Το Πεπρωμένο Του Καμερον

Chapter one - Η Αρχη

Ολα ξεκίνησαν απο το σχολείο...Αχ τι βάσανο που ειναι αυτο το σχολείο. Ειδικά για εμενα, που εχω και δυσλεξία και υπερκινητικότητα. Εχω αλλαξει 5 σχολεια μεχρι τωρα που ειμαι 2α λυκείου καθως με διώχνουν απο ολα.

Προκαλώ βλεπεις κατι ατυχήματα.. Που ουτε εγω ξερω πως τα προκαλώ

Παρε για παραδειγμα στην πρωτη γυμνασίου. Πήγαμε προς το τελος της χρονιάς σε ενα μουσιο. Εκει ενω περπατούσαμε ολοι μαζι με τον ξεναγό, ο ρικ Χέρμαν, ο τοτε νταής του σχολείου με φοναξε επειδη ταχα ηθελε να μου δειξει κάτι. Οταν όμως εφτασα εκει το ένιωσα.. Ενιωσα να σταματάει ο χρονος και εβλεπα σε αργη κίνηση, τον ρικ να προσπαθει να μου ρίξει μια δυνατη μπουνιά. Εγω παραξενευτηκα με αυτο που ενιωσα αλλα δεν βιάστηκα να το ξεπεράσω. Ορμιξα σαν αστραπή πάνω του και του έριξα μια δυνατη μπουνιά. Μετα σου το ορκιζομαι δεν θυμαμαι τιποτα. Ξύπνησα το ιδιο απογευμα στο αναρρωτήριο με την γιατρο να μου λεει οτι ευθύνομαι για την καταστροφή όλων των τζαμιών της πτέρυγας εκείνης καθως και μερικών αγαλμάτων.

Την επομενη μερα ημουν συντετριμμένος καθως εμαθα οτι με έδιωξαν απο το σχολείο για την ζημιά που αυτοι ελεγαν αλλα εγω ημουν Σίγουρος ότι δεν την προκάλεσα. Την τελευταια μερα μου σε εκεινο το σχολείο πηγα να επισκεφτώ τον αγαπημενο μου καθηγητή (ναι ειχα αγαπημένο καθηγητή),τον κύριο λεϋμαν. Η πρωτη φράση που του ειπα ηταν οτι εγω δεν το εκανα αυτο. Εκείνος επειτα με βλέμμα σκεπτικό, μου απάντησε το ξερω.

Εμεινα ολο το βράδυ ξύπνιος εκεινη την νυχτα. Σκεφτόμουν... Ο κυριος λεϋμαν με πίστεψε τοσο εύκολα οτι δεν το εκανα εγω.Λες... Λες και ηξερε ηδη ποιος ηταν στα αλήθεια υπεύθυνος...