Zendiria Academy: back in time (Completed)

chapter 9: fears and courage

"Courage is not the absence of fears, it is the mastery of it"   -eren williamsmith ignacio

Jhansha's POV

Nagising ako na nasa isa akong island sa gitna ng dagat...

Walang puno, walang shade at higit sa lahat walang maiinom na tubig..

Oh m g... Ano gagawin ko rito??

Pinagmasdan ko naman ang tubig..

Agad naman akong napaatras nang may lumitaw na katawan..

Mommy, daddy, jhanshen..

Pinilit ko silang abutin pero hindi ako makalapit sa tubig..

Parang may humihila sakin..

Napalingon naman ako..

May doppelganger ako..

'Sino ka? Anong karapatan mo para gayahin ang mukha ko?' -tanong ko..

Ngumisi naman sya..

'Kung ikaw ako sino ang pipiliin mo sa kanila?' -sabi nya sabay turo sa katawan sa tubig..

Napa tingin naman ako sa kanila..

They're struggling, they're asking for help, they're asking for me..

'Of course lahat sila sasagipin ko' -ako

'Tut, tut, you have to choose only one or else you will stay here for the rest of your life' -sabi nya..

Napalingon uli ako sa pamilya ko..

Ano ang gagawin ko..??

I cant choose..

I cant do it..

Napaluha naman ako at napaluhod..

'Sino ka ba?' Bat mo to ginagawa?' -naiiyak kong tanong..

'Ako at ito ay nasa utak mo, I'm your greatest fear' -naka ngisi namang saad nya..

Napatanga naman ako..

Ito ba yung training na sinasabi ni H.M?

Pano ba ako makakalabas rito na hindi namimili sa kanila??

Tama, ito lang ang tanging paraan..

Kailangan ko tong gawin..

Nagpabalik balik ako ng tangin..

Sa kamukha ko at sa pamilya ko..

Umiling naman ako..

'Kung ito lang ang tanging paraan' -sabi ko..

Agad namang nanlaki ang mga mata nya..

Na realize nya kung ano ang binabalak kong gawin..

'Hindi mo pweding gawin yan' -sigaw nya..

Pero tumalon ako sa tubig..

Hindi ko sila nilapitan bagkus pinilit kung lumubog sa tubig..

Hindi ako makahinga..

Nanlalabo na ang paningin ko..

My body is screaming for me to go up and breath for air...

But nanaig ang kagustuhan kong mamatay sa oras na yun..

Patawad mom, dad and jhanshen i wont leave long..

-----+++--------++++---------------+++---------------+++

Jhanshen's POV

Kasalukuyan kong nilalabanan ang sarili ko..

In short may kamukha ako..

Napaka unfair dahil may espada sya..

Habang ako barehanded..

Duguan sya kagaya ko..

Bawat sugat sa katawan ko lumalabas sa kanya..

Pero saakin ang sakit..

Ilag lang ako ng ilag..

Hindi ko sya pweding patamaan dahil ako ang mas nasasaktan..

Alam kong pagsubok ito..

Dahil naikwento na ni dad kung ano ang kayang gawin ng nightmare and dream forest sa utak ng isang tao..

Umiwas ako sa bawat hampas ng espada nya..

Pero sya di umiiwas sa bawat tadyak at suntok ko..

Kailangan kong lusutan to..

Kailangan kong manalo rito..

Kailangan kong maka balik..

Kailangan kong maging malakas...

At ito lang ang tanging paraan..

Hamapas pa rin sya ng hampas pero this time hindi na ako umiwas..

Lumapit ako sa kanya..

Natatamaan ako sa braso, binti at kung saan-saang parte ng katawan ko..

Ininda ko lahat ng sakit..

Ngumingisi lang sya at parang nag-eenjoy sa ginagawa nya..

Ihahampas na sana nya ang espada ng bigla ko itong hinawakan..

'Anong ginagawa mo?' -tanong nya na nanlalaki ang mata

Hindi ko sya sinagot..

Ngumiti lang ako at maslalong idiniin ang hawak ko sa espada..

Pinipilit nyang agawin ang espada..

Pareho ng duguan ang mga kamay namin..

'Game over'  -sabi ko at ngumisi sabay bitaw sa espada at itinusok sa tyan ko..

Napahiga ako ganun din sya..

Looks like the fun is over..

--- end of chappie ---