"Excuses"
Pagkatapos ko siyang gamutin tinanong ko agad siya. "Anong nangyari dun sa magnanakaw?" Napalingon siya sa akin at napa-'tch' siya. "Okay, I'm sorry. I was just worried about my best friend." Seryoso siyang tumitig sa akin saka siya nagsalita.
"Hindi sa lahat ng oras iisipin mo ang ibang tao in times of that situation. Isipin mo muna ang sarili mo kung paano ka makakawala doon." Napayuko na lang ako at hindi na sumagot. Bakit ikaw? Bakit hindi mo inisip ang sarili mo? Bakit mo pa ako sinama dito kung dapat pala muna nating isipin yung sarili natin in times of that situation? I removed that thought away kahibangan 'tong mga pinagtatanong mo sa sarili mo, Ophelia. Just shush!
"Pero ano ngang ginawa mo dun sa magnanakaw?" Napatingin siya sa akin at nakita ko kung pano gumalaw ang panga niya sa isang marahang paraan.
"Why do you care about so much about the damn robber? Hindi ba pwedeng magpasalamat ka na lang dahil walang nangyaring masama sayo? If my answer will bring peace to your mind then, binasag ko lang ang bungo niya." Ngumuso na lang ako at yumuko hindi ko na inisip pang magtanong muli at baka sumabog na siya. It got so quiet after his sudden burst out at feeling ko I would hear crickets inside the room dahil sa katahimikan nito it felt awkward that's why I didn't dare to make a move. I saw in my peripheral vision na lumapit siya sa akin.
He lifted my chin pinilit kong nakayuko pero he really wanted to see me. Napatitig tuloy ako sa kanya at ewan ko ba I was like being pushed to be near this man there's something in his eyes that makes you so weak. Nagkakalapit na kami ng bigla siyang natauhan, he looked away and he removed his fingers on my chin. Napaatras ako ng wala sa oras. What was that? What was happening? Kung hindi ba siya natauhan may mangyayari ba? And most of all, why is my heart beating so fast? Wala naman akong heart disease sa pagkakaalam ko. This feeling is so foreign to me.
"U-Uhh..." Yan lang ang nasabi ko dahil sa gulat sa nangyari. He stand up and I heard him murmured some things but one word was clear to my ears and that word is 'control'.
"Dito ka na lang matulog delikado na sa labas." Napaawang ang bibig ko dahil sa sinabi niya. Never akong natulog sa kahit na sinong bahay ng mga lalaki kong kaklase and now, anong gagawin ko? Omy! I don't know what to say nor do. Oh no! I suddenly remembered! Hindi ako nagpaalam kay Mommy! Agad kong hinagilap ang phone ko at nakita ang forty-three missed calls niya! Para akong nawalanng dugo dahil sa nakita I'm so sure na pag-uwi ko masesermonan ako ng bongga pero parang biglang may bumulong sa utak ko at sinabing 'diba sawa ka na sa kanila? Hayaan mo silang mag-aalala they don't care about your feelings anyway' hindi ko alam kung anong sumapi sa akin pero I turned off my phone at nilagay na uli ito sa bag ko. Napatingin uli ako kay Harper.
"Are you sure na dito mo ako papatulugin?" I asked with hesitation visible through my voice.
His facial expression changed and to me he looks irritated. "Do you want to go out? And drive alone, Miss?" His voice is laced with anger kaya natameme ako at umiwas na lang ng tingin. Sabi ko nga, di ako uuwi eh.
"I will lead you to my room." What? Sumunod na lang ako at hindi na nagsalita. Dinala niya nga ako sa kwarto niya at tinignan ang kabuuan nito it smells so masculine and manly in here. Walang masyadong nakalagay sa dingding niya at puro black and white lang ang makikita mo sa paligid. Dumiretso siya kaagad sa closet niya.
"Are you living alone?" Hindi ko na napigilang magtanong.
"Bakit? May nakikita ka pa bang kasama natin?" Ano bang meron sayo? Kanina sa bar hindi ka naman ganito magsalita naiinis na ako ah!
