakter bir Güneye birde Uzaya baktı ikisininde üst tarafı çıplaktı. Hafifçe gülümsedi.
....

Tuğba: İyiyim ben gerçekten hadi gidip karavanı bulup burdan uzaklaşalım lütfen.

Tuğba ayağa Kalkıp uzaya tutundu. Songülde yavaş yavaş kalkıp Güneye tutunmuştu.

Uzay öne bakarken birden birini gördü uzaktan. Bu neydi? Insan değildi kesinlikle.

Uzay: O.. Ne?

Dedi işaret ederek.

Songül o yöne baktığında demin ki gördüğü şeydi bu!

Songül: Koşun!

Dedikten sonra hemen gizli karakter ok atmıştı.

Ok Tuğbanın boğazına girmişti. Kan fışkırıyordu. Tuğba ağzı ve gözleri açık bir şekilde yere yığıldı. Songül baktığında gizli karakter yok olmuştu. Uzay yerde Tuğbayı kucağına alırken.

Uzay: Tuğba! Tuğba aç gözlerini prensesim! Aç ne olur!

Demişti.