CELLADIMIN UYKUSU.

Celladı öldür.

Karabasanlardan uyan.

CELLADIMIN UYKUSU.

Teni kordan kadehlere sığar. Parmak uçlarıyla çaldığı kanı, tuvaline sürer ve size muazzam intiharlar yaratır. Var olduğuna asla inanmadığınız bir düşten farkı yokmuşçasına leylerinizi güzel bir şölene çevirir. Avuçları hep boya kokar ve gökyüzünden nefret eder. Dudakları tenime her değdiğinde, bir samanı tutuşturmuşsunuz ve yangına engel olamamışsınız gibidir her şey. Bir sarsıntı gerçekleşir dünyada. En sevdiği renk mordur. Paletinden hiç eksik olmaz bu renk. En sevdiği renk, kanımdır. Parmaklarından hiç eksik etmez bu rengi. Zihnimle oynar, intiharlar yaratır. Ardından resmeder beni. Üzerimde çıplaklığım, ruhumda sessizliğim vardır o anda. Dudaklarında peydahlanan gülüşü görüyor musun? Bu gülüş, akıttığı kana ait. Kan, onun zevki. Acı, onun perdesi arkasına sakladığı bir tiyatrodan farksız değil. Yaralı bir adam o. Kendi kanı zamanında aktığı için, kan akıtmayı sever. Bana kendisi hakkında bir şey anlattığını zannetmeyin. Ben onun için sadece bir fahişeyim.

Bir sigara yakar resmetmeden önce beni. Ardından dumanı dudaklarıma üfler. Beni öpeceğini zannettiğimde, boyayı tenime bular. "Benim kanım, bu boya, şimdi tenin kanımı mabedi olarak seçti." Der. Bu onun unutamadığım tek sözü. Geriye dönüp baktığımda celladımı bana anımsatan tek şey bu söz.

O fahişeleri resmeden bir ressam. İhtiyacı olan tek şey, bedenim. Biliyorum çünkü onun bir kalbi yok. Heybetli vücudunda var olan tek şey, zihni. O zihinle beni kaç kere öldürdüğünü bilmiyorum ama zihnime sızan her şeyi amenna bir şekilde kabul ediyorum. Çünkü biliyorum, intiharlarım ona ait. Ben de. Bana yapacağı her şeye izin vereceğim. Bir barın köşesinde beni bulduğu gece, gecemin üzerine çöreklenen o acıyı göremediğim için kendimden nefret ediyorum. Fakat ettiğim tüm küfürlere rağmen, ona ihtiyacım olduğunu biliyorum. O benim eksik kaldırım taşlarımın üzerinde beni ayağa kaldırmak için bekleyen adam değil.

Asla olmadı.

O benim celladım.

Ve ben, celladımı uykusunda öldüreceğim.