Ο κολλητός μου

Chapter 9

...Την επομενη ημερα
Μολις μπηκα στο σχολειο βρηκα μπροστα μου τον Χαρη και να κραταει ενα λουλουδι στα χερια του, με πλησιαζει και μου λεει με ενα λυπημενο υφος,

"Συγνωμη για εχθες, δεν επρεπε να σου μιλησω ετσι..Συγνωμη"

"Δεχτη η συγνωμη", του λεω και του δινω ενα φιλι στο μαγουλο.

Μας βλεπει η Βιβιαν απο μακρια και ερχεται απειλιτικα προς εμας

"Ερχετε η Βιβιαν, θα εχω ασχημα μπλεξιματα", λεω του Χαρη

"Μην ανησυχεις θα την κανονισω εγω"

"Γεια σας", μας λεει με ενα υφος

"Καλημερα", της λεω

"Τι γινετε εδω Χαρη?",τον ρωταει

"Τιποτα δεν εγινε απλως μια παρεξιγηση τιποτα το σπουδαιο", της λεει,της χαμογελαει και την πιανει απο το χερι και φευγουν. Το κουδουνι χτυπησε και επρεπε να παω στην ταξη, ειχαμε φυσικη παλι και επρεπε να κανουμε επαναληψη για το διαγωνισμα. Οταν μπαινω στην ταξη με παιρνει απο το μπρατσο απειλιτικα η Βιβιαμ και μου λεει

"Μην σε ξαναδω να πλησιαζεις το αγορι. Καταλαβες?"

"Απλως μια παρεξιγηση ηταν μεταξυ εμενα και του Χαρη,τιποτα αλλο" της λεω και πηγαμε να κατσουμε.

Το διαλειμμα πηγα και παλι στην παρεα της Παναγιωτα διοτι δεν ηρθε ουτε σημερα ο Χριστος, πρεπει να ηταν πολυ αρρωστος. Αχ τι θα κανω χωρις εκεινον? Νιωθω μιση χωρις εκεινον. Λεω απο μεσα μου. Η ημερα κυλισε αναλογως γρηγορα, το απογευμα μετα τα ιδιαιτερα πηγα στο σπιτι του Χριστο για να δω αν ειναι καλα. Οταν πηγα μου ανοιξε η κυρια Γεωργια

"Γεια σας", λεω

"Γεια σου Ραφαήλια μου εισαι καλα?",

"Ναι μια χαρα"

"Ελα περασε μεσα, ηρθες για να δεις τον Χριστο ετσι?"

"Ναι ηρθα να δω αν ειναι καλυτερα απο εχθες"

" Γιατι τι ειχε?", με ρωταει και εγω της απαντγσα με ψυχραιμια

"Τιποτα απλως δεν τον ειδα απο εχθες διοτι ειχα διαγωνισματα και δεν τον ειδα καθολου, ειναι στο δωματιο του?"

"Ναι μπορεις να πας"

"Ευχαριστω", της απανταω και κατευθυνομαι προς το δωματιο τιυ με ταχυ ρυθμο και πριν ανοιξω την πορτα του δωματιου του, τον ακουω να μιλα με καποιον στο τηλεφωνο και να του λεει

"Ενταξει, ενταξει αυριο η ωρα 1 την νυχτα θα ειμαι εκει και ελπιζω να το φερεις επιτελους το.." και μπαινω μεσα στο δωματιο πριν τελειωσει την κουβεντα του, και κλεινει αμεσως το τηλεφωνο του

"Γεια σου", του λεω με ψυχρο τροπο

"Εε..γεια σου, τι κανεις εδω?"

"Ηρθα να δω πως ειναι ο αρρωστος φιλος μου", του λεω με ενα περιεργο υφος

"Ειμαι καλυτερα ευχαριστω που ηρθες να νε δεις αλλα δεν ηταν αναγκη"

"Ναι ειχα μεγαλη αναγκη να δω τον κολλητο μου"

" Καλα σκεφτικες και εγω σε πεθιμησα",και με φιλαει στο μαγουλο

"Χριστο, ησουν στα αληθεια αρρωστος?",

"Μα ναι εε..γιατι ρωτας? Σου ειπαν κατι?"

"Η μαμα σου δεν ηξερε πως εισουν αρρωστος δεν της ειπες πως εφυγες απο το σχολειο προχθες?"

"Αα..αυτο ειναι? Απλως δεν της το ειπα για να μην ανησυχει και με πρισει"οταν μου απαντησε δεν με εβλεπε στα ματια οπως κανει παντα εβλεπε τριγυρω. Ετσι καταλαβα οτι μου λεει ψεματα, κατι ειχε γινει για να εξαφανιστει 2 ολοκληρες ημερες και να μην μου στειλει ενα μηνυμα για να μου πει οτι ειναι καλα.

" Ααα..οκ πρεπει να φυγω" του λεω και του δινω ενα πεταχτο φιλι στο μαγουλο...

~~~~~~~~~~

Αυτο το chapter ειναι λιγο μεγαλο. Αφηστε αστερακι και κομμεντς για οτι θελετε να δειτε στα επομενα..
Φιλακια χχ

-Ρ😘