Chapter 11: David's Popsicle

290 12 11
                                    

แพทริคพาชาร์ลีมาเลี้ยงไอศครีม ตามที่เขาสัญญาไว้
ตอนนี้พวกเรากำลังยืนเลือกรสชาติกันอยู่ที่หน้าตู้

"นายจะกินรสอะไร?" แพทริคหันมาถามผม

"มอคค่าแล้วกัน"

"ฉันอยากกินหลายรสเลยอะ แบ่งกันได้ปะ"

"ได้สิ สั่งมาเลย"

"ที่จริงฉันอยากกิน 'ไอติมแท่ง' ของนายสุดเลย" แพทริคเน้นเสียงที่คำว่า 'ไอติมแท่ง' แล้วยิ้มกริ่ม

"ฉันเผลอได้ยินพวกนายคุยกันอีกแล้ว ให้ตาย!"

ชาร์ลีหน้าแดงก่ำ ผมเองก็รู้สึกหน้าร้อนๆ

"เมื่อคืนก็ร้องกันซะลั่น ฉันได้ยินนะยะ" แซมมาช่วยสมทบ

ผมอยากหายตัวได้ชะมัด...

ส่วนแพทริคไม่ได้มีอาการเขินอะไรเลย แถมยิ้มแป้น แล้วก็กลับไปส่องไอศครีมในตู้ต่อ

----------

พวกเรานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวในสุดของร้านที่เป็นแนวลึก
ผมกับแพทริค นั่งอยู่ฝั่งที่สามารถมองเห็นทั้งร้านได้ และกำลังแชร์ไอศครีมถ้วยใหญ่ด้วยกัน
แซมสั่งมิลค์เชคสตอเบอรี่มาดื่ม ส่วนชาร์ลีกำลังเพลิดเพลินกับไอศครีมวนิลาที่ปักโอรีโอ้ 2 ชิ้น แทนหูมิกกี้เม้าส์

ชาร์ลียังอยู่ไฮสคูลปี 2 เขาเด็กกว่าผม 4 ปี ผมรู้สึกเอ็นดูเขาเหมือนน้องชาย
ตอนที่พวกเรารอแพทริคและแซมช้อปปิ้ง ผมกับชาร์ลีได้ทำความรู้จักกัน พวกเราคุยกันถูกคอ เพราะเราอ่านหนังสือแนวเดียวกัน ชอบฟังเพลงวงเดียวกัน แล้วเราก็ถูกแพทริคเรียกว่าเป็นพวก "ติ๋ม" เหมือนกัน
ชาร์ลีอยากเป็นนักเขียน ผมคิดว่าเขาคงจะเป็นนักเขียนได้ดี เพราะแพทริคเคยเล่าให้ฟังว่า เขาเป็นคนที่ชอบสังเกตคนรอบข้างอยู่เงียบๆ แล้วก็จดจำสิ่งเล็กๆน้อยๆได้ดี

แพทริคตักไอศครีมป้อนผม สลับกับตักเข้าปากตัวเอง
คราวนี้เขากินไม่ค่อยเลอะเทอะ แต่ผมกลายเป็นฝ่ายปากเลอะเพราะเมื่อกี้เขาป้อนผมผิดจังหวะไปหน่อย

[Completed] The Perks of Being PATRICKWhere stories live. Discover now