Heksenprinses

#19

Die avond was ik juist bezig met de spelden uit mijn haar, de zware jurk, onderrokken, korset, kousen en schoenen te verwijderen toen Safira in mijn kamer kwam. Ze opende de deur heel stilletjes en kwam naar binnen. Ze had zich al helemaal omgekleed en droeg een paarse nachtjurk, afgezet met gouddraad. Haar donkerbruine haar golfde over haar schouders, en ze had er mooi kunnen uitzien moest ze niet net gehuild hebben. Haar witblauwe ogen waren rood, en de huid erond was opgezwollen, waardoor de vorm van haar ogen niet meer natuurlijk leek. ''Je hebt gehuild,'' merkte ik droogjes op. Safira ging naast me zitten en snotterde nog eens. ''Je wist het al,'' stelde ik toen vast. ''Dat visioen...'' ''Ging over jou en Edward,'' maakte Safira de zin af, terwijl ze knikte. ''Waarom kon je met het niet gewoon vertellen?'' Ik keek haar geshoqueerd aan. ''Wacht, wat? Edward en... ik? Er is nooit iets geweest tussen Edward en ik.'' Safira glimlachte zuur. ''Maak dat de kat wijs,'' zei ze, ''je voelt al iets voor hem sinds het allereerste moment dat je hem zag.'' Ik bloosde. ''Nietes.'' Safira keek me waarschuwend aan. ''Oké, ja!'' gaf ik toe. ''Nu blij? Maar dat betekend toch niet meteen dat Edward en ik iets hebben.'' ''Mijn visioenen liegen nooit,'' zei Safira. Ze zuchtte. ''Maar ik geloof je. Je zag er ook ouder uit in mijn visioen.'' Ik keek haar nieuwsgierig aan. ''Hoe zag ik eruit?'' Ik had de oudere ik altijd ingebeeld als een prachtige sprookjesprinses. Maar Safira haalde haar schouders op. ''Ouder. Je haar was langer en krulde meer, je huid was bleker, je was langer... Dat soort dingen.'' Nog bleker? Oei. Maar met dat langere haar en het feit dat ik langer zou zijn kon ik wel leven, natuurlijk.

Safira keek me weer doordingend aan. ''Ik denk dat je me iets wilt vertellen,'' zei ze. Ik sloeg mijn ogen neer. ''Ik geloof niet dat je het wil weten,'' zei ik. ''Oh, jawel,'' zei Safira, ''ik wil het juist heel erg graag weten want ik weet dat het iets te maken heeft met Edward.'' Ik sloot mijn ogen en zuchtte diep. ''Een paar dagen geleden zag ik hoe Charlotte en Edward aan het praten waren. Charlotte beweerde dat Edward haar had bedrogen ofzoiets... Met jou natuurlijk. Maar toen kuste ze hem en hij kuste haar ook. Ze zouden verder gegaan zijn moesten ze mij niet hebben gezien.'' Safira staarde als in shock naar de muur, en toen zei ze: ''Oké,'' alvorens de kamer uit de wandelen.

Ik zat tegen de vleugeldeuren van mijn kamer, met opgetrokken kniëen zodat mijn lange onderbroek zichtbaar was onder mijn witte nachtjapon. Het kon me niets schelen. Uit Safira's vertrekken kwam zacht gefluister. Charlotte kwam naast mij staan. ''Sorry,'' prevelde ik. Ik wist niet waarom, maar ik het speet me enorm. ''Het was nooit mijn bedoeling geweest om...'' ''Het is al goed,'' zei Charlotte. Ze boog haar hoofd. ''Ik had hetzelfde gedaan.'' Haar stem brak en er rolde een traan over haar wang. Maar ze veegde haar traan dapper weg en keek me aan, alsof ze me iets zou gaan vertellen. En dat deed ze.

''Als je verliefd bent,'' zei ze, ''wordt je zo vreselijk egoïstisch. Ik hou heel erg veel van Edward, weet je. Ik dacht dat hij dood was. Kun jij je dat voorstellen?'' Ik knikte. Ik snapte wat ze bedoelde, tenslotte was ik ook bij momenten zeer egocentrisch geweest de laatste maanden, sinds Edward er was. Ik had Safira volledig weg gecijferd als ik dacht aan mezelf en Edward.

''Edward en ik...,'' verzuchtte Charlotte, ''ach, voor een meisje als ik is het moeilijk een jongen als Edward te krijgen. Veel vrouwelijke Oculi's liepen achter hem aan. Veel mooiere meisjes dan ik, in het algemeen. Maar Edward heeft mij altijd boven hen verkozen, omdat ik zijn oudste en beste vriendin was. Het was mijn moeder die me naar mijn vader in Azur stuurde, naar de andere kant van Frankrijk. Ze vond dat mijn relatie met Edward ongezond werd en dat het mijn toekomst belemmerde. Ze wilde namelijk dat ik voor de hogepriesteres zou gaan werken, want dit is allemaal dankzij mijn vader, weet je. Moest het aan mij hebben gelegen, was ik gewoon met Edward naar de andere kant van de wereld verhuisd, ver weg van alle Oculi, om te leven als gewone mensen en om nooit, nooit meer mijn krachten te gebruiken.  Maar goed, toen ik van mijn vader hoorde dat mijn moeder omgekomen was in de massale afslachting van een paar maanden geleden, kon ik alleen maar aan Edward denken. Mijn band met mijn moeder is nooit goed geweest, dus haar dood had me welliswaar geraakt, maar mijn moeder was ziek en het zat er toch aan te komen. Maar Edward was dood... Ik dacht dat ik ging sterven. Je kunt niet geloven wat er door me heen schoot, toen Edward levend en wel bleek te zijn. En je kunt niet geloven wat er door me heen schoot, toen ik ontdekte dat hij iets had met Safira. Hij legde me uit dat hij al heel erg lang iets met haar had, en dat hij van haar hield. Hij zei me dat het over was tussen ons tweeën. Ik was er kapot van. En toen ging ik in fout: ik had namelijk niet moeten aandringen. Ik had het gewoon moeten laten gaan en me erbij neerleggen. Maar dat kon ik niet, ik hield teveel van Edward. Ik hou zoveel van hem, Evalynna, dat het bijna een obsessie wordt. Ik begrijp nu wat mijn moeder bedoelde met ongezond. Ik zou zo graag afstand van hem willen doen, maar het gaat niet.''

Haar stem brak weer, en op dat moment kwam Edward de kamer uit. Hij had gehuild. Even later kwam Safira de kamer uit. Ze keerde zich tot Charlotte, en zei, heel erg kalm: ''Het is goed, Charlotte. Jullie kunnen blijven. Ik begrijp dat jullie bij elkaar horen.'' En ze glimlachte, een glimlach die deze keer vrij natuurlijk overkwam. Ze liep de kamer terug in en sloot de deur achter zich zachtjes. Charlotte's gezicht spleet open in een glimlach en ze keek naar Edward, die terugglimlachte. Charlotte liep zo hard als ze kon naar Edward en kustte hem hevig en vol passie. Edward tilde haar op en liep naar zijn kamer (waarschijnlijk omdat Charlotte's zus in haar kamer zat) met haar in zijn armen. Onhandig duwde hij de deur open, zonder zijn lippen van die van Charlotte los te maken. Leunend tegen de deur streelden ze elkaars lichaam, en ze leken te vergeten dat ik er ook nog was. Toen ging ze naar binnen en de deur viel met een harde klap dicht. En onwillekeurig moest ik glimlachen.

----

Dit stukje was vooral bedoeld om jullie te laten inzien dat het welliswaar erg is voor Safira, maar dat Edward en Charlotte écht wel voor elkaar geboren zijn.

Ik heb er niet zoveel werk in gestoken als ik zou moeten, omdat dit een heel erg belangrijk stuk is, maar ik heb het (slijmslijm) geschreven vanuit het HART, goed? :D