İHANET

74. Bölüm '' Evlat Acısı ''

Duygularınız sosyal medyada belirtmek için #EvlatAcısı diyelim.

KEYİFLİ OKUMALAR...

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim ve yanımda elimi sıkan Arda vardı.Ben yavaş açtığım gözlerimi son yaşananlar aklıma gelince hemen hızla açtım ve Arda'ya baktım.

Bebeğimize bir şey olmuş mu?

Arda sustu öylece.Susması hem korkutuyor hemde içimdeki kalp atışlarımın yavaşlamasına neden oluyordu.İstemsizce ellerimi karnıma götürdüm ve o his yoktu.Annelik hissini vücudunda yaşatan his...Oğlumun var oluşunu hissedememek...Acı veriyordu vücuduma.Neredesin oğlum?Neredesin..?

Kendi kendime karnımı tutmuş ve gözlerimden yaşlar süzülürken Arda ise başını eğip ağlıyordu.Ne yapacağımı bilmeden ayağa kalktım ve kapıdan dışarı çıktım.Akşam yemeği için giyindiğim ve yaptığım elbiseme uygun makyajlar gözlerimden süzülürken hiçbir acı çekmeden yürüyordum koridorda.Herkesin bana bakışı ve benim ise önüme odaklanışım.Hastane çıkış kapısına geldikten sonra bizimkiler içeri girdi ve ben onları aldırmadan kapıdan dışarı çıkacakken Hilal elimim tuttu ve sarstı beni.

Ne oluyor Hayat!!?

Biraz makyajımın süzülmesine izin verdikten sonra,ağladığım için kısık çıkan sesimden sadece bunları duymuşlardı.

... Bebeğim yok artık benim.

Biraz daha şiddetle söylendim.

Artık bebeğim yok benim!

Herkes bana bakıp ne olduğunu anlamaya çalışırken bağırdım,tüm hastane dinledi beni.

Duyuyor musunuz?Artık benim bebeğim yok!Öldü o!!

Biraz daha kısık fakat herkesin duyabileceği sesle konuştum.

Babasıyla maçlara gidecekti!Beşiktaş ile Galatasaray arasında gidip gelecekti!

Yere devrildim ve beniz izleyenler az da olsa gözyaşı döküyordu.Yerden başımı kaldırdığımda Arda'yı gördüm ve bir hışımla gittim yanına.Yüzüne bakarken çaresizliğini gördüm.Aniden sarıldığımda boynuna koyup ağlamıştım.Bebeğim yok artık benim.Bebeğim yok!Arda da aynı şekilde ağlarken tüm makyajım yüzüme bulaşmıştı.Hastaneden dışarı çıktık ve yine magazinciler...Hemen sinirle cevap verdim sorusuna.

Hayat hanım ne oldu?

Biraz bekledim ve Arda'nın beni engellemesine dayanamayıp bağırdım.O da beni serbest bırakmıştı.

Bebeğimi kaybettim!Anladın mı!?Hadi yay bu haberi tüm alemlere!Hadi!Hayat Özdemir Kaya bebeğini kaybetti!!Hadi ne bekliyorsun hayvan herif!Ne oldu için mi acıdı!Duygusuz pislikler!

Arabaya bindikten sonra arka koltukta kafamı cama yaslayıp ağlıyordum.Gözlerim yine bulanıklaşmıştı.Sanki alkol almışım gibi çift görüyordum etrafı . Alamadığım nefesler sanki ciğerimde savaşıyor ve kazanan taraf belki de ruhumu ölüme teslim etmek istediğim yan oluyordu. Mahşer gibiydi kalbim. Karşılık vermeyen acı kalbimde sızlarken beynim o aşerme zamanlarımı düşünüp özletiyordu. Sanki hayatımı oğlumun üstüne kurmuşum da şuan hiçbir şeyim kalmamış gibi, sanki varlığımın önemi yokmuş gibi... Tabii önemi yok. Evlat acısını yaşamaya kim razı gelir şu yalancı dünyada? Her zaman Hilal'in hamileliğini görünce acıma tuz mu basmış olacağım? Cinsiyetini yeni öğrendiğim gün nasıl böyle bir şey yaşayabilirdim. Kader miydi bu diye düşünürken isyan etmenin kötü olduğu aklıma geldi ve sustum. Zaten susuyorum ama belki de düşüncelerimi susturdum. Hilal'in düşündüm, bebeğini düşündüm, bir de kendimi düşündüm. Evlat acısı...
Ben Hilal'in bırakmayı değil belki de onun hamileliğinin evrelerini kaldıramazsın. Ona hamilelik ile ilgili tüyo verdikten sonra bunu yaşamam kanımı, düşüncemi, hareketimi kirletiyordu.En iyisi bu kirli şehri bırakıp gitmekti. Peki ya Arda? Onu nasıl bırakacaksın Hayat? O da aynısını yaşamadı mı? O da üzülmedi mi? Ama ne yapabilirim? Arda da bana oğlumu hatırlatırdı.Aynaya bakmaya yüzüm yokken Arda'ya nasıl bakardım? Bu sefer hayat son vuruşunu yapıp keşke alsaydı canımı. İşkence çektirir gibi sızlata sızlata ölmektense bir anda ölmeyi tercih ederdim. Hıçkırıklara boğuldu nefsim. Evlat acısı! Karardı gözlerim. Evlat acısı! Bozuluyor dengem.

Evlat acısı!

Evlat acısı!

Evlat acısı!..

BÖLÜM SONU...

#EvlatAcısı