BAĞLILAR: Kanat (Askıda)

3. Bölüm

Bu bölüme on ve ondan fazla yorum gelirse çok sevinirim ve diğer bölüm için teşvik olur aksi takdirde fikirlerinizi almadan beğendiniz mi beğenmediniz mi anlayamıyorum. İyi okumalar meleklerim :*

"Rahatsız etmeye gelmedim." Dedi Derniere ve Deran'a kısa bir bakış attı. Bu bakış süresince ona düz bakan bakışları bana döndüğünde tekrar samimiyete büründü ve ardından elini cebine atıp bir şeyi avcuna aldı ve vücudumun yanında uyuşuk bir şekilde sarkan elimi tutup avcumu açtı ve avcunun içindekini elime bırakıp avcumu sıkıca kapattı. Ardından tüm dünyayı ısıtırcasına gülümsedi.

"Ne düşürdüğüne ve de ne dilediğine dikkat et Lavin."

---

Avcumu açmadan öylece dikilirken Derniere çoktan arkasını dönüp benden tam olarak hatlarını seçemeyeceğim kadar uzaklaşmıştı. Kalbim olayın yarattığı adrenalinden deli gibi çarpıyordu ve kamp ateşinden uzak olmamızdan ötürü de üşümeye başlamıştım. Birden aklıma Deran gelince arkamı döndüm ama Deran yoktu. Bıraktığım yerde oturmuyordu. Bir dakikada nereye gitmiş olabilirdi ki? Etrafta gözlerimi gezdirdim ama yakınımda veya uzağımda hiçbir yerde bulamadım. Bu sırada avuç içimin hafif terlemesi bana Derniere'in verdiği nesneyi hatırlattı. Avcumu açmamla ensemden sanki bir şey çekiliyormuşçasına ürperdim. Sabah koskoca kar yığınına attığım saçma kolye ucu bana geri dönmüştü. Derniere bunu nereden almıştı? Ve... ve aldıysa da kimden almıştı? O kadar karın arasından gidip bunu arayıp bulması ve bana getirmesi için cidden ilginç bir insan olması gerekiyordu, ve de beni takip etmesi. Derniere'i bulup bunu nasıl bulduğunu sormalıydım.

Derniere'in uzaklaştığı yöne doğru koşmaya başladım. Melisa muhtemelen şu an bana sinirden kuduruyordu ama şu an önümdeki olay her şeyi aşıyordu. Bu kadar kurtulmak istediğim bir şeyin bana geri dönmesi kadar saçma bir şey olamazdı.

Derniere'i parti alanının biraz dışında arabasına binmek üzereyken görünce buradan gitmesini göze alamadan seslendim.

"Derniere!" dememle başını sola çevirdi ve benle göz göze gelince arabasının açtığı kapısını yavaşça kapatıp üşüdüğünden olacak iki elini de cebine koydu. Ben de sonunda yanına ulaştığımda düzensiz çıkan nefesimin biraz düzelmesini bekledikten sonra Derniere'in elini alıp avucunu açtım ve metal sembolü sertçe avucuna koydum.

"Buna ihtiyacım olsaydı, en başta fırlatmazdım." dedim ve sinirle solurken sözlerime devam ettim. "Ve beni takip etme, emin ol şakan komik değil." dedim ve kaşlarımı çatarak anlamazca beni izleyen yüzüne son kez bakıp arkamı döndüm. Sonuçta o metali kar yığınına attığımı görmek için beni takip etmesi gerekiyordu ve hayatım bir düzen içindeyken peşimde bir sapığa hiç ihtiyacım yoktu.

Ben arkamı dönüp ilerleyecekken elini omzuma koydu ve beni durdurdu.

"Vay canına, çok fazla polisiye okuyorsun sanırım." dedi Derniere hafifçe gülerek. Elini omzumdan ittirip arkamı döndüm. Bir de beni durduruyordu ve ayrıca ne polisiyesi? Bunların hepsini kafamdan kurgulamıyordum. Bu metal bana hiç geri dönmemeliydi.

"Birincisi, insanların bana izinsiz dokunmasından hoşlanmam. İkincisi, o metal bir daha bana dönerse hiç hoş olmaz. Üçüncüsü-" sözümü keserek o devam etti.

"Üçüncüsü, bu metal kolye ucunu bana amcamın kafesinin önünde çalışan kar küreyicileri verdi." demesiyle kaşlarımı çattım. Melisa ile gittiğimiz kafe Derniere'in amcasına mı aitti? Neyse, detaylara takılmamalıydım. Sonuçta kar küreyici bunu Derniere'e verdiyse benim olduğunu nereden bilmişti ki? "Senin olduğunu da Burak abinin tanımlarından anladım. Senelerdir amcamın kafesinin bahçesiyle ve etrafının düzeniyle o uğraşır." demesiyle çattığım kaşlarım eski halini aldı "Burak abi kıyafetlerini tanımlayınca o gün seni gördüğüm için direk aklıma geldin." Kahretsin. Boşu boşuna çatmıştım çocuğa. Üstelik yeni tanıştığım biriydi ve kötü bir başlangıç yapmamaya çalışırken bir insanla en kötü nasıl başlangıç yapılabilirse öyle yapmıştım. Umarım şu an dünyanın sonu gelirdi de ikimiz de birbirimizi unuturduk.