Ο κολλητός μου

Chapter 18

"Καληνυχτα"",του λεω

"Περιμενε"

"Τι?"

"Εε..απλως ηθελα να σου ανοιξω εγω την πορτα. Τι τζεντλεμαν θα ειμουν αν δεν σου ανοιξω την πορτα?"

"Ναι σωστα,συγνωμη δεν θα το ξανακανω",του λεω και σκαμε και οι δυο στα γελια.

"Καληνυχτα Χαρη",του λεω και παω να φυγω αλλα κατι δεν με αφηνει,γυριζω να δω τι με εμποδιζει να φυγω και τι βλεπω? Το χερι του Χαρη να κραταει τον αγκωνα μου.

"Χαρη,αφησεμε"

"Οχι"

"ΑΦΗΣΕ",του φωναζω αλλα πριν προλαβω να τελειωσω την κουβεντα κολλαει τα χειλη του με τα δικα μου. Τι εγινε μολις τωρα? Εγω ανταποκρινομαι και τον νιωθω που γελαει,για περιπου 2 λεπτα ειμαστα εξω απο το σπιτι μου και φιλιομασταν. Ηταν το ωραιοτερο και πιο παθιασμενο πρωτο φιλι. Αχ να μην τελειωσει ποτε αυτη η στιγμη. Αλλα δεν γινοταν θα με περναγε για καμια λυσσαρα ετσι αποτραβηχτηκα και ετρεξα να μπω στο σπιτι μου,μολις εκλεισα την πορτα πισω μου και πηγα στο δωματιο μου,εκατσα στο κρεβατι αλλαξα ρουχα και ξαπλωσα. Γιατι εγινε αυτο? Τωρα πως θα αντικρισω τον Χαρη οταν τον δω? Να το πω του Χριστου και της Παναγιωτα? Ωχ πρεπει να κανονισω να βρεθουν αυτοι οι δυο. Και με ολες αυτες τις σκεψεις στο μυαλο μου αποκοιμηθηκα.

Το τηλεφωνο κτυπαει:
"Ποιος ειναι πρωινιατικα τωρα?",και κοιταω το κινητο μου και βλεπω πως ειχα 5 αναπαντητες απο την Παναγιωτα και το ονομα του Χαρη στην οθονη να με καλει. Τι? Τι θελει τωρα? Δεν θα του απαντησω. Χτυπαγε επιμονα ετσι το απαντησα.
"Ναι?",λεω

"Ραφαηλια? Σε ξυπνησα?"

"Ειναι οκευ. Τι θες ετσι ωρα? Ειναι 9"

"Απλως ηθελα να σου πω πως ο Χριστος ειχε ατυχημα με το αυτοκινητο",μολις ακουσα την λεξη ατυχημα απο το στομα του παγωσα.

"Ραφα εισαι καλα?"

"Πως να ειμαι καλα? Ο Χριστος ειναι καλα?",τον ρωταω και περιμενω με πολλη αγωνια το τι θα πει.

"Ειναι καλα,απλως κτυπησε ελαφρως και ειναι στο νοσοκομειο"

"Τι εννοεις ελαφρως?"

"Απλως ειχε ενα σπασμενο χερι και διασειση."

"Εισαι στο νοσοκομιο?"

"Οχι"

"Ελα απο το σπιτι μου να με πας γιατι οι γονεις μου ειναι δουλεια. Μπορεις?"