İçimdeki Sen Gibi

İSG • 1 | "YENİ HAYAT"

Teoman - Uçurtmalar

Hung Grant - A Way Back İnto Love

"Bütün umut ve rüyalarımı saklamıştım uzak bir yerler, belki bir gün tekrar onlara ihtiyaç duyarım diye..."

İÇİMDEKİ SEN GİBİ | 1. Kısım

1. BÖLÜM | "Yeni Hayat"

Ancak sevilmek güzelleştirir bir kadını, çirkin kaldık.

Mutlu hikayeniz elinizden alınsa ne yapardınız?

Mesela bazıları her şeyi yakar, bazıları etrafındakı insanlara zarar verir, bazıları da her şeyi taşıyamaz intihar eder. Benim gibiler ise bir kenara çekilib sessizce olub biteni izler. Dakikalarca, saatlerce, bazende günlerce...
Hayat bazen acımasız. Hatda çok acımasız. Dün sevdiklerinle gülüb eğlenirken bugünse gidenlerin arkasından ağlıyorsun. Her kes bir şeyini kaybetmişdir şu dünyada. Kimisi evini, kimisi arabasını, kimisi defterini, kalemini, parasını...
Kimisi ise her şeyden değeri olan ailesini.

Tam bir yıl önce annemi kaybetdim. Annemle birlikde de ailemi. Çünki hayat da ondan başka kimsem yokdu, tabi şimdi dayım dışında. Babam ve ailesi beni istemememìş. Tabi annemin aileside. Bir tek annem ve dayım beni kabul etmiş. Babam kabul etmemiş, kendi kızını ama dayım kabul etmiş. Ne komik ama.

Acaba hangi baba kendi kızını istemez?

Telefonum çaldığında arıyanın dayım olduğunu gördüm.

"Efendim dayı?"

"Belinay nerdesin?" sesi telaşlıydı. Sanki oyuncağını kaybetmiş bir çoçuk gibi.

"Hava almaya çıkmıştım. Bir sorunmu var?" Dayımın sesi onun yanına taşındığımdan ilk kez böyle telaşlıydı, ya da bana öyle geliyordu.

"Eve gel. Önemli bir şey konuşmamız lazım." Merak beni içten yiyib bitiriyordu. Dilimin ucunda onlarlaca soru varken tamam diyib kapatmışdım.

                                🎈

30 dakika sonra aylardır yaşadığım, ama bana her zaman yabancı gelen evin kapısındaydım. Lakin ne çalmaya, ne de ordan kaçıb gitmeye takatım vardı. Ama dayımın dedikleri kulağımda çınladıkca mecbur kapı ziline bastım. Ve gözlerimi kapatdım belki annem açar diye. Gözlerimi açtığımda dayımın bana sarıldığını gördüm.

"Neden haber vermedin Belinay? Çok merak etdim." O an ağlamak istedim. Hemde saatlerce, günlerce, belki de haftalarca. Annem öleli ilk kez tek başıma dışarı çıkmıştım. Ve annem beni merak etmemişdi.

"Toplantıdasın diye rahatsızlık etmek istemedim." Aslında yalandı sadece her şeyden kaçmak istemişdim. Belki bir kaç saatliğine, ya da dakikalığına. Ama hiç kimse beni anlamıyordu.

"Senden önemli diğildi. Hem bu gün müayineye gitmemişsin. Hatda bir kaç gündür ilaçlarını bile kullanmıyormuşsun." Dayımın ağzından çıkan her kelime ok olub sanki kalbime giriyormuş kimi his ediyordum. Her kes bana deli muammelesi yapıyordu. Kendi dayım bile.

"İhtiyaç duymuyorum artık onlara." diyib odama yönelince dayımın söyledikleriyle sanki olduğum yere çivilendim.

"Belinay ben bir süreliğine yurt dışına gitmeliyim." Gitmeli. Dayım gidiyor. Annem gibi bırakıyor. Yalnız kalıcaksın. Yalnız. Peki ne için?