Σαν ανοιξιάτικη βροχή

Κεφάλαιο 21

Ξύπνησε μέσα στην αγκαλιά του, ενώ το πρώτο φως του ήλιου ξεπρόβαλλε από το παράθυρο της αποθήκης. Ανακινήθηκε και άνοιξε τα μάτια. Χαμογέλασε ευτυχισμένη όταν είδε τα χέρια του να την κρατούν κοντά του και ένιωθε τη θερμότητά του να τη διαπερνά.

Της ζήτησε μία νύχτα. Του την έδωσε. Εκείνος δεν ήταν σε θέση για εξηγήσεις, για εξομολογήσεις ή συζητήσεις. Δεν θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση με δικαιολογίες και ανούσιες λέξεις. Δεν θα χάλαγε την ομορφότερη βραδιά της ζωής της με πεζές συζητήσεις. Εκείνη αυτό ήθελε, μια βραδιά... αυτό μπορούσε να έχει, αυτό είχε... ήξερε ότι θα ήταν τέλειο από τη στιγμή που η καρδιά της χτύπησε δυνατά γι αυτόν... τώρα δεν υπήρχε επιστροφή... πλέον είχαν αφήσει πίσω τους τη ζώνη της φιλίας... Οι αδερφικοί φίλοι δεν κάνουν παρηγορητικό σεξ... Κινήθηκε απαλά και βγήκε από την αγκαλιά του. Μάζεψε εσώρουχα και ρούχα και ντύθηκε βιαστικά. Του έριξε μια τελευταία ματιά και χαμογέλασε. Τώρα ήξερε πώς ήταν ο παράδεισος... αυτή η νύχτα της έφθανε για όλη την υπόλοιπη ζωή της.

Έφθασε βιαστικά σπίτι του και μπήκε προσεκτικά μέσα. Η μητέρα του μάλλον κοιμόταν. Μπήκε στο δωμάτιό του όπου είχε αφήσει το μικρό σακ βουαγιάζ που είχε φέρει μαζί της. Πήρε νέα εσώρουχα, ένα παντελόνι κι ένα μπλουζάκι και μπήκε στο μπάνιο. Έκανε ένα ντους, ντύθηκε, έβαλε λίγο ρουζ και μια στρώση μασκάρα και ετοιμάστηκε. Θα έφευγε σήμερα κιόλας. Ο Ορέστης θα έπρεπε να μείνει και για τα τριήμερα του πατέρα του και θα είχε και περισσότερες υποχρεώσεις με τη μητέρα του. Εκείνη δεν μπορούσε να λείψει από τον σταθμό.

Ξαναμπήκε στο δωμάτιό του να τακτοποιήσει την τσάντα της και να φύγει. Θα έβρισκε τον τρόπο να φθάσει στον σταθμό λεωφορείων και να επιστρέψει στην Αθήνα.

Ο Ορέστης ξύπνησε και ένιωθε ήρεμος για πρώτη φορά στη ζωή του. Ότι όλα είχαν βρει τη θέση τους και όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι. Άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε ολόγυρα. Εκείνη δεν ήταν εδώ. Γιατί δεν ήταν εδώ; Έφυγε; Πότε έφυγε; Εκείνος πώς δεν το αντιλήφθηκε; Σηκώθηκε και ντύθηκε βιαστικά. Έπρεπε να της μιλήσει... Να της εξηγήσει ότι αυτή η βραδιά παρηγοριάς που της ζήτησε δεν ήταν μόνο εξαιτίας του πόνου για την απώλεια του πατέρα του, ήταν γιατί έπρεπε να είχε το θάρρος χρόνια πριν να της τη ζητήσει... τη στιγμή όταν εκείνη έφηβη ακόμη του είχε προσφέρει τα χείλη της κι εκείνος την απέρριψε... Πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Θα την έβρισκε και θα ξεκαθάριζε μια για πάντα.... Να γύρναγε και να χώριζε επιτέλους με τον τελειωμένο που είχε μπλέξει και να ήταν μαζί του... για πάντα...