Όταν Είσαι Εδώ

4. Love Life Faith

Όση ώρα η πόρτα ήταν ανοιχτή, η Ολίβια κοιτούσε τα μάτια του Μάρβεϊ. Τον παρακαλούσε με την ματιά της να την βοηθήσει. Να βρει έναν τρόπο να την λυτρώσει. Να την βοηθήσει να το σκάσει από τον χειρότερο της εφιάλτη. Αλλά εκείνος δεν την κοιτούσε. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα μπροστά, στον τεράστιο χώρο όπου την οδηγούσε. Πίστευε ότι θα την άφηνε στα χέρια του 'Taiyō' τον γιο του ήλιου, μόλις όμως η πόρτα έκλεισε πίσω τους και σφράγισε, κατάλαβε ότι αυτό το μικρό παλάτι δεν ήταν το σπίτι του 'Taiyō' αλλά το δικό του.

Τα μάτια της αυτόματα κοίταξαν γύρω της. Το μικρό παλάτι έμοιαζε σαν να είχε βγει μέσα από άλλη εποχή. Την έκανε να νιώθει ότι μπήκε σε ένα πλατό όπου γυριζόταν κάποια ταινία εποχής. Δεν μπορούσε να ήταν πραγματικό. Δεν μπορούσε αυτό που ζούσε να ήταν αλήθεια. Περισσότερο θα πίστευε ότι κάποιος την είχε φέρει εδώ για να γυρίσουν το σενάριο που είχε γράψει ο Έζιο για εκείνη σε ταινία παρά ότι πράγματι ήταν εκεί, στην πόλη του ήλιου, σε μια πόλη που η ιστορία του δεν έχει ακόμα γραφτεί.

Όλα όσα της είχε περιγράψει τώρα τα έβλεπε να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια της. Να παίρνουν σάρκα και οστά. Τα κόκκινα χρυσοκέντητα χαλιά· οι συρόμενες πόρτες από μπαμπού με τα χάρτινα παράθυρα από ριζόχαρτο· το ξύλινο πάτωμα· τα διαχωριστικά λευκά μεταξωτά υφάσματα που χώριζαν το ένα κομμάτι του δωματίου με το άλλο· το τεράστιο κρεβάτι από ατόφιο χρυσάφι...

«Καλωσόρισες στο σπίτι σου» τα λόγια του Μάρβεϊ την επανέφεραν αυτόματα στην πραγματικότητα.

«Δεν θα με βοηθήσεις» διαπίστωσε ηττημένα αφήνοντας την ανάσα της να βγει από μέσα της αργά καθώς χαμήλωνε το κεφάλι για να αποφύγει την ματιά του.

«Είχες την ευκαιρία σου να αποδράσεις» της θύμισε εκείνος ενώ την άφηνε να πατήσει στα πόδια της.

«Και την έχασα» συμπλήρωσε τα λόγια του ενώ κοίταξε για άλλη μια φορά γύρω της.

«Δεν μπορείς να πεις, τουλάχιστον δεν είναι άσχημα» τον άκουσε να λέει πίσω της.

«Όχι δεν είναι» παραδέχτηκε και η ίδια.

Μπορεί οι εικόνες που έβλεπε μπροστά της να έβγαιναν από μια άλλη εποχή, αλλά ήταν από μια όμορφη εποχή, από εκείνες που έβλεπε στις ταινίες και τις ζήλευε. Πως μπορούσαν να ξέρουν ότι έτσι ακριβώς ονειρευόταν μικρή να φτιάξει το δικό της δωμάτιο όταν θα μεγάλωνε και θα έφτιαχνε το δικό της σπίτι;