"YiFan... အဆင္သင့္ျဖစ္ပီလား...''
"ဟုတ္ကဲ့...''
ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ မ်ိဳခ်လိုက္မိေသာ
တံေတြးေတြသည္ လည္ပင္းတစ္ေလ်ွာက္နင္က်သြားေစသည္...။
"မသြားနဲ႔လို႔ဆို မသြားနဲ႔....ဟင့္...''
မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္မိေတာ့
ေပၚလာခဲ့ေသာ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခု...။
မ်က္ရည္စတို႔စိုလူးေနသည့္ နီရဲရဲပါးျပင္ေလးေတြ....။
"ခင္ဗ်ားသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အျပတ္ပဲ..
သတၱိ႐ွိရင္သြားၾကည့္ေလ.....''
သတၱိ႐ွိသလား...။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးမိေတာ့ အေျဖကမေသခ်ာမေရရာ....။
တစ္ပါတ္တာ ခရီးတိုေလးတစ္ခုထြက္ရဖို႔အေရး အာေပါက္မတတ္ေျပာဆိုခြင့္ေတာင္းခဲ့ရေသာ္လည္းခ်စ္သူေလးဆီကခြင့္ျပဳခ်က္မရခဲ့ပါ......။
မသြားခင္ ၄ရက္ေလာက္ကထဲက
အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေတာတ္ထားျခင္းသာခံရသည္....။
တစ္ခ်ိန္လံုးအလြမ္းေတြတနင့္တပိုးႏွင့္
စိတ္ေတြဟာလဲ မြန္းၾကပ္ေနခဲ့ရသည္....။
"Papa...''
"ဘာလဲ...''
အက်ႌလဲေနသည့္အခန္းထဲဇြတ္ဝင္ကာ
အေမာတေကာ ေခၚလိုက္ေတာ့
Papa မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ေမာ့ၾကည့္ေနသည္....။
"ဟိုေလ... ကြၽန္ေတာ္မလိုက္ေတာ့....
လို႔...ရမလားဟင္...''
အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံကိုေဖ်ာ့ခ်ကာ
မ်က္ႏွာကိုငယ္ခ်ရင္း ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္
ရင္ထဲမွာ မီးရထားသံေတြ ဆူညံလို႔...။
ဘယ္ခ်ိန္ဇတ္ပိုးေပၚက်လာမွန္းမသိသည့္
Papa လက္ကိုလဲ ၾကည့္ေနရေသးသည္..။
"ဘာ...''
"ဟိုေလ...ကြၽန္ေတာ္မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး...''
".ဒုတ္..''
"အား...''
ေျခသလံုး႐ိုးဆီမွ အသဲခိုက္မတတ္နာက်င္သြားျခင္းကို လက္ခံလိုက္ရသည္...။
"ဘာစကားေျပာတာလဲ..
Wu YiFan... ျပန္ေျပာစမ္း...
အခုေလဆိပ္သြားဖို႔ မင္းေရာငါေရာျပင္ပီးေနၿပီေနာ္....''
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္.....။
ကြၽန္ေတာ္အေပၚကုတ္ထပ္ဝတ္ဖို႔ပဲ လိုေတာ့တာ....။ေအးခ်င္လာေသာ လက္ဖ်ားေတြကို
အသာဖိညႇစ္လိုက္မိရင္း....။
