Through Time and space (Doctor Who fanfictie - NL/Dutch)

Deel 7

-Susan's pov-
We zijn terug in de TARDIS na een vermoeiende dag in Narnia, we hebben Koning Peter de Grote, koning Edmund de Rechtvaardige, Koningin Susan de Goede en koningin Lucy de Dappere ontmoet. We hebben ook Aslan gesproken, hij is echt een machtige, maar vriendelijke leeuw. We zijn thee gaan drinken bij meneer Tumnus en we hebben gegeten bij de dam van de Bevers. Ondanks de geweldige dag, kon ik de gebeurtenissen van deze morgen niet uit mijn hoofd krijgen. Eenmaal in de TARDIS is zitten mijn prioriteit en plof ik neer in de eerste de beste stoel die ik vind. Toen ik naar het controle paneel keek kwam alle gedachten weer terug. Waarom lijkt het alsof ik nog met de Doctor gerezen heb? Als ik dat gedaan zou hebben, waarom zou ik het dan niet meer herinneren? Mijn gedachten werden onderbroken toen ik een hand op mijn schouder voelde. 'Ben je oké Susan?' Tot mijn verbazing was het Amy. 'Ja, ik was gewoon aan het denken. En jij?' Antwoordde ik. Ze knikte. 'Wat gebeurde er deze morgen?' Vroeg ze opeens. 'Ik weet het niet.' Was mijn eerlijke antwoord. 'Allemaal beelden van mij en de Doctor vlogen door mijn hoofd. Maar niet deze Doctor, zijn vorige regeneratie. Denk je dat ik hem ooit al ontmoet heb?' Vroeg ik. Ze keek me aan met een vragende blik. 'Dan zou je het je toch herinneren?' Ze fronste en keek verward, terwijl ze neerzat. Ik knikte. 'Dat is het juist! Waarom herinner ik me niets meer van de afgelopen drie jaar?! Toen ik wakker werd lag ik in het ziekenhuis en was mijn geheugen van drie jaar gewoon weg. De dokters hebben nooit geweten wat de oorzaak was.' Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en mijn handen gingen gefrustreerd door mijn losse haren. Ze legde een hand op mijn rug, maar ik schoot recht zodat de hand lande op de stoel. 'Wat ga je doen?!' Vroeg ze verbaasd terwijl ze een blik schoot naar haar handen. 'Ik wil antwoorden, of hij dat nu wil of niet!' Zei ik en ik begon aan een eeuwigdurende wandeling door de TARDIS.

Het is nu al de volgende dag en ik heb de Doctor nog altijd niet gevonden. Ik ben moe en heb honger, maar ik kan mijn kamer of het controle paneel niet meer vinden. Ik ging vermoeid zitten op de grond en toen ik mijn ogen dicht deed hoorde ik een schurend lawaai. Mijn ogen vlogen verwilderd open en ik keek verwilderd rond, zoekend naar de bron van het lawaai. Het metaal waar ik tegen leunde werd warm en ik stond op direct op, terwijl ik probeerde mijn rug af te koelen. 'Wat je ook bent, toon jezelf?!' Commandeerde ik dreigend. Het geluid herhaalde zich en klonk veel dichterbij dan hiervoor. Uiteindelijk concludeerde ik dat het van links kwam en ik zette het op een lichte looppas, in de hoop dat ik juist was. Ik pakte een doosje lucifers dat ik gevonden had en deed het aan. Wat slim om je zaklamp te vergeten! Heel slim Susan!

Hi iedereen, een klein hoofdstukje vandaag. Dit verhaal is dan ook niet meer on hold, zoals je waarschijnlijk al gemerkt had. Ik ga een aantal verhalen van Wattpad halen zodat ik kan focussen op een paar, en zodra er één of twee af zijn zet ik één van de verhalen er weer op. Dit is één van de verhalen die erop blijft staan, omdat ik dit zelf één van mijn beste verhalen vind en ook mijn persoonlijke favoriet.
Tot in het volgende hoofdstuk!
~Eline