You Changed Me

Κεφάλαιο 28

"Σου έχω ένα δωράκι" είπε μέσα απ'το φιλί μας. Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα. Απομακρυνθήκαμε και μου χαμογέλασε.

Σηκώθηκε πάνω και εγώ έκατσα κανονικά στον καναπέ, περιμένοντας να δω τι θα κάνει.

Μέσα από το μπουφάν του έβγαλε ένα μικρό σακουλάκι.

"Αυτό είναι για εσένα μικρή μου" αποκρίθηκε και μου το έδωσε.

Δεν ήξερα τι να πω. Με συγκίνησε.

Ήταν ένα χρυσό κολιέ με μία όμορφη καλοσχηματισμενή καρδούλα.

Ένιωθα τόσο άσχημα που πάνω στα νεύρα μου δεν πήγα να του αγοράσω κάτι.

"Ευχαριστώ" είπα και σηκώθηκα να τον φιλήσω. "Είναι πολύ όμορφο".

"Αλήθεια; Χαίρομαι που σου άρεσε".

"Ναι" του απάντησα.

Το πήρε από τα χέρια μου και μου έκανε νόημα να γυρίσω. Το πέρασε γύρω από τον λαιμό μου και το κούμπωσε. Με το άγγιγμα του στο λαιμό μου ένιωσα να με διαπερνάει ένας ηλεκτρισμός. Γύρισα και το κοίταξε "σου πάει".

"Ευχαριστώ Ντέιβιντ".

"Αυτό το κολιέ είναι και ο λόγος που μιλούσα με την Ντίνα. Αυτή πήγε να το πληρώσει γιατί εκείνη την στιγμή είχες έρθει" μου εξήγησε ενώ πήγε τα μαλλιά μου προς τα πίσω ώστε να φαίνεται το κολιέ "της είπα ότι το ήθελα για την κοπέλα μου". Με τα τελευταία του λόγια ένιωσα εκρήξεις στο στομάχι μου. "Μην ξαναζηλέψεις μάτια μου, δεν υπάρχει λόγος" ψέλλισε και μου χάρισε ένα από τα υπέροχα χαμόγελα του.

Έναν μήνα κλείσαμε ή έναν χρόνο; Πώς γίνεται να είναι τόσο γλυκούλης από τώρα; Ένιωθα την καρδιά μου να λιώνει σαν ένα κερί. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.

Τον αγκάλιασα όσο πιο σφικτά μπορούσα. Εκείνη την στιγμή ήθελα τόσα να του πω, όμως δεν έβγαινε μιλιά από το στόμα του. Ήθελα να του πω πόσο τον χρειάζομαι δίπλα μου, πόσο με κάνει να χαμογελάω και πόσο ζωντανή με κάνει να νιώθω. Ήθελα να του πω πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του. Ωστόσο, δεν μου αρέσει να ανοίγομαι τόσο γρήγορα, να λέω όσα νιώθω. Αν και ένιωθα ώρες ώρες αρκετά οικεία μαζί του, ότι ήταν πραγματικά ένα άτομο που με νοιαζόταν. Παρόλου αυτά, προτιμώ να του πω όσα νιώθω όταν θα νιώθω πραγματικά έτοιμη να του εκφραστώ.

Τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και ένιωσα την ανάσα του στο λαιμό μου.

Καθόμασταν έτσι για λίγα λεπτά, μέχρι που απομακρύνθηκα λίγο και τον κοίταξα "πρέπει να διαβάσω Ντέιβιντ".