Hoofdstuk 2
Een gezette, kalende man van midden zestig keek keurend toe hoe Louis een onrustig bewegende bonte ruin opzadelde.
Samen met Courtney en zijn broer Jack woonde hij hier op de ranch en in ruil voor onderdak werkten ze op de ranch, deden ze waar Anthony Brooks inmiddels gewoon te oud voor was geworden. Ook al was hij nog niet eens zo heel oud, het werk werd hem toch in een rap tempo te zwaar. En daar had hij het drietal voor. Ze werkten met Anthony's paarden, hielpen hem in het huishouden en zorgden dat het terrein aan kant bleef.
Vandaag kon Louis zich totaal niet concentreren. En het was te merken; hij had bijna de keelriem van het hoofdstel aan de neusriem vastgemaakt en had een stuk meer moeite met London dan normaal. Hij zuchtte en leidde het paard naar buiten, naar de rijbaan, waar hij opsteeg en lichtjes aandreef. London sloeg meerdere malen met zijn hoofd voor hij wegstapte en Louis bereidde zich mentaal voor op een rit die vermoedelijk een aardig gevecht zou worden.
Eenmaal op het paard had hij echter een stuk meer concentratie en het viel hem mee hoe London zich gedroeg. Het was van nature geen makkelijk dier, een echte springer, en Louis had vaak moeite met het paard omdat hij zelf niet zo heel autoritair was, maar de laatste tijd ging het steeds beter. London leek hem als zijn meerdere te accepteren.
Hij was net lekker bezig, aanwijzingen van Anthony opvolgend toen Courtney naar buiten gelopen kwam. Haar honingblonde haar hing losjes en slordig om haar schouders en ze droeg een van Jack's T-shirts op een vale spijkerbroek. De jongens hadden er geen moeite mee dat Courtney zo nu en dan in hun bovenkleding rondliep. Louis kon snappen dat dat toch wel even wat lekkerder zat dan die strakke vrouwenkleding.
Hijzelf droeg een geblokt overhemd. Jack was meer een man van T-shirts.
Courtney kwam bij de rand van de rijbaan staan en steunde er met haar ellebogen op. In een hand hield ze de krant. Louis had hem nog niet gelezen en vroeg zich af wat er zo belangrijk kon zijn dat ze niet kon wachten tot hij het na het rijden zou lezen.
Hij stuurde London naar haar toe. Van dichtbij viel het hem pas op dat haar gezicht nogal ernstig stond.
“Wow, Courtney, wat is er?” vroeg hij verward. Ze reikte hem de krant aan, die ze al omgevouwen had naar de juiste pagina.
Louis las. En naarmate hij verder las, ontstond er een onaangenaam gevoel in zijn buik. Twee werknemers van het bedrijf van die man die eerder met zijn gezin naar Sixfarms was verhuisd waren vermist. Wederom waren er geen duidelijke aanwijzingen die zouden kunnen verklaren waar ze heen waren.
Louis keek op. Courtney keek hem vragend aan.
“Wat denk je, Louis? Jack vermoedde dat de vermissingen met elkaar te maken hebben... Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken,” zei ze en ze haalde verslagen haar schouders op.
“Als er nou duidelijk sprake van iets als ontvoering of zo was, was ik het absoluut met 'm eens geweest..” Louis staarde bedachtzaam naar de strakblauwe lucht. Het zou weer een hete dag worden vandaag.
“Ik bedoel... tuurlijk, Nigel was stomdronken en het was nacht, maar hij zou wel iets hebben gezien als daar iemand was die Devon met zich meesleurde, niet dan?” ging hij verder.
“Ik weet 't zo net nog niet hoor, Louis... Jen was compleet bezopen en Nigel was ook niet veel nuchterder. Hij geeft zelf toe dat zijn herinneringen niet de heldersten zijn. Er kan van alles zijn gebeurd,” zei Courtney met een zucht.
Louis dacht na. Ze had een punt, absoluut, maar hiermee waren ze niet veel verder, behalve dat het steeds meer op iets in de richting van ontvoering begon te lijken.
