Uratować ojca | Spider-Girl

#1

May

- Uważaj! - Krzyknął do mnie mój najlepszy przyjaciel Brian, ostrzegając przed piłką lecącą w moją stronę.

Właśnie mieliśmy W-f i graliśmy w zbijaka. Nie lubię tej lekcji, gdyż mamy ją ze starszakami i często graliśmy w tą grę, a oni nas nie oszczędzali. Wręcz przeciwnie. Starsi chłopcy używali całej swojej siły, rzucając w nas piłką.

Nauczyciel często nas olewał, czytając książki lub grając w jakieś gierki na telefonie. Nie wiem po co przychodzi na lekcje.

Jak już zaangażuje się w prowadzenie lekcji ( a zdarza się to jakieś dwa razy w miesiącu ), to mamy wtedy niezły wycisk. W chwili obecnej pan Smith rozwiązuje krzyżówki.

Drugim powodem nie przepadania za tą lekcją jest to, że nie mogę wykorzystać całego swojego potencjału.

Nikt nie może się dowiedzieć o mojej tajemnicy, nawet mój najlepszy przyjaciel Brian. Gdyby się chociaż przez przypadek o tym dowiedział, to byłoby bardzo źle, byłby w wielkim niebezpieczeństwie.

Chociaż, wtedy wujek Tony, mógłby wyczyścić mu pamięć, a ja tego nie chce.  Po prostu nie chce, aby ktoś grzebał w mózgu mojego przyjaciela.

Nie myślcie sobie, że się w nim zakochałam. Co to, to nie! Brian jest gejem i raczej nie interesują go dziewczyny.

Od małego mama mówiła mi, że nie mogę nikomu zdradzić tej tajemnicy.

Mała, czteroletnia dziewczynka wbiegła do swojego pokoju o mało co, nie przewracając się o zabawkę. Ale, na szczęście, uratowała się w ostatniej chwili, skacząc nad nią. Niestety nie przewidziała, że ma tyle siły i wylądowała na suficie.

Tak, na suficie.

Jakimś cudem przyczepiła się do niego do góry nogami.
Sama się sobie dziwiła, jak tego dokonała. Chcąc się pochwalić mamie, zawołała ją.

Po chwili do pokoju weszła Mery - mama dziewczynki z uśmiechem na twarzy, który szybko zabladł, gdy nie zauważyła swojej córki.

Zaczęła rozglądać się po pokoju spanikowana. Mała dziewczynka głośno się zaśmiała z poczynań swojej mamy.

Mary na ten dźwięk stanęła i spojrzała w górę. Otworzyła oczy przerażona.

Jej córka jak gdyby nigdy nic, śmiała się z niej, siedząc na suficie.

Po tym incydencie mama zaczęła mnie uczyć tego, że muszę ukrywać moje moce przed innymi ludźmi. A ja, jako przykładna córka robiłam ( i nadal robię ) to, co mi kazała.

Gdy miałam siedem lat, mama powiedziała mi, że spodziewała się tego, że odziedziczyłam moce po ojcu, gdyż moje zdolności ujawniały się stopniowo. Wyjaśniła mi kim on był, a ja byłam bardzo zdziwiona, gdyż moim tatą jest Spider-Man.

Wiele osób podejrzewa, że jestem jego córką, gdyż jestem do niego bardzo podobna. W dodatku był wtedy z moją mamą, więc muszę się pilnować.
Na nic ( chyba ) plotka, którą wypuściła moja mama o tym, że puszczała się za plecami Peter'a. Zrobiła to, żeby mnie chronić. Ale czy otrzymała zamierzony efekt?

Wszyscy w Nowym Jorku i za pewne na świecie wiedzą, że Spider-Manem był Peter Parker obdarowany po śmierci mianem bohatera.

Nieraz jest mi smutno, że go z nami nie ma. Niestety nie wiedział nawet o tym, że będzie miał dziecko.

Tego dnia, co mama miała mu powiedzieć o ciąży stało się to.

Ocknęłam się, gdy aktywował się mój pajęczy zmysł.

W powolnym tempie zbliżały się do mnie trzy piłki. Jedna od przodu, dwie kolejne z boków.

Mogłam się tego spodziewać. Ludzie często mnie sprawdzali, robiąc takie rzeczy, jak popychanie, rzucanie we mnie czymś, podkładanie nóg...

Mają nadzieję, że przez to ujawnię swoje pajęcze zdolności i mnie zdemaskują.

Ha, niedoczekanie ich!

Jestem bardzo cierpliwa i takie działania na mnie nie działają. No, może w niektórych momentach, kiedy mam już wybuchnąć, ratuje mnie Brian, odciągając od kłopotów, a następnie uspokajając.

Mogłam w spokoju ominąć te piłki, albo przechwycić je i odrzucić właścicielom jeszcze mocniej, ponieważ mam więcej siły.

Mogłam to zrobić, ale niestety nie mogę się zdemaskować, więc stałam na boisku, przygotowując się na uderzenia z trzech stron.

_________________________________________

CDN 😉 😜 😘

Komentujcie i gwiazdkujcie - to bardzo motywuje.😉😀😘

Do następnego 👋
Kanexsia