Casper (15 jaar) heeft redelijk veel ruzies met zijn vrienden in België, vooral met zijn ex-vriendin, Margaux en zijn aller beste vrienden. Maar niet alleen dat steekt hem tegen, hij krijgt plots te horen van zijn ouders dat ze naar Spanje gaan verh...
Een paar uur later lande het vliegtuig in Madrid. Ik stapte uit het vliegtuig en het eerste wat ik zag was, zon, palmbomen, nog meer zon, nog meer palmbomen, en dat was het zoal. Ik was heel verrast en wou meteen naar ons huis gaan. Ergens in de bergen net buiten de stad. Alleen was het wel nog een paar uur rijden. We moesten namelijk nog helemaal naar Malaga. A ja, daar staat ons huis. We stapte in de taxi en begonnen te rijden. Een paar uur later kwamen we toe in ons nieuwe huis! Fantastisch!
Het was een klein mooi huisje, versiert met bloemen en palmboompjes. Ik liep snel de achtertuin in. En wat zag ik toen. Een zwembad! Fantastisch! Ondertussen kwam de verhuis wagen toe met onze nieuwe meubels. Net toen de verhuizers uitstapte belde Jens me op via Skype. "Hey Jens!" Riep ik heel enthousiast. Jens begroete mij ook terug en vroeg meteen hoe het daar was. Ik heb echt letterlijk alles verteld. Over de reis, over het huis, over de mensen, het leven, en zo verder. Jens was natuurlijk heel jaloers. En vroeg als grap of ik nog een vliegticket over had. Ik moest kei hard lachen. Maar nee dat heb ik niet meer. "Sorry Jens, ik heb geen kaartjes meer. Maar je bent altijd welkom!" Antwoordde ik. Ik moest snel afronden met het toffe gesprek met Jens. Want ik moest natuurlijk mee helpen lossen van de vrachtwagen.
Als de vrachtwagen gelost was en alle meubels een plaatsje hadden. Was het al laat, allee voor ons toch. In Spanje kwam het leven nu echt op straat, letterlijk. We hadden besloten om naar een Restaurant te gaan ergens in het centrum van de stad. We pakten de bus en waren al redelijk snel toegekomen in het centrum. Met de mooie zonsondergang aan de haven te zien, zaten we lekker op een terras. Gezellig een drie-gangen menu te eten. We verschoten toen we de rekening kregen. Het koste voor al ons eten ongeveer negen euro, per persoon. Dat is niet veel voor alles wat je hier kreeg. Ze waren ook heel gastvrij. Ik ging rechtstaan en ging aan de reling staan bij het water. Een beetje denken aan mijn vrienden op school. Jens, altijd met zijn goede steun. Klara, die me altijd doet glimlachen en, ja en, ik miste natuurlijk ook Margaux. Mijn ouders hadden gezegd dat ik haar los moest laten en haar vergeten. Maar dat is zeer lastig voor me. Waarom? Dat weet ik niet. Er kwam een groep meisjes voorbij gewandeld, en ik lied mijn gsm vallen op de stoep. Toen ik me bukte om mijn gsm op te rapen. Stond ik bijna hand in hand, met een knap, mooi, meisje. Ze zegde allemaal Spaanse woorden tegen mij. Waar ik niks van kon verstaan. Ik zei op men Engels tegen het knappe meisje; "Sorry, maar ik kan niet zo goed Spaans, ik kan wel Engels. Als je dat verstaat natuurlijk." Het meisje begon te lachen naar mij en antwoordde heel verlegen terug in het Engels; "Sorry, uih, ... ik was niet van plan voor hem te stelen." Ze keek heel verlegen naar de grond met haar hand in haar lange bruine haren.
Ik antwoordde terug; "het is oké, ik denk dat je vriendinnen staan te wachten op jou." Het meisje keek me aan en zei; "Oké, ik hoop dat ik je nog ooit terug zie. Ik vind je nu al tof!" En ze rende naar haar vriendinnen. Voor ze de hoek omsloeg keek ze nog eens naar mij. En poef. Ze was weg, waarschijnlijk voor altijd. Zat ik te denken. Ik ging terug naar het terras waar men ouders zaten te eten. Na een uurtje of 2 gebabbeld werd het al laat, en gingen we terug naar huis. Om te gaan slapen. Want morgen is een grote dag, Morgen ga ik voor de eerste keer in Spanje naar een Spaanse school.
Volgende dag - Eerste schooldag
"Casper! Opstaan!" Riep mijn mama al vroeg in de trappenhal. Ik stond op ging naar beneden. Ik ging me omkleden en opmaken in de badkamer. Toen ik aan tafel zat was mijn vader al druk aan het werk. Mijn mama moest nog veel dingen doen aan het huis. Dus, ik moest alleen naar school gaan. Ik at mijn brood op en dronk mijn fruitsap op. Ik ging bij de bushalte wachten op de bus. En stapte af bij de halte dicht bij school. Ik stond voor de poort van de school. En dacht in mijn eigen. In België ging het misschien slecht, maar geen tweede keer. Ik stapte heel zelfzeker binnen de poorten. Bijna iedereen keek me aan. Maar ja, dat heb je als je nieuw bent. Je kent namelijk niemand en zij kennen jou niet. Plots ging de bel. Ik wist niet wat ik moest doen dus ging naar een leerkracht toe en vroeg op zijn Engels. "Sorry mevrouw, maar ik ben net nieuw hier en ik weet niet waar ik heen moet..." De vrouw antwoordde heel enthousiast; "Ah jij bent vast Caspar, die uit België komt!" "Ja, dat ben ik, ja." Antwoordde ik terug naar de mevrouw. De mevrouw deed het teken dat ik haar moest volgen ze zette me achterin een rij. Toen de leerkracht weg ging, draaiden alle hoofdjes voor me achterom. Ze zaten allemaal te kijken en te praten met elkaar, waar ik niks van kon verstaan. Het zag er wel uit dat ze nieuwsgierig waren.
Toen gingen we naar ons klaslokaal. De juf kwam binnen, het was dezelfde mevrouw die ik aansprak op de speelplaats. Ze zegde iets in het Spaans tegen de rest van de klas, ik zag aan haar gezicht dat het over mij ging. Ze had het ook over Engels, dat had ik toch verstaan. Plots keek iedereen me aan. De vrouw zegde tegen me in het Engels dat ik me mocht voorstellen aan de klas. Dat wou ik natuurlijk! Ik stond recht achter mijn bank. En wou net praten toen er plots een meisje het lokaal kwam binnen gestormd... Ik keek haar aan, en zei naar mij. Het was het zelfde meisje dat ik in de haven heb gezien. Ze zegde stotterend tegen de leerkracht waarom ze te laat was. En ging aan de lege bank voor me zitten. "Praat maar verder Caspar." Zei ze tegen me.
"Ik ben Casper, of uih, zeg maar Caspar, op zijn Spaans." Ik begon een beetje te lachen, en de rest ook. "Ik kom uit België, ik ben 15 jaar oud. Ik hou heel veel van zingen, en acteren." Plots werd ik onderbroken door de drukte van de klas, ze zaten te roepen naar me in het Spaans, waar ik niks van verstond. Opeens vertaalde het meisje voor me wat ze zeiden. "Ze hebben het over jou en mij, Omdat ik ook zing en acteer als hobby." Zei ze. "Aa oké tof!" Antwoordde ik terug. Ik begon verder met voorstellen. "Ik ben naar hier verhuisd voor mijn vaders werk." Plots vraagt een jongen aan mij hoe mijn leven was in België. Ik antwoordde als volgt; "Nou, duurder als hier..." Iedereen begon te lachen, en ik ook een beetje. Ik kreeg plots van iedereen door elkaar vragen. Ik heb er ééntje van kunnen verstaan. Dat van dat ene meisje voor me. Ze vroeg of dat ik mijn vrienden niet miste uit België. Toen iedereen die vraag hoorde was het stil. Ik begon te vertellen over mijn laatste tijd in België. "Ik had heel veel ruzies in België, vooral met mijn ex-vriendin. En door dat ook met mijn vrienden. Buiten één iemand die ik volledig vertrouw. Hij steunt mij ook altijd in moeilijkheden. Maar dan nog door die ruzies mis ik toch iedereen, zelfs mijn ex. Ik zing altijd voor mijn zorgen weg te vegen. Maar meestal zing ik op plaatsen waar niemand het hoort." Iedereen was muisstil. En ik hoorde plots het meisje voor me zeggen. "Ik vind het heel erg voor jou, we zullen er alles aan doen dat het hier niet eindigt zoals het daar eindigde." Toen zei de leerkracht tegen iedereen om hen voor te stellen. In totaal waren we met 6 in de klas. Ik heb alles opgeschreven op een notitie blokje. Zodat ik niemand zou vergeten.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
