Bolą...
Bolą bo się goją.
Dobrze, że bolą. Będę dłużej pamiętać, przecież po to je stworzyłam, prawda?
Ból przy gojeniu-to dzięki niemu pamiętam.
Ból przy samym tworzeniu nic nie daje. Da się go szybko zakryć, schować i zapomnieć. Ale ja nie chce zapominać. Dlatego musi boleć. Żebym mogła pamiętać.
To głupie.
Wiem.
Jestem słaba.
Wiem.
Walczyłam długo... Bardzo długo... ale nawet najsilniejsi czasem się załamują i poddają, prawda?
Nie chce sobie tego wmawiać żeby poczuć się lepiej.
Ah. Te płytsze swędzą.
Chciała bym się podrapać, ale wtedy pokazała bym je wszystkim.
Nie potrzebuje pomocy.
Nikt nie musi ich zobaczyć.
Ludzie którzy je pokazują potrzebują pomocy.
Ja jej nie potrzebuje.
To było tylko chwilowe załamanie.
Pójdę dalej, uśmiechnięta, z podniesioną głową.
To tylko przypomnienie jaka głupia byłam.
Głupia.
Taka, taka głupia.
Pewnie zostaną blizny.
Po tej głębszej napewno.
Będą mi przypominać.
Przypominać, że ja też jest słaba.
NIE
Nie mogę być słaba.
Będą mi przypominać, że byłam słaba.
Ale nikt tego nie widział.
Nikt nie widział kiedy byłam słaba.
No może ona, jedna je widziała.
Ale ich nie widział nikt.
Są tylko moje.
Tylko moje.
I zawsze takie pozostaną.
Nikt się o nich nie dowie.
No może on.
Nie... raczej nie...
Wie dużo... ale nie aż tak.
Może kiedyś...?
Narazie nie.
Narazie są moje.
Tylko moje.
To ja patrzę na nie przed snem.
To mi przypominają i będą przypominać, że byłam słaba.
Znowu...
tak.
To nie pierwszy raz.
Ten poprzedni był głupszy, nie wiedziałam czemu to ma służyć.
Teraz wiem.
To moje i tylko moje pamiątki.
Pamiątki przypominające, że muszę być silna.
Nie!
Że muszę być jeszcze silniejsza!
Kiedy znowu spojrzę się na nie... na moje pamiątki na przedramionach, zaśmieje się.
Zaśmieje się swojej dawnej sobie w twarz i powiem jej jaka jestem silna!
Tak...
Jasne...
powiem tak sobie jeszcze pare razy może poczuje się lepiej...
może w końcu powinnam podjąć decyzje a nie tylko rysować kolejne pamiątki...
może następna linia powinna być ostatnią
