ASLAN ve CEYLAN #Alsel#

Sen Başkasın...

Elinden hiçbir şey gelmiyordu. Korkmaktan ve dua etmekten başka hiçbir şey... Birden savrulduğunu hissetti, arabanın en sağından en soluna hızla savrulurken elini karnına götürüp bilinçsiz bir şekilde o sonu bekledi.

"Ne oluyor?"

Araba sol bariyerlere çarptığında kırılan cam sesleri kulağında yankılanan korna seslerine karıştı. Kafasını kaldırmayı denedi, ama çok zordu. Ne olduğunu anlaması için çok fazla beklemesine gerek kalmamıştı. Asıl soru şimdi ne olacaktı?

***

Israrla çalan telefonu artık canını sıkmaya başlamıştı, rahatsız edilmek istemediğini defalarca kez söylemişken bu aptal asistanı ne diye sürekli arayıp duruyordu. Şu an şirketin hiçbir işi umurunda bile değildi üstelik. Yan koltukta oturan kadına bakıp sinirle iç çektiğinde gaza daha çok yüklendi.

"Açmayacak mısın? Önemli bir şey olabilir..."

Ali gözünün ucu ile baktı kadına, işine karışılmasından nefret ediyordu. Telefona uzanıp kulağına götürdü ve sinirle homurdanmaya başladı.

"Sana beni rahatsız etme demiştim!"

Asistanının telaşlı bir şekilde konuşmaya başladığını fark etti. Cümleleri kuramayacak kadar korkmuştu. Arabayı hızla sağa çekip ani frenle durduğunda yanında oturan kadının hızla öne doğru gitmesi umurunda bile değildi.

"Sakin ol, tek tek konuş anlayamıyorum..."

"Efendim, eşiniz... Trafik kazası geçirmiş! Son aramalardan az önce beni aradılar, hemen gitseniz iyi olur."

Ali o an dünyanın ayaklarının altından çekildiğini hissetti. Gözleri kararmaya başlamıştı. Bir eli direksiyonu hızla kavrarken duyduklarının şokunu atlatmaya çalıştı.

"İyi mi? Yaşıyor mu?"

Aklı durmuş kalbi delicesine atmaya başlamışken tek bir şey duymayı bekledi, iyi olduğuna dair tek bir kelime...

"Bilmiyorum efendim, hastane adresini hemen size atıyorum."

Ne yapacağını bilmiyordu, nefes alamıyormuş gibi boynunu okşayıp kendisini dışarı attığında derin derin soluklandı. Ona bir şey olursa nasıl devam edecekti? O olmadan ne yapacaktı? Hırsla tekrar arabaya bindiğinden kendisinin peşinden aşağıya inen kadına baktı.

"Gitmem lazım, hemen gitmem lazım."

Anında telefonuna gelen mesaja baktı, hastane yakındı. Buna bile şükredecek durumda gaza bastığında uzun zaman sonra ilk kez dua ettiğini fark etti. Ona bir şey olmaması için...

Kendisini affedemezdi...

Devam edemezdi...

O olmadan yaşayamazdı...

***

Hastanenin önüne geldiğinde ani bir frenle arabadan aşağıya fırladı. Üst üste birkaç kez düşmesi umurunda bile değildi. Şu an ilgilendiği tek şey onun iyi olmasıydı. Tökezleye tökezleye ilerlerken danışmaya geldiğini fark etti, kaybedecek zamanı yoktu.

"Selin Mertoğlu! Trafik kazası geçirmiş! Karım iyi mi?"

Danışmadaki kadın anında ayağa fırlayıp onu sakinleştirmek ister gibi bakmaya çalıştığında orada daha fazla duramayacağını fark etti. Bir şey mi olmuştu? Kalbi yerinden sökülmüş gibi ağrımaya başladığında vereceği cevap ile ilgilenmeden tek tek odalara girmeye başladı. Hastaların tuhaf bakışları ya da koridorda bekleyen yakınlarının tepkileri ile de ilgilenmiyordu.