Η μάχη μου με τις διατροφικές διαταραχές

Η ιστορία μου

Γεια είμαι η  Τόνια και πάσχω από διατροφικές διαταραχές.

Πάσχω από διατροφικές διαταραχές και σήμερα, τώρα που γράφω αυτό εδώ είναι η πρώτη φορά που το λέω σε κάποιον. 

Όλα ξεκίνησαν στο λύκειο αλλά τα θεμέλια μπήκαν από το δημοτικό.

Από το δημοτικό κάνω διατροφές! Από 10 χρονών και ίσως από πιο νέα έπρεπε να αρχίσω να προσέχω τη διατροφή μου γιατί ήμουν αρκετά υπέρβαρο παιδί με προδιάθεση για ζάχαρο, κληρονομική. 

Από το δημοτικό ξεκίνησα να δέχομαι Bullying. Από 6 χρονών δέχομαι άκρως προσβλητικά σχόλια για τα κιλά μου, από παιδάκια που τότε ζούσαν μόλις έξι χρόνια.

Τώρα είμαι 17 και δυστυχισμένη. Ναι είμαι δυστυχισμένη γιατί αρρώστησα. 

Είμαι η Τόνια και πάσχω από διατροφικές διαταραχές.

Είμαι βουλιμική και υπερφαγική εδώ και 3 χρόνια.

Δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια τι φταίει για αυτό. Λίγο οι διατροφές και το άγχος μην φάω κάτι και πάρω κιλά και με μαλώσει η διατροφολόγος, λίγο το bullying και λίγο οι ερωτικές απογοητεύσεις. 

Ένα συνονθύλευμα φόβου και απογοήτευσης.

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις έτσι. 

Συχαίνομαι τον εαυτό μου. Δεν θέλω να με βλέπω στον καθρεύτη. 

Μισώ το σώμα μου. 

Νιώθω τόσο άβολα μέσα του. Τόσο μεγάλη αηδία. 

Κάθε μέρα εδώ και τρία χρόνια από τη στιγμή που θα ξυπνήσω έως τη στιγμή που θα με πάρει ο ύπνος σκέφτομαι το φαγητό. Τι θα φάω, πότε θα το φάω, πόσο θα φάω. Σκέφτομαι μόνο αυτό.

Είναι μέρες, σχεδόν καθημερινά που αν είμαι μόνη μου στο σπίτι θα καθίσω και για μία ώρα δεν θα κλείσω το στόμα μου. Θα φάω κυριολεκτικά ότι βρω, χωρίς να το θέλω ή να το λαχταρώ. Απλά το καταπίνω επειδή είναι φαγητό και θέλω να γεμίσω το κενό μέσα μου.

Τρώω τόσο που απλά πονάω. Υποφέρω.

Και τότε, έρχονται οι τύψεις. Νιώθω σαν να σκότωσα κάποιον. Αν δεν βγάλω όσα έφαγα εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να ηρεμήσω. Είναι τόσο μεγάλο μου το μίσος για εμένα και όσα έφαγα και είναι τόσο μεγάλο το άγχος μου μην βάλω και αλλά κιλά που πάω κατευθείαν στην λεκάνη και ξερνάω.

Παιδιά υποφέρω..Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό. 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε...