Fleur

Hoofdstuk 3

Snel pakte ik mijn fiets uit het fietsenrek en wandelde ik richting de poort. Zoals verwacht was ik niet uitgenodigd om mee naar het stad te gaan, maar het kon me eigenlijk niet veel schelen. Camille was altijd al de populairste geweest van ons groepje, en nooit had ik me daar tegen verzet. 'Fleur!' Ik draaide mijn hoofd en glimlachte toen ik Lauren achter me aan zag komen. Lauren was altijd al het minst dromerig geweest van ons vier. Haar wereldje bestond volledig uit realistische gedachten en zo kwam het ook dat ze mensen altijd goed kon helpen. Lauren was een zeer neutraal figuur in onze klas. Ze was niet populair, ze was geen loser (zoals ik mezelf graag noemde), maar ze was ook zeker geen meeloper zoals Esmee. 'Fiets je een eindje mee?' vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Ik knikte snel en wierp een blik op het groepje van onze klas dat op het punt stond uit te gaan.

'Waarom ging je niet mee?' Vroeg ik aan Lauren toen we een eindje van school verwijderd waren. 'Geen zin' antwoordde ze kort en voor ik het wist, was het weer stil. We passeerden langs een hele rij huizen die er allemaal ongeveer hetzelfde uitzagen. Hier woonde Lauren. 'Tot morgen!' zei ik met een glimlach op mijn gezicht en ik fietste alleen verder. Voor ik het goed en wel doorhad, begonnen mijn gedachten af te dwalen. Dat gebeurde bij mij wel vaker.

Een luide hoorn haalde me uit mijn gedachtengang en geschrokken stuurde ik mijn fiets wat bij zodat ik rakelings langs een passerende auto reed. Met een zuchtte ging ik wat harder op mijn pedalen staan om toch wat sneller thuis te komen. Nog twee jaar en ik zou van die kutschool af zijn, bedacht ik mezelf. Wedden dat ik tegen dan nog altijd niemand gekust ga hebben? Voegde ik er in mijn hoofd aan toe. Vlug sprong ik van mijn fiets en deed de garagepoort open. Fiets binnen, poort op slot, jas aan de kapstok en ik was eindelijk vrij.

Ik passeerde nog even langs de keuken vooraleer ik naar mijn kamer stormde. Mijn rugzak belandde ergens in een hoekje van mijn veel te grote, veel te rommelige kamer. Snel pakte ik mijn boek en begon ik te lezen, maar vandaag was anders dan normaal. Vandaag kon ik mijn aandacht er niet bijhouden. Ik opende mijn gsm en ging naar Instagram waar ik Lucas opzocht. Ik wist zijn achternaam niet eens, maar met mijn vaardigheden in stalken had ik die helemaal niet nodig.

Na nog geen vijf minuten vond ik hem en ik staarde naar de drie foto's die hij geupload had. Zijn kristalblauwe ogen staarden recht door het scherm me aan en zonder dat ik het besefte, begon ik te glimlachen. Toen mijn moeder mijn kamer binnenstormde, sloot ik Instagram onmiddellijk en keek haar schuldbewust aan. 'Wat wil je eten vanavond?' Vroeg ze me met die sparkel in haar ogen die daar altijd al had gezeten. Alsof hij vastzat achter haar netvlies.

'Euhm... pasta' antwoordde ik en het volgende moment ging de deur weer dicht. Ik gooide mijn gsm achter me op bed terwijl ik rechtstond en sleepte mezelf voort naar de badkamer waar ik de douche aanzette, lekker heet, zoals ik het leuk vond. Mijn kleren belandden ergens op een hoopje en niet veel later vielen de hete stralen water neer op mijn lichaam. 'Morgen zeg ik hallo tegen hem' beloofde ik mezelf en ik nam me voor niet weer zo slordig te zijn als gisteren qua make-up en kleding.

'Fleur! Uit je bed!' Verschrikt keek ik op. 8 uur. Ik vervloekte dat ouwe rotding dat ik een wekker noemde in stilte en kwam snel uit bed. 'Ik kom!' riep ik terug. Eenmaal in de badkamer zocht ik een mooi kleedje uit en deed ik zelfs een beetje mascara op. 'Veel beter' zei ik goedkeurend toen ik klaar was. Trots daalde ik de trap af met twee treden tegelijk en zette ik me aan de keukentafel. 'Kijk wie er eindelijk een beetje toonbaar uitziet' plaagde Jake. Ik rolde mijn ogen naar hem en stak snel een boterham in mijn mond. Vandaag had ik weer afgesproken om met Camille mee te fietsen. Waarschijnlijk zou ik weer alle details te horen krijgen over hoe leuk gisterenavond was, maar dat kon ik wel aan.

'Fleur, hoi' hoorde ik Camille uit de verte roepen toen ik buiten kwam met mijn fiets. Ze stopte voor mijn huis en gaf me een knuffel. 'Hoi' zei ik terug. 'Je bent zo vrolijk vandaag?' haar wenkbrauw ging omhoog en ik zag dat ze me inspecteerde. 'Ben je ziek?' ik lachte en schudde vlug mijn hoofd. 'Gewoon blij' verzekerde ik haar. Ik sprong op mijn fiets en samen reden we naar school.

'Gisteren was geweldig...' Daar zouden we het krijgen. '... die nieuwe jongen is best leuk' 'Zijn naam is Lucas' verbeterde ik haar snel. Haar voorhoofd trok ze in een frons en ze keek me eventjes vlug aan. 'Waarom zo defensief?' 'Gewoon' Mijn gezicht sloeg rood aan en ik keek vlug weg. Wat bezielde me toch? De rest van de rit hield ik me gewoon stil en knikte elke keer als Camille iets vertelde. 'Volgende keer moet je meekomen!' 'Als jullie me uitnodigen...' voegde ik er in stilte aan toe, maar ik knikte gewoon braafjes.

In stilte liepen we met z'n vieren het klaslokaal binnen. Nu ja... stilte... Camille en Esmee waren in een diep gesprek verwikkeld over jongens en Lauren stond te praten met een meisje uit een andere klas, maar ik was stil. Toch was de trots van mijn gezicht te lezen toen ik alle hoofden mijn richting zag uitdraaien. 

'Fleur...' Dat was Lucas.

Ik zag zijn gezicht verstrakken en fronste nerveus.

'Je mascara...' voegde hij eraan toe.

Een daar ging het laatste beetje trots dat ik bezat...