"It's the things you least expect that hit you the hardest." -unknown
Proloog.
Het geluid van de eentonige piep vult de ziekenhuiskamer. Nee, nee, nee, nee.
Ze wist niet of ze nu moest huilen of schreeuwen, dus ze deed het allebei. De dokters en verpleegster die in de kamer rennen, duwen haar ruw uit de weg. Trillend van de tranen staat ze net buiten de kamer. Het komt niet eens in haar op dat het misschien handig is als ze uit de weg gaat. Ze denkt niet na haar gedachten volgen hetzelfde patroon opnieuw en opnieuw. Nee, nee, nee, nee.
Plotseling voelt ze twee armen om zich heen, Liselotte. Lies leidt haar naar een hoek, uit de weg van de dokters en verpleegster. Zachtjes fluistert ze in haar oor terwijl ze tegen haar schouder huilt.
Ze klemt zich aan haar vast alsof haar leven er van af hangt. Er hangt ook een leven van dit moment af. Het was alleen niet het hare...
~~~~~~
Het is weer tijd voor een nieuw verhaal, lieve mensen. Met een lekker dramatisch begin, want waarom niet?
