“Man, ze geven ons echt te weinig tijd,” gromde Jen, terwijl Maggie samen met haar het lokaal verliet waarin ze zojuist een proef-examen hadden moeten maken dat vrijwel niemand af had weten te krijgen. Maggie knikte afwezig. Ze gokte dat dit soort dingen allemaal door hogere lui vastgesteld werden, maar ze zei niets. Jen was niet iemand die veel milder werd als ze hoorde dat het gewoon aan een hogere autoriteit lag.
Beiden studeerden toegepaste biologie. Het was ook de studie waardoor de twee elkaar hadden leren kennen, wat erin had geresulteerd dat de roodharige Maggie een kamer had kunnen krijgen in de studentenwoning die Jen met nog twee anderen deelde, de ICT-studente en computerhacker Janice en de temperamentvolle drop-out Nigel.
Janice vertelde zelden over wat ze achter haar laptop deed, maar van Jen had Maggie begrepen dat het lang niet allemaal even legaal was.
Terwijl ze de school uitliepen praatten ze nog even na over de oefentest, om uiteindelijk weer over te gaan op ontspannener onderwerpen, zoals ze meestal deden. Het begon al te schemeren. De lessen waren vaak pas laat afgelopen en de school was doorgaans ook tot laat in de avond open.
Ze passeerden een boom waarom een poster gespijkerd was. Er hingen er veel van in de stad, al een paar weken. Maggie keek in het voorbijgaan naar de jongen op de foto op de poster; hij was net nieuw in de stad geweest had Nigel een poosje terug tijdens het eten verteld. En nu was hij vermist. Zoekacties hadden niets opgeleverd en het scheen dat de politie de hoop al op had gegeven. Men stond ook voor een raadsel, scheen het, maar Maggie wist nooit wat ze van dat soort geruchten moest geloven. Ze geloofde in het bovennatuurlijke en had er zelf ook enige ervaring mee, maar dat wilde niet zeggen dat ze ieder bijgelovig gerucht voor waar aannam, integendeel. Als ze iets had geleerd was het wel dat je skeptisch moest blijven. Daar kwam bij dat ze zich inmiddels lang genoeg zelf met het bovennatuurlijke bezig hield om aardig te weten wat realistisch was en wat niet.
“Zouden ze 'm nog vinden, denk je?” Jen knikte naar het nukkige gezicht van de jongen op de foto. Maggie haalde haar schouders op.
“Ik weet het niet, hij is al een aardig tijdje vermist.” zei ze aarzelend.
“Ja, maar als hij de trein ergens heen heeft genomen zonder herkent te worden kan hij al een heel eind weg zijn, dus wie weet,” ging Jen er tegenin en ze streek een lok warrig, zwartgeverfd haar uit haar smalle gezicht. Maggie dacht na. Dat was waar. Ze was er automatisch vanuit gegaan dat hem iets was overkomen, omdat dat tot nu toe doorgaans het geval was geweest wanneer ze nieuws over vermissingen hoorde, maar dit ging niet om een klein meisje, maar om een tienerjongen die waarschijnlijk zelfstandig genoeg was om zelf te reizen. Het was eigenlijk heel logisch, maar toch vond ze het raar. Waarom zou je zoiets doen? Waarom vrijwillig je familie de rug toekeren?
Ze liepen de straat in waar hun studentenhuis stond. Jen maakte de deur open en de geur van frituur kwam hen tegemoet. Maggie glimlachte mat; het was Nigel's beurt om te koken en veel anders dan frituur en pasta kon hij eigenlijk niet maken. Niet dat Maggie zelf zo'n keukenprinses was, maar haar aanbod was toch iets gevariëerder. En gezonder.
“Weer hard op weg chefkok te worden?” riep Jen met een grijns, terwijl ze voor Maggie aan de hal doorliep, de woonkamer in, die direct grensde aan de keuken.
“Nee, want dat van jou is wel te vreten wou je zeggen,” kaatste een jongensstem terug vanuit de keuken, al klonk geen van beiden daadwerkelijk venijnig. Jen en Nigel waren allebei gewoon niet zo subtiel. Met mensen als Maggie, die toch wat zachter waren, en Janice, die gewoon een wat ander soort humor had, gingen ze doorgaans wat milder om. Jen zei dat het was omdat Nigel Maggie wel zag zitten. Nigel zei dat het was omdat Jen gewoon niet altijd een monster kon zijn en zelfs de duivel wel eens een pauze nodig had.
