Amnesia

▪Part One▪

Mijn veel te natte capuchon trek ik wat verder over mijn met haren beplakte gezicht, terwijl ik door de kille straten loop. Het regent pijpenstelen. Waarom had ik ook al weer geen paraplu of regenkleding meegenomen?
Per ongeluk sta ik in een ondiepe, maar grote plas en mijn zwarte Dr. Martens zijn helemaal doorweekt.
  "Shit." mompel ik terwijl ik mijn pas versnel.

Na ongeveer 4 minuten kom ik aan bij mijn huidige woning; een klein appartement in een niet al te hoge flat. Gelukkig woon ik op loopafstand van mijn opleiding. Normaliter kost het me 5 minuten om er lopend te komen vanaf mijn appartement.

Met trillende handen maak ik de deur open en ik loop als een soort pinguïn naar binnen. Van top tot teen ben ik doorweekt.
Een man van een jaar of 40 kijkt me verbaasd en geïrriteerd aan. Hij staat op de lift te wachten. Ik bekijk hem kort. Hij draagt een nette, lange, beige-gekleurde jas die hij niet dicht heeft. Eronder te zien is een groen shirt met een of andere band, een donker groene, lange broek en zwarte sneakers. In zijn linkerhand heeft hij een doorzichtige paraplu vast. Wat een vreselijke combinatie.

Waggelend loop ik naar hem toe. Het is niet mogelijk om normaal te lopen al er kleren aan je lichaam geplakt zitten.
  
*pling*
De lift gaat open en er stappen een man en een vrouw uit. Ik groet ze en loop de lift binnen. De man die ook op de lift stond te wachten is inmiddels in de lift gaan staan en hij drukt op knop nummer 1. Afkeurend kijkt hij me aan en hij rolt met zijn ogen. Wat is zijn probleem?
Ik stap ook de lift binnen en ik druk op nummer 10. De lift sluit zijn deuren en stijgt op. Ik krijg meteen een gek gevoel in m'n buik.

Het duurt niet lang voor de man uitstapt en voor ik het weet sta ik alleen in de lift. Ik werp een blik op de spiegel. Slierten haar die aan mijn gezicht geplakt zitten, veeg ik weg. Ik doe mijn zwarte bomberjack open en ik droog mijn gezicht een beetje af met het witte shirt wat ik eronder draag. Het helpt niet veel, omdat het shirt al helemaal nat was.
Vandaag heb ik geen make-up op gedaan dus dat heeft niet kunnen uitlopen. Goed zie ik er op dit moment niet uit, maar voor iemand die net uit de plensregen komt kan het ermee door.

De lift deuren gaan open. Snel stap ik de lift uit en ik kijk naar de lange gang rechts van me. De gangen hebben pas een nieuw interieur gekregen. Voorheen lag er een of ander rood met blauw, oud, gebloemd tapijt en waren de muren gebroken wit. Nu is de hele flat gekleurd met pasteltinten, elke verdieping heeft zijn eigen kleur. Etage 10 is pastel geel en in plaats van dat vieze tapijt liggen er nu tegels van verschillende tinten grijs.

Er lijkt geen einde te komen aan deze lange gang naar de deur van mijn appartement. Terwijl ik de lange gang doorloop kijk ik naar de deuren aan mijn rechterzijde. 1006, 1008, 1010... eindelijk, 1012.

Behendig vis mijn sleutels uit mijn zak, maar als ik de juiste sleutel heb gevonden en hem in het sleutelgat wil steken slaat iemand zijn armen om me heen en houdt me stevig vast. Ik houd mijn adem even in. De persoon brengt zijn of haar hoofd naar mijn oor. Ik huiver.
  
  "Ik heb je gemist." fluistert een jongensstem die ik maar al te goed herken. Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar word al snel onderbroken door de persoon die me vast heeft.

  "Gadver, je bent helemaal doorweekt!" De persoon laat me snel los. Vlug draai ik me om en zie m'n blauwharige vriend Nathan staan met een grijns van hier tot Tokio op zijn gezicht.

In eerste instantie kan ik mijn ogen niet geloven. Al ruim 3 maanden heb ik Nathan niet meer gezien doordat hij een speciale profvoetballer opleiding doet in Amerika. Ik ben heel blij voor hem dat hij die opleiding doet, maar het is kut dat ik daardoor weinig contact met hem heb.

  "Natuurlijk ben ik nat als ik van buiten kom terwijl het regent, smurf." zeg ik grinnikend. Nathan kijkt me semi-boos aan nadat ik het woord smurf heb laten vallen. Ik druk snel een kus op zijn lippen en maak dan de deur open.

"Maar serieus Nathan je had best mogen bellen dan had ik wel een sleutel voor je achter gelaten ofzo..." zeg ik terwijl ik de deur open doe. Ik loop naar binnen en Nathan doet de deur dicht.
  "...en dan had ik opgeruimd." maak ik mijn zin af.

  "Dat had gekund, maar dan was het geen verrassing meer." zegt Nathan terwijl hij naar me toe loopt.
In huis is het praktisch gezegd één grote tering zooi. De sofa is bezaaid met kleren waarvan Joost mag weten welk kledingstuk vuil en welke schoon is, de tafel en het aanrecht zijn bezaaid met vuile borden en glazen en bovendien ligt er behoorlijk laagje stof. Ik krab achter m'n oor. Ik ben niet zo goed in het huishouden doen.

  "Jeeeeezus..." hoor ik Nathan mompelen als hij eenmaal de naast me is komen staan.

  "Het was niet de bedoeling dat je dit zou zien..." zeg ik langzaam. Met een zwaai gooi ik mijn tas ergens op de grond en ik begin al wat vuile glazen van de salontafel te pakken. Nathan houdt me al snel tegen en pakt de vieze glazen over.

  "Ga jij je nou maar eerst omkleden, je bent net een doorweekte kat." zegt hij terwijl hij me grijnzend aankijkt.

  "Ik lijk op een wat?" zeg ik terwijl ik Nathan nog een stevige knuffel geeft waardoor hij ook nat wordt.

  "Lil, please." Nathan kijkt me nu wat minder vrolijk aan. Ik kijk semi-sip naar hem.

  "Lil? Zo klein ben ik helemaal niet hoor." zeg ik grijnzend. "En trouwens, nu moet jij ook je kleren uitdoen." Nathan schudt zijn hoofd en ik spot een klein glimlachje. Ik sla mijn armen om zijn nek heen en ik druk mijn lippen op de zijne. Hij zet de glazen weer neer, tilt me op en draagt me me naar de slaapkamer. Hij trapt de slaapkamerdeur open en laat ons vallen op het bed.

  "Ik heb je gemist." fluister ik zacht in zijn oor.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hallo en wat leuk dat je besloten hebt mijn boek te lezen!:D Dit is geen fanfictie, al vind ik het wel leuk om een verhaal te schrijven rond Inazuma Eleven. Of is het dan wel een fanfictie? Anyways, verwacht niet te veel uploads, ik schrijf alleen als ik inspiratie heb. Daarentegen zal ik wel mijn best doen om inspiratie te kweken.;)

SORRY TROUWENS VOOR DE WOORDGRAP MAAR DAT MOEST ECHT.