Son Kez Sarılsaydım

Beş

■
■
■
■

"Gidiyorum ben sevgilim."

Hıçkırık koptu dudaklarından,gözyaşları toprağı ıslatı.

"Gitmek zorundayım,seni asla unutmam unutamam merak etme.Küçük avuçlarında papatya sakladım ben."

Bir hıçkırık daha,ve binlerce göz yaşının arasından bir tane daha düştü toprağa,belkide kadının kalbine işliyordu gözyaşları.
Toprağın üstünde gezindi elleri ürperdi, soğuktu toprak.

"Havalar soğudu ya toprakta hemen soğumuş,üşümüyorsun dimi sevgilim. Sen soğuğu sevmesin burunun kızarır donar. Sen..."

Dudaklarını dişleyip derin bir nefes verdi,gözlerini kapatı gözyaşları yüzünden gözleri sızlıyordu.

"Sen yakışmıyorsun buraya,sen ölüm kelimesine yakışmıyorsun.Sen o hastalığın seni kirletip öldürmesine yakışmıyorsun. Keşke yanımda olsaydın küçük avuçlarını tutar senide götürürüm bu ülkeden."

Avucunda tutuğu toprağı burnuna getirdi 1 yıl geçmesine rağmen toprağın kokusu değişmemişti,papatya kokusu.
Gözlerini açıp gözünü mezar taşına deydirdi.

İdem Kalkan.

"Keşke bu mezar taşında benim adım yazsaydı."

Avucuna doldurduğu toprağı mezarın üstüne geri bıraktı.

"Tekrar gelirmiyim belli değil güzelim ama geldiğim zaman herzamanki gibi yine papatya getireceğim sana."

Ayağa kalkıp gözyaşlarını sildi tek seferde.
Yavaş yavaş mezardan uzaklaşmaya başladı.
Mezarlıktan çıktığı anda herşey değişecekti bunu istemiyordu.

Son kez mezar taşına bakıp gülümsedi,olabildiğince yavaşça çıktı mezarlıktan.

Kalbi kaldı tekrardan mezarda,
1 yılı kaldı mezarda,
Sevgisine muhtaç olduğu kadın kaldı mezarda.
Boş bir beden mezarlıktan ruhunu teslim ederek çıktı.
Her defasında aynı acıyı yaşayarak.

...

"Geldik abi."

Taksiciye para verip indi taksiden.

'İstanbul **** Hava Limanı.'

Gidecekti buradan,İdemi bırakıp ailesini bırakıp herkesi bırakıp gidecekti.

Yutkundu adam, ne kadar giderse gitsin geçip giden yıllar geri dönmeyecekti ona.
Hayatını devam ettirmesi gerekiyordu ama İdem olmadan hayatının devam etmesini istemiyordu.
Ölmek istiyordu.
Hayalerini idemle gerçekleştirmek istiyordu,sahi ne çok hayali vardı idemle.
Şimdi o hayallerinden geriye kalan bir avuç toprak ve sevgiye muhtaç bir adam.

Kafasını iki yana sallayıp havalimanından içeriye girdi,ne bir bavul nede eşya almıştı para dışında hiçbirşey götürmeyecekti yanında,idemi biraz olsun unutmak için.
Biraz olsun acısını içine gömebilmek için gidiyordu.
Birazda olsa toparlanmak için gidiyordu.

Hikayenin baş karakteri herşeyden vazgeçip gidiyordu,hayatın cilvesini peşinde sürükleyerek.

■
■
■
■