Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 8

Την πλησίαζε χαμογελώντας της πλατιά όπως ακριβώς είχε κάνει την προηγούμενη μέρα στη βιβλιοθήκη. Κρατούσε στο χέρι ένα σβηστό τσιγάρο.

Έμεινε τελείως σαστισμένη για λίγο, κάτω από το ψιλόβροχο να τον παρατηρεί. Φορούσε τζιν παντελόνι κι από πάνω ένα μακρύ παλτό. Τα μαλλιά του ήταν καστανά και πολύ κοντά.

-Καλημέρα, μήπως μπορώ να σε βοηθήσω;

Πήρε μια βαθιά ανάσα και αποτράβηξε με κόπο σχεδόν το βλέμμα της από πάνω του.

-Καλημέρα, κάτι έπαθε το αυτοκίνητό μου. Έχω καλέσει για βοήθεια.

-σε είδα χθες στη βιβλιοθήκη. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι.

-Ναι, βέβαια.

Δάγκωσε φουρκισμένη τα χείλη της. Θα μπορούσε να δείξει πως προσπαθούσε να τον θυμηθεί.

Της άπλωσε το δεξί του χέρι.

-Ονομάζομαι αλεξάντερ γουέλς.

Το πήρε και το έσφιξε. Το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από το πρόσωπό του.

-χαίρομαι που σε γνωρίζω, αλεξάντερ. Είμαι η Ρόζαλιν τζόουνς.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσε τη δόνηση του τηλεφώνου της κι έτσι άφησε το χέρι του απαλά και το άνοιξε.

-λοιπόν, η βοήθεια που λέγαμε θα είναι εδώ σε... να πάρει...

-Τι συμβαίνει; Θα αργήσει;

-Φοβάμαι πως ναι. Δε θα έρθουν προτού περάσει μια ώρα.

Η βροχή, στο μεταξύ είχε αρχίσει να δυναμώνει.

-καταλαβαίνω. Μήπως μπορώ να κάνω κάτι για εσένα;

-Μπα, όχι, σε ευχαριστώ όμως. Θα μπω στο αυτοκίνητο να τους περιμένω.

-αυτό δεν είναι καλό, βρέχει, ίσως κρυώσεις... Κοίτα, έχω μια ιδέα. Αφού θα σπαταλήσεις τουλάχιστον άλλη μια ώρα σε αναμονή τι θα έλεγες να πάμε να πιούμε έναν καφέ; Ή μήπως προτιμάς τσάι. Εδώ κοντά υπάρχει ένα μικρό μαγαζάκι που κάνει το καλύτερο earl grey. Το πίνεις αλήθεια;

Αν το έπινε... το λάτρευε. Έτσι άρχισε να το σκέφτεται. Θα ήταν κακό να πάει μαζί του για έναν καφέ; Εντάξει, ένας άγνωστος ήταν μα φαινόταν ευγενικός. Κι άλλωστε το μαγαζί σίγουρα θα είχε κάμποσο κόσμο τέτοια ώρα. Τι θα μπορούσε να της κάνει;

-Μου αρέσει πολύ το συγκεκριμένο τσάι.

-Θαυμάσια. Να πηγαίνουμε λοιπόν.