Heksenprinses

#9

De weken na mijn dertiende verjaardag waren zoals verwacht. Edward en Safira dolverliefd, mijn moeder overwerkt, en ik dertien - bijna in staat om mijn krachten te controleren. Safira deed ook anders tegen me. Ze was... minder gevoelloos. Ik vroeg me af of dat door Edward kwam, of gewoon door haarzelf. 

Het was een relatief koude decemberdag, dus trok ik mijn grijsblauwe mantel verder over me heen. Mijn moeder had me de opdracht gegeven een brood te halen. Een vrij zeldzame gebeurtenis, aangezien 1) dat meestal voor ons werd gedaan en 2) mijn moeder het liefste wilde dat ik zover mogelijk uit de buurt bleef van 'gewone mensen'. Maar zowel Safira als ik draafden toch vaak ons willetje door en spraken hen toch regelmatig. En hoewel ze me vreemd vonden, begroetten ze me vaak als ze me tegenkwamen. En hoewel Safira en ik 'gewone mensen', net als de andere Oculi trouwens, nogal simpel vonden, waren ze meestal uitstekend gezelschap. Om eerlijk te zijn benijdde ik hen. Zij hadden een normaal leven. Zolang ze niets fout deden, werd hen niets aangedaan. Zij waren veilig, ze moesten niet constant bang zijn dat iemand hen zou verraden en dat ze op de brandstapel terrecht zouden komen. En de meesten van hen zagen bekenden niet verbranden, tot er uiteindelijk alleen nog maar as restte. Triestig streek ik een donkere lok haar, die losgekomen was van de strik die achterop mijn hoofd zat, achter mijn oor. Ik had gezeurd bij Therese dat zo'n hoge kapsels vreselijk onhandig waren als je naar het dorp ging (wat waar was, en ik haatte ze ook) en met tegenzin had ze mijn voorste lokken dan met een blauwe strik achterop mijn hoofd vastgezet, want volledig los was volgens haar geen optie: dat was absoluut niet fatsoenlijk, vooral niet als je zo'n vooraanstaand en welvarend meisje was als mij. Maar ik was tevreden. Zo'n strik was niets vergeleken met honderden spelden, vlechten en strikken dat boven op je hoofd bijna een halve kilo woog. Het was heerlijk om de gure wind tussen mijn haren te voelen glijden en me geen zorgen te maken over een loodzwaar kapsel dat los zou komen. Ik sloot mijn ogen en wierp mijn hoofd in mijn nek. En toen ik ze weer opende, merkte ik dat ik al bijna in het dorp was. Ik liep langs de hoeves en boerderijen die allemaal aan mijn moeder behoorden. Angstig keken mensen me aan toen ik voorbij kwam. Ik was niet alleen een vrij vreemd, angstaanjagend figuur, maar ik was ook de de dochter van de vrouw die hun land bezat. Maar hoe dichter ik bij het dorp kwam, hoe vriendelijker de mensen werden. Ik liep naar de bakkerij, en aangezien de bakker me zo'n beetje kende, begroette hij me breed glimlachend. ''Goedemorgen, Evalynna,'' zei hij, ''ik heb gehoord dat je dertien bent geworden. Je wordt al een mooi meisje!'' Ik glimlachte verlegen. ''Dankuwel.'' ''Maar goed, wat zal het zijn?'' ''Tweemaal een bruin boerenbrood, alstublieft,'' zei ik, ''en nog vijf croissants.'' De mensen achter me in de rij zuchtten jaloers. Niemand in het dorp kon zoveel eten in één keer betalen. ''Drie bronstukken, alsjeblieft,'' zei de bakker. Ik wilde naar mijn geldbuidel grijpen, maar de paniek sloeg toe toen ik merkte dat ik hem niet omhad. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan toen ik mij herinnerde dat ik hem vergeten was, hij lag vast nog op mijn toilettafel. ''Het spijt me vreselijk!'' zei ik. ''Hij ligt vast nog thuis!'' De gezichtsuitdrukking van de bakker verhardde. ''Op de kerfstok dan maar,'' zei hij. Hij wilde een houten stokje nemen, maar net op dat moment hield de persoon achter me hem tegen. ''Meneer, het is goed. Ik betaal wel voor Evie.'' Ik keek achter me en verbaasde me erover dat iemand me Evie had genoemd, en ik keek recht in de bewonderingswaardige ogen van Edward. ''Zeker, meneer...?'' ''Edward is de naam.'' En toen iedereen hevig met elkaar aan het fluisteren was over het feit dat we allebei witblauwe ogen hadden, voegde hij er snel aan toe: ''Ik ben de neef van Evalynna en Safira.'' De bakker knikte begrijpelijk. ''Als je net zo veel geld hebt als de dames uit het kasteel, is het meer dan logisch dat je je nichtje trakteert!'' Edward glimlachte. En ik ook. Ik was nog nooit zo verliefd op iemand geweest.

--

sweeeeet, 

sorry dat ik even geen updates meer gedaan heb maar ik was op GWP naar Parijs, sorrieporrie.

xjes