Silver Lining

Hoofdstuk 3

Al dagen was ik aan het denken.  Ben ik dan het misschien het derde kind?

Vragen spookte door mijn hoofd.

Ik was buiten aan het wandelen, de zon scheen op mijn gezicht. 

Ineens uit het niets doemde Ross op.  "Jezus man,  doe dat niet." zijn ogen waren paarsgroen.

Hij trok een wenkbrauw op.  "Kom we gaan naar Pimoroworld.  Om alle vragen te ophelderen."  ik keek hem even raar aan. 

"Kun je soms gedachten lezen? " grapte ik. " Soort van. " antwoordde hij serieus. "Oh." ik keek een beetje bedroefd.

"Kom,  let's go! "

Hij nam me weer mee.  We liepen eerst de stad uit. Het werd steeds stiller naarmater we verder liepen. Er bekroop me een angstig gevoel naar  boven. "Gaan we wel goed?" vroeg ik Ross met een klein stemmetje. Hij keek me nu met zijn groen blauwe ogen aan. "Ja,we zijn er bijna." mompelde zijn zware stem. In het licht leek zijn haar wel van goud. En dat terwijl hij zwart haar heeft. Zijn krullen sprongen vrolijk op de maat mee. Ik keek voor me uit, een lange weg die naar het bos leidde. Toen zag ik het weer, een groen sluike gordijn van bladeren. Ik wilde mijn pas versnellen maar hield me nog net in.

Het gordijn opende zich zelf.

Samen stapte we de wereld in. Ik had de ketting in mijn zak,  om het te laten zien.

We pakte weer een kar,  dit keer was het een blauwe beknopte bloem.  Hij kwam al langzaam uit.

Ik keek weer naar buiten,  het lewk wel alsof de stad er anders uitzag.  Het lag vast aan de kleuren.  "Wat?" vroeg ik brommend aan Ross, hij zat naar me te kijken.  Dat voelde ik ja.

Ik keek hem vragend aan.  Hij wilde geen antwoord te geven.  "Heb jij nog een extra gave?" begon ik maar een gesprek.  Soms waren er echt van die awkward momenten tussen Ross en mij. "Niet zo een die jij hebt."  "We hadden het over jou,  niet over mij,  dwaal dus niet van onderwerp af." zei ik ie wat harder. 

Hij fronsde even en knikte.  "Ik kan soort van de toekomst zien."  "Soort van,  wat zie je dan?"  ik keek hem nieuwsgierig aan.  "Ik krijg beelden te zien,  soms stemmen,  gevoelens. En dan ineens gebeurd het."  "Ik zie soms ook beelden." zei ik verbaasd.  Ross keek me verbaasd aan.

"Dan kan jij dat dus ook.. " er zat een lichte teleurstelling in zijn stem. "Maar wat houd mijn extra gave in?" begon ik snel.  Ross dacht na.  "Je kunt dingen laten bewegen,  soms spelen ze mee op je emotie.  Maar je hebt het uiteindelijk zelf in de hand." ik knikte en keek weer naar buiten.

We waren al bijna boven.  De stad was kleiner.

Er was een gespannen sfeer tussen ons in.  Ik keek maar weer naar buiten, en werd verblind door het paleis.

De kar stopte en we stapte uit.

Samen liepen we naar de poort die open stond.

We konden zo naar binnelopen.

In de zaal waar we vorige keer zaten zat Estelle.  Dit keer met haar gezin.  Naast haar zat haar man.

Hij had lichtbruin haar,  hij had kort glovend haar.  In zijn nette dobkerblauwe pak,  van fluweel zat hij naast Estelle.

Jacelyn zat op een sofa naast Darryl.  Om haar mooie hals sierde een zilveren ketting met een druppelvorm eraan.  Ik tastte naar mijn broek zak en haalde de ketting eruit,  ik omklemde de ketting.

Ze had opgestoken haar,  met losse plukken.  Ze had een bloem in haar haar.

Een violet.

Ze had een jurk van licht blauw zijde aan.

Darryl had donker haar,  hij had halflang golvend haar.

Zijn kaaklijnen vielen op.

"Silver,  Ross. Ga zitten." begroette Estelle ons vrolijk. We gingen samen in de grote stoel zitten.  Ik keek Ross verlegen aan,  we hadden nooit zo dicht naast elkaar gezeten.  In zijn ogen was er weer blauw gloed te zien.

Jacely en Darryl keken me aan.

Ik gkimlachte zwakjes. "Ik heb vragen die ik beantwoord wil hebben."  begon ik.  Nog steeds de ketting klemmend in mijn hand.

Estelle knikte. "Dacht ik al." ze keek me aan. Ik opende mijn hand en liet de ketting zien.

Jacelyn keek even verbaasd maar vermande zich,  ze frunnikte aan haar eigen ketting die ze om had.  Estelle keek er betoverend naar.

Haar ogen bleven er op richten.  "Wat wil je weten?"  vroeg ze dwalend. "Ben ik het derde kind?" vroeg ik haar.  Ik zag Darryl verbaasd kijken.

Kleuren vulde de kamer op.  Gevoelens dwaalde rond.

Er leek niks uit te komen.  Estelle keek nog steeds naar de ketting.  Haar man pronkte haar in haar zij.  Estelle schudde wakker en knipperde met haar ogen.  "Oh sorry."  ze keek me doordingend aan. "Ja."  gaf ze me het antwoord.  Dat voelde goed om dat te weten.  "Waarom?" ik keek haar vragend aan.  Estelle keek moelijk,  maar haalde adem en begon vertellen.

"Jij was het derde kind dat we kregen. We waren er zo blij mee,  je was zo lief en mooi. Je krullen waren perfect. Je had grote groene ogen.  Ze veranderde elke keer van kleur.  Dat is zeer bijzonder,  dat is iets wat maar weinig voorkomt.

Doordat je ogen van kleur veranderen,  ben je sterker dan een andere Tamoraura.

Je hebt veel macht,  aan de ene kant zit er een goede kant aan en de andere kant slecht.

Je kunt het op verschillende manieren gebruiken.

Toen je zes jaar was,  kwam er een

Magiër langs.  Het was een oude man die een voorspelling gaf,  een voorspelling dat je achtervolgd zou worden,  dat je hier niet veilig was.

We zochten een leuk goed stel,  dat goed voor je zou zorgen,  en van je houden.  Zo brachten we je naar je ouders.  Maar we weten niet of je al veilig bent." Estelle keek me aan.  Ze had vochtige ogen. "Ik bescherm haar wel!" riep Ross.

Hij keek me beschermend aan.  "Ik bescherm haar." zei hij nog een keer.