"Java chip frappuccino." Tumango yung cashier.
*ring ring*
I took my phone inside my shoulder bag and answered it.
"Yeoboseyo, appa?" [Hello, dad?]
"Sweetie! Are you already in the Philippines?" Dad asked.
"Yes dad. I arrived last night. Anyway, I miss you already!"
"I miss you too, sweetie. Be good, okay? Take care of yourself." I smiled. Dad's really concerned about me. Sana si mom din.
"Yes, dad. I will."
"Java chip frappuccino for sir Kirby!"
I extended my arms to reach the frappe. Nung mahawakan ko na, I realized na may nakahawak rin sa frappe ko.
"I have to go, sweetie. Bye!" Dad hanged-up.
Tiningnan ko kung kaninong kamay ang nakahawak sa frappe ko. I saw a guy. May hikaw siya sa left ear niya. Mahaba yung buhok niya, as if hindi nakapunta sa barber shop ng ilang buwan. And he had this tattoo on his wrist... It's a symbol. Hindi ko maintindihin kung anong symbol iyon. And last, he looked like a GANGSTER.
Dahil medyo nainis na ako kasi ayaw niyang bitawan 'yung frappe ko, nagsalita na ako. "Uhh, excuse me? This is mine." I proudly said.
He smirk. The F?! What was that for? May nakakatawa ba sa sinabi ko?
"Sorry but, I think you need to see an ear specialist. It's mine." He said.
What?! Akin kaya 'to! Kakasabi lang nung cashier eh! "Tss. Pwede ba? I don't have time for jokes. Akin na!" I'm irritated! Nagmamadali ako! Mage-enroll pa ako sa bagong school na papasukan ko!
"Excuse me miss, para kanino ba 'to?" He asked the cashier.
"I'm sorry ma'am. It's for sir Kirby." Shiz! Earth, swallow me. This guy is right. I think I should see an ear specialist. My God Mary! Bakit ang bingi mo?!
Nagsmirk ulit siya. Tinanggal ko na 'yung kamay ko dun s frappe. Sa sobrang hiya ko, napayuko na lang ako. Naramdaman ko na lumapit siya sa akin. I felt his breath blowing in my ears and he said...
"You look better with eyeglasses, Clarisse." Then he went out of the coffee shop.
Nakita niya na ba akong walang salamin? And... CLARISSE?! Who the hell is that?!
"Java chip frappuccino for miss Mary." Kinuha ko 'yung order ko at lumabas ng coffee shop.
"Kirby? Mary? Does it rhymes?" Sabi ko sa sarili ko.
...
"Okay ka na ba dito?" Tanong ni manang Nida, ang caretaker ng bahay namin dito sa Philippines.
"Opo manang. Thank you po. Tawagan ko na lang po kayo kung may kailangan ako." Tumango naman si manang at lumabas na ng bahay.
"Haaay.. Home sweet home.." Nahiga agad ako sa sofa. Nakakapagod ang byahe. Kakadating ko lang galing sa Korea. I've been there for about 4 years. Ngayon lang ulit ako nakabalik dito. Nagstay ako sa hotel kagabi kasi super late na din ako nakadating dito.
Inopen ko 'yung tv at naghanap ng matinong channel.. Habang busy ako sa paglipat, nagring 'yung phone ko.
+63905******* calling...
"Yeoboseyo?" [hello?]
"Mary! I missed you!" Boses pa lang kilala ko na. At ayokong marinig ito.
"Pwede ba tigilan mo na ako?!" Bakit kailangan pa niyang manggulo? Okay na ako eh. Nakaget-over na ako sa kanya. Why does he need to bug me again?!
"Nandito ako sa Pilipinas. I heard nandito ka din. Hahanapin kita. I'll have you back!" Pagbabanta niya. My God! Hindi ba ako tatantanan ng lalaking 'to?! Matagal na kaming tapos!
Binabaan ko siya at pinatay ang cellphone ko. Paano niya nalaman ang number ko dito sa Pilipinas?! Matagal ko nang pinutol ang communications ko sa kanya! Matapos niya akong lokohin, babalik balik siya ngayon?! The nerve! May hiya pa ba yung lalaking 'yon?!
Tss. Kailangan ko magrelax! Nagiinit na naman kasi ang dugo ko. Hmm.. Tama! I need to buy a cake! Ikakain ko na lang 'tong inis ko.
Lumabas agad ako ng bahay at nagtaxi papunta sa mall. I went inside a bakeshop and picked a brownies.
"Miss, 'yung chocolate mocha brownies." Iyon na lang ang natitirang chocolate mocha. Favorite flavor ko ng brownies!
*ting ting*
Nagring yung bell ng bakeshop. That means may pumasok na customer.
"Miss, chocolate mocha brownies." Sabi nung pumasok na customer. Sorry siya, iisa na lang 'yon. Bad.
"Sorry sir. Last na po 'yon and may nakaorder na po." Sabi nung cashier sa kanya. Nilingon ko 'yung umorder din ng chocolate mocha. And I was surprised to see the guy who was also in the coffee shop.
"Ohh. Clarisse." Nagsmirk na naman siya. What's up with this guy? Lagi na lang siyang nagssmirk. May problema ba siya sa labi niya?
"Excuse me? Nagkakamali ka. Hindi ako si Clarisse." Kanina pa din niya ako tinatawag na Clarisse. Sino ba 'yun? Artista ba?
"Tss. Ano ba Clarisse? Bakit kailangan mo pang magloko? Niloko mo na nga ako dati tapos hanggang ngayon lolokohin mo pa ako? Stop acting like you have an amnesia." OMG. This guy is insane! Anong pinagsasabi niya? Anong niloko?!
Inabot ko agad sa cashier yung bayad ko at kinuha ko 'yung paper bag na may brownies. Hindi ko na kinuha pa ang sukli ko. I hurridly went outside the bakeshop. Nakakatakot naman kasi 'yung lalaking iyon eh. Parang nababaliw na! Kung ano-ano na lang ang pinagsasabi!
Bago pa man ako makasakay ng taxi, may biglang humila sa kamay ko at dinala ako malapit sa cr kung saan walang masyadong tao.
He pushed against the wall and...
KISSED ME ON THE LIPS!
Dahil sa pagkabigla ko, tinulak ko siya at sinampal ng malakas.
"Oh my God! You're insane!" Sinampal ko ulit siya at dali-daling tumakbo palayo sa kanya.
What the hell?! Sino ba 'yon?! Ninakawan pa ako ng halik! My gosh! Ganito na ba kadaming manyak sa Pilipinas?!
A/N: Hello! Hindi ko alam kung kanino ko ito iddedicate eh. Kaya ayun Hihi. Comment kay, please. And vote na din. Ito na ang hinihintay niyo first chapter. (kung naghihintay man kayo. XD) sana po nagutuhan niyo. Pinagisipan kong mabuti 'yan. Ehe. Dedicated na lang pala 'to sa lahat ng readers ko. :D Please lang, don't forget to VOTE AND COMMENT! :D Thank you! :*
