Through Time and space (Doctor Who fanfictie - NL/Dutch)

Deel 5

-Susan's pov-
Ik werd wakker in een kamer met allemaal foto's op de muur opgehangen. Ik stond langzaam op en wreef in mijn ogen. Ik keek op de klok die ophing aan de muur. 11 uur s'middags. Ik besloot om naar het grote controle paneel beneden te gaan en anders gewoon wat rond te dwalen. Ik wou mijn kamertje verlaten maar één foto viel erg op. Één met mij, opa en Donna, wanneer we aan het praten waren. Op de achtergrond staat de TARDIS en de Doctor, lachend naar ons te kijken. Ik heb hem nooit gezien voor nu, maar hij was er wel altijd. Beelden komen mijn geest binnen. Beelden van hem, wanneer ik hem heb gezien maar niet bewust. Ik zie de Doctor praten met Donna. Ik zie hem opa meenemen, ze zien er allebei bezorgd uit. Hoe weet ik dat het de Doctor is als hij een ander gezicht heeft? Zijn vorige regeneratie. Ik herinner me de Master die zich in ieder mens had getransformeerd, maar niet in Donna, mij en opa Wilfred. Waarom niet in mij? Opa zei dat de Master stierf en dat de TimeLords, samen met hun planeet Gallifrey, werd terug gestuurd naar de originele plaats, waar het hoort. Ik voel me slecht voor de Doctor. Hoe kan hij iedereen om zich heen zien weggaan of zien sterven? Hoe kan hij dat aan? Ik val op mijn knieën en tranen stromen naar beneden. Rose. Martha. Mickey. Jack. Sarah-Jane. Iedereen. Iedereen waar hij om gaf is weg. Ik ken ze allemaal. Ik heb ze allemaal weleens ontmoet. Niet waar de Doctor bij was, daarvoor. Voor alles. Rose kwam ik tegen op straat en bij het caféetje hier dicht bij. Martha in het ziekenhuis. Mickey samen met Rose. Jack bij het station, ik heb zoveel verhalen gehoord van hem. Hij was mijn enigste vriend toen, voordat hij verdween en zich niet meer liet zien. Sarah-Jane heb ik ontmoet in Londen, niet zo lang geleden. Plots voelde ik een hand op mijn schouder. 'Hoe hou je het vol Doctor?' Ik draai mijn hoofd om en kijk recht in zijn verdrietige, vermoeide ogen. Ogen vol verdriet van zijn verleden. 'Niet.' Zegt hij stil. Nu zie ik ook een traan bij hem ontsnappen. Ik trek hem in een knuffel. 'Ik zal er altijd voor je zijn, Doctor. Zo lang ik kan.' Hij strijkt langs mijn haar en steekt een loshangend plukje achter mijn oor. 'Weet ik. Ik ook voor jou.' Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd. 'Voor altijd en eeuwig.' Hij glimlacht naar me. 'Voor altijd en eeuwig.' Zegt hij mij na.