Tjitske, Hannah en ik worden 's ochtends wakker van een raar geluid. Het is buiten nog donker." Waar kwam dat geluid vandaan?" vraagt Hannah. "Ik heb geen flauw idee." Ik kijk op het bureau of ik daar iets raars zie, maar daar ligt niks, of... toch wel. Ik zie een zwak blauw licht schijnen en loop ernaartoe.. Ik pak de ketting op die ik ooit van een meisje heb gekregen. ze zei dat ik ze moest bevrijden en dat ik mijn vrienden goed moet kiezen. Ik snapte er niks van, maar heb de ketting wel bewaard. Ik kijk ernaar en het amulet wat eraan hangt begint te gloeien. Hannah en Tjitske kijken nog steeds of ze iets kunnen vinden."kijk!" zeg ik en ik wijs naar het amulet."Ja het is een ketting die je ooit van een meisje heb gekregen dat weten we nu wel, help je nog zoeken?" zegt Hannah geirriteerd."maar...maar net gloeide hij nog." Ik kijk ongelovig naar de ketting. " Ja hoor vast en dan ga je straks nog zeggen dat je er mensen in hebt gezien die je moet bevrijden." zegt Tjitske."Waarom geloven jullie me niet. "Eh omdat het onlogisch is duh en dat verhaal heb je vast ook verzonnen. "Echt niet waarom zou ik dat verzinnen? dan lijk ik compleet gestoord." zeg ik."Dat ben je ook." zeggen Tjitske en Hannah tegelijk. "Hou ook van jullie." zeg ik sarcastisch. Toch begin ik te twijfelen of ik het me net heb ingebeeld. Ik leg de ketting weer terug en ga weer terug in bed liggen
"Kom op we moeten opschieten anders komen we te laat!" Snel kleden we ons aan en stormen dan de trap af naar beneden. Het is ochtend en zoals gewoonlijk hebben we ons weer verslapen wat niet echt handig is. Als je te laat bent krijg je namelijk geen ontbijt. Gelukkig is het nogal makkelijk kleren kiezen als je een stom schooluniform aan moet en geen make-up mag dragen. Iedereen moet dezelfde kleding dragen, de meisjes moeten roze met wit en zwart geruite kriebelig rokje aan met een witte maillot en een witte bloes met zo'n zelfde geruite kriebelig vestje en zwarte hakken aan en de jongens moeten een lichtblauwe broek aan met een witte bloes en een lichtblauw vestjes-achtig-iets en zwarte schoenen aan. De uniformen kunnen erger maar echt fijn is het niet om elke dag hetzelfde te moeten dragen. We haasten ons naar beneden, naar de eetzaal. De conciërge staat bij de deur. " Net op het nippertje dames." zegt ze. Haar haar is grijs en ze draagt haar bril altijd op het puntje van haar neus en haar kleding lijkt wel uit de prehistorie. Soms vraag ik me af waarom ze nog niet met pensioen is. We lopen naar onze plek, helemaal achterin. Daar let tenminste niemand zo op ons. Voor onze neus staat zoals elke dag "hele lekkere" havermoutpap. Op een gegeven moment raak je eraan gewend, maar toen ik hier voor het eerst kwam, had ik kotsneigingen. Het smaakt vrijwel naar slijmerig spul zonder smaak.
Na het eten gaan we weer naar boven om onze spullen te pakken voor de lessen. We hebben eerst wiskunde. Niet bepaald mijn beste vak. "Waarom moeten we nou eerste uur wiskut hebben van mevrouwisaltijdongesteld." klaag ik. Iedereen noemt haar zo behalve evelien en haar groepje. Zij zijn de superbrave kindjes van dit oersaaie weeshuis. Soms word ik gewoon echt gestoord van ze"Zullen we gewoon naar de stad gaan." vraag ik." Ik weet het niet. We hebben toch gewoon les." brengt Tjitske ertegenin. "Dat heet spijbelen. Kom op, we hebben het al vaker gedaan. Wedden dat ze ons niet eens missen?" probeer ik om ze over te halen."Ik weet het niet. Spijbelen mag niet en naar de stad ook niet. En ik heb geen zin in straf. " zegt Hannah. "Nou en het word heel leuk. Veel leuker dan wiskut, dat beloof ik."
Uiteindelijk heb ik ze weten over te halen en nu lopen we door de winkelstraten. " Waar gaan we als eerste heen?" vraag ik."de H&M duh" zegt Hannah enthousiast. "Ik zei toch dat dit leuk zou worden." De H&M is één van onze favo winkels samen met de Primark en de New Yorker. Hannah wil rechtdoor lopen, maar ik pak haar arm. "Dit is sneller." zeg ik waarna we een zijstraatje in lopen. Ik heb de ketting met het amulet om gedaan. Ik weet ook niet waarom. Ik heb hem nog nooit gedragen, maar ik had ineens zin om hem om te doen. Opeens worden we vastgegrepen en naar een plek gebracht die we niet kennen. Het amulet begint weer te gloeien en dit keer zien Hannah en Tjitske het ook. "Ik zij het jullie toch." zeg ik als ze me verbaasd aankijken."Hier zijn ze verdwenen." Zegt een bekende stem. "Jullie moeten goed oppassen voor het kwaad en je niet laten verlijden want anders zal er niemand meer lachen behalve de Duivel." zegt de stem. Waar herken ik die stem van? Ik denk na en als ik weer om me heen kijk staan we op dezelfde plek als net."Dat was vreemd." zegt Tjitske."Heel vreemd."zegt Hannah."Wat zal ze bedoelen, Wie moeten we bevrijden en waardoor moeten we ons niet laten verlijden en wie is de duivel?" vraag ik mompelend."geen idee maar ik vind dit maar raar." Zegt Tjitske. "Het lijkt wel op een mysterie waar je over leest in boeken." zegt Hannah. Ze zit altijd met haar neus in de verhalen. Ik vind verhalen ook geweldig, maar Hannah grijpt altijd de kans als ze tijd heeft om te lezen. "Jij altijd met je boeken." zeg ik terwijl ik met m'n ogen rol. We lopen naar de H&M en hebben het er verder niet meer over. Het was vast niet echt. ik zal het me allemaal wel ingebeeld hebben. praat ik mezelf aan. Ik beeld me wel vaker iets in wat later niet echt blijkt.
