çürümüş çiçekler vazosu*

*FİNAL *

(Dipnot :şarkıyı dinleyin, çok güzel.)

***

Adımlarım artık benden bağımsız bir şekilde yürürken, ben gözlerimi yerde gezdiriyordum. Beni tanıyacaktı, bana çok kızacaktı. Kesin konuşmazdı, belki bağırır bile. Sonuçta ona da, kendime de acı çektirdim.

Değil mi?

Gözlerim tekrar dolmaya başladığında, durup gülümsedim. Dik durmalıyım, buraya onun için geldim. Bu kadar çabuk pes edecek değildim. Fakat beni böyle sahiplenmesine, anılarımızı hâlâ anmasına şaşkındım. Özel birisi değildim. Beni unutması gerekirdi, böylece yeni insanlarla tanışıp daha mutlu olabilirdi.

Ama hayır, ikimizde kendimize işkence ediyorduk. Kalbim yanıyor... Ne yapayım?

Sınıfın önünde durup, çıkmasını bekledim. Beni görmeyecekti. Belkide kaçıp gitmeliyim.

Sınıftan gürültü bir ses duyduğumda çıkmaya başladıklarını anladım. Gitmek için geçti. Durdum, gözlerim dolu dolu. Kalbim atmayı unutmuştu sanki.

Gözlerim onu görür görmez tuttuğu yaşı serbest bıraktı. Omuzlarım sarsılıp, sessizce gözyaşlarımı dökerken dikkatini çekmiştim. İki adım vardı aramızda, ama dağlar taşlar vardı sanki. Elimi uzatsam, tutamazdım.

Daha çok ağlamaya başladığım sırada bana koşuyordu. Bana koşuyordu. Bu beni daha çok ağlattı. Böyle bir sevgiyi hak etmiyordum. Bana koşuyordu. Sarıldığında saçlarını kavradım, gözlerim buğulu olmasına rağmen Erdem'in bize bakıp gülümsediğini görebildim. Ona gülümseyip, başımı boynuna yerleştirdim.

Hâlâ aynı kokuyordu. Hala aynıydı. Fakat ben hak etmediğim bir sevginin koynundaydım.

Geri çekildiğinde gözleri dolmuştu. "Sensin, değil mi?" dediğinde ağlamaktan cevap veremiyordum.

"Ben, Nilüfer. Beni tanıdın mı, Uğur? "

Bir an durup, gözlerime baktı. Anlamıyordu.

" Ama.. ama, Burçin? " durdu. Anladı." Göbek adın..." alnına vurdu. "Nasıl unuturum?"

Ellerimi tutup, bana bakmaya başladı. Gözleri yaşlıydı. Kırıktı. Gözlerim yaşlıydı. Özlem doluydu. Ellerimi tuttu. "Nasıl unuttum?" dedi.

Ben ise onun sevgisine, şaşkındım. Aşık olduğum çocuğun böyle bana bağlanması beni biraz korkutmuş galiba. Ama gözlerindeki aşkı, hangi roman, hangi şair anlatabilirdi bana? Kimse. O gözler benimdi. Gülüşü benimdi. Gözyaşı benimdi.

"Seni çok özledim, Uğur. Özür dilerim. Çocukluk ettim. Biliyorum... Çıkamadım karşına. Beni unutmuş olmandan korktum. Üzgünüm. Ben.. Ben.. Acı çektirdim sana. Özür dilerim. " ellerimiz birleşmişti. Saçmalıyordum. Onu görünce cümlelerim karışıyordu, lâl oluyordu dilim. Çünkü biz susunca, aşkımız taçlanıyordu.

" Önemli değil. "dedi keskin bir sesle."Geldin. Önemli olan bu."

"Kaldın bende. "dedim yavaşça." Önemli olan bu. "

Gözyaşımı silerken, avucunu yanağıma yasladı. Yanağımı avucuna bastırdım. Gülümsedi.

" Seni seviyorum "diye fısıldadı.