Bedrogen! #HERSCHRIJVEND

Waar ben ik toch mee bezig?!

1 week later

Pov Imane

Met een zucht staar ik voor me uit. 'Och trek het je niet aan, lieverd! Hij verdient je tranen, pijn en stress niet!! Dat hij zo'n geweldige meid pijn doet pik ik niet!!' Zegt Sophie tegen me. Ik knik maar, heb totaal geen zin meer, in het wereldse leven! 'Nu al een week verder en heb nog steeds niets gehoord over Jaouad noch Amine, noch Yassir.' Zeg ik tegen Sophie. 'Ach wat had je ook anders verwacht, je zit hier al de hele tijd binnen.' 

'Begin jij nu ook al, dat zei Seff ook, jullie moeten eens weten hoe ik me voel! Geloof me dat is alles behalve een pretje!' Ik voel de tranen opkomen maar hou het in. 'Oh lieverd kom hier, dat zeggen we omdat we van je houden. Het doet ons pijn om te zien hoe jij kapot gaat!'

 'Weet je  fuck de tranen, fuck de mensen, fuck mijn leven!' Schreeuw ik het uit. 'Zo ken ik je helemaal niet, kijk wat je je zelf toch aan doet, je bent graat dun, je verwaarloosd je geloof, je trekt je terug van alle mensen die het beste voor je willen! Ik wil gewoon de oude lieve Imane terug!' Zegt Sophie huilend. Al meteen heb ik spijt van mijn woorden.

Sophie staart me huilend aan, hoofdschuddend staat ze voor de deur. 'Loop niet weg van de beproevingen, Allah test je, omdat Hij van je houdt. Jij hebt Allah nodig!'  Met de harde waarheid, keert ze haar rug naar me toe... "Zo ben ik niet, Ya Allah, vergeef me, vergeef me, vergeef me Ya Allah!!"  Huilend val ik op de grond en kniel voor Allah. 

Pov Amine

*Flashback*

'Amine, zoon, ik heb van de dokters te horen gekregen dat ik nog 3 dagen te leven heb.'
Mijn hard stond letterlijk stil minuten tikten voorbij... tik...tik...tik maar nog steeds heerste deze stilte. Pijnlijke stilte.

Ik wist wel dat mama ziek was, maar dat ze al een tijdje met kanker vecht, dat was voor mij een hele schok. 

Mijn moeder is mijn wederhelft zonder haar kan ik niet leven. Ik heb haar nodig!

Tranen gleden naar beneden langs mijn wangen en dan langs mijn mondhoeken ik likte mijn tranen. Zout. Het waren zoutige tranen. Hoe zouter de traan hoe pijnlijker de pijn, heb ik wel eens gelezen.

Ik voelde een warme hand mijn wangen strelen. De vertrouwde hand van mama. Ze draaide mijn hoofd om zodat mijn ogen haar mooie lichtblauwe ogen -die ik duidelijk van haar heb geërfd- tegemoet. Nu pas besef hoe mooi dat ze is!

Mama was een heel sterk persoon, ze was echt een strijdster, maar helaas is haar tijd gekomen ...

*3 dagen later*

Ik zie hoe mama's ogen zachtje sluiten. Ze ligt er zo rustig en vredig bij. Zo was ze altijd al geweest.

Ik ging staan om mama's zachte wang te kussen. Mijn laatste kus. Bij die gedachten gaat er een steek door me heen.

Ik zie hoe ze mijn moeder meenemen naar een aparte kamertje waar ze me moeder wassen voor ze word gewikkeld in doeken...

Diezelfde dag heerste er een ongemakkelijke sfeer thuis. Tja nu mama er niet meer is wie gaat daar nu voor ons zorgen. Papa? Nee, hij is druk bezig met drugs, Lina? Nee, zij is in Marokko, Nasserdine? Nee, hij is 5. Nu pas snap ik, waarom ik mijn moeder nodig heb! ...

Je beseft pas wat je mist als je het kwijt bent...

Wordt vervolgt...

Sorry voor het late update. Maar hier een hoofdstuk van rond de 600 woorden...