İdalya Mitolojisi *Gökçe Başaran ve Gözde Kibar*

Bölüm 3

“Sana güvenmemem gerektiğini biliyordum Xander! Tam sekiz saattir yoldayız! Hani kısaydı yolumuz? Annem en az 10 kez aradı ama hiçbirini açamadım! Yalan söyleyemediğimi biliyorsun! Ayrıca o ses ve söyledikleri…” Lisa yaptığı hatayı henüz fark etmişti. O sesi kimse bilmemeliydi. Araba ilerledikçe başınagiren ağrı da büyüyordu. Bir anda ağrı şiddetlendi ve dayanılamayacak hale geldi. Lisa dayanamayıp tiz bir çığlık koyverdi. Xander gaza tüm gücüyle yüklendi. “Lisa! Neler oluyor? İyi misin? Ne sesi? Cevap ver Vasilisa!” Lisa’yı sarsıyordu. Bunun Lisa’ya yararı olduğu da söylenemezdi. Natalie hiddetle bağırdı. “Size bunun kötü bir fikir olduğunu söylemiştim! Onlar her şeyi görürler! Cidden onlardan saklayabileceğimizi düşünmediniz değil mi? Ben gidiyorum. Hepimiz adına af dileyeceğim. Ve Lisa da ne hali varsa görsün!” Arabanın duruşunu fırsat bilerek dışarı çıktı ve hemen yolun bitimindeki ormana daldı. Mason sonunda konuştu. “Üzgünüm dostum, tek başınasın.” Xander sinirle direksiyona bir yumruk attı. “Sizilanet olasıcalar!” Tekrar Lisa’ya döndü. Daha iyi görünüyordu. “Lisa, aşkım, ne oldu?” Sesi endişeli geliyordu genç adamın. “Yola devam etmek istiyorum Xander.” Xander gülümsedi. “En fazla bir saate oradayız.”

Bu sırada, İdalya’da;

Konsey tekrar bir araya gelmişti. İdal Monoculus’a baktı acıyla. “Üzgünüm Monoculus, Natalie ve Mason bağışlandı. Fakat senin oğlun bundan vazgeçmiyor. Düşündüğümden de kısa sürede burada olacaklar ve ben ikisinin de girmesine izin vermeyeceğim.” Monoculus, oğlunun zihnine ulaşmaya çalışmıştı ama o güçlü bir melezdi ve bir tanrı olan babasının bu özelliğini kontrol edebiliyordu. Monoculus da bu yüzden kızın zihnine girmeye çalışmıştı ama sevgili oğlu (!) kızın zihnini de koruyabiliyordu. Monoculus’un zihnine göndermeye çalıştığı sözler kıza acı çektirmekten başka bir işe yaramıyordu. Bu, kızı öldürebilecek bir ağrı olsaydı hiç düşünmeden onun zihnine zarar verirdi. Oğlunu seviyordu. Uzaktan da olsa seviyordu. Onu kaybetmek istemiyordu. Herkesin en az 20 küsür çocuğu varken onun sadece iki tane çocuğu vardı ve ilki de aynı sebepten ölmüştü. Xander’ı da kaybedemezdi. Mutlaka buraya gelmeden engellemeliydi onu. Bunu düşünürken geç kaldığının farkında bile değildi. Tam bu sırada İdal bir anda ayağa fırladı. “Geç kaldık! Çok geç kaldık! İçerdeler!”

Xander, İdalya’nın gizli kapısından giriş yaparken hiç zorlanmamasına şaşırmıştı. Bu sırada hemen Lisa’ya döndü. “Eğer burayı görmezsen bana inanmayacaktın Lisa. Bu yüzden buradayız.” Lisa korkmaya başlamıştı. Ama mutluydu çünkü ağrı bir anda kesilmişti. “Neresi burası Xander?” Xander birkaç ağacı çekti ve tekrar Lisa’ya baktı. “Burası melez kampı Lisa.”

İdal ve Nestor koşar adım İdalya’nın güvenlikten sorumlu melezlerinin bulunduğu kısma gittiler. “İdalya tehlike altında. Hadi melezler, bugün eğitiminizi göstermeniz gerekiyor!” İdal melezlere emir verdi. Nestor hemen sonra onlardan ayrılmış ve kızı aramaya başlamıştı. Onu hemen bulmalıydı. İnsanlar onları öğrenmemeliydi. Ağacın birinin arkasından gelen sesle hemen oraya yöneldi Nestor. Sesleri dinlemeye başladı. “Bu saçmalık Xander! Tanrılar dünyalılardan çocuk peydahlayacak kadar salak varlıklar mıdır sence?” Nestor, ağacın arkasına ilerledi ve bir anda kızı yakaladı. Xander öne atıldı. Tanrı, sinsice gülümsedi. “Bunu yapmak istemezsin küçük Xander.” Xander sinirle soludu. “Bırak onu! Hemen!” Nestor kızın boynunu tuttuğu elini sıktı. Lisa küçük bir çığlık attıktan sonra zar zor konuştu. “Sen kimsin? Bırak beni!” Tanrı, elini gevşetti. Vasilisa bunu fırsat bilerek elinden kaçtı ve Xander’ın arkdasına sığındı. “Kaç Lisa! Arkana bakmadan koş!”Lisa hemen dediğini yaptı ve arkasını dönerek var gücüyle koşmaya başladı. Nereye gideceği hakkında hiçbir fikri yoktu. Tam o sırada önüne bir kadın çıktı. Baştan aşağı beyaz giyinmişti. Lisa’ya yaklaştı. “Ben İdal, küçüğüm. Yaşadığın dünyanın kurucusuyum. Ve sana buraya gelmemeni söylediğimi hatırlıyorum. Cezanı çekmeye hazır mısın?”