Deel 41

205 11 12
                                    

Amy:

De auto stopt op een parkeerplaats, maar pas op het moment dat ik mama vanuit mijn raam zie uitstappen, merk ik dat de auto tot stilstand is gekomen. Een beetje verward, open ik toch de deur en stap ik uit. Mama slaat haar arm aan de ene kant om me heen en papa de zijne aan de andere kant. Zo lopen we zonder iets te zeggen naar de begraafplaats."Weet je hoe de steen eruitziet en waar we moeten zijn?" Vraagt papa voorzichtig. Ik knik. Langzaam lopen we langs alle stenen heen. Bang dat we er voorbij lopen en bang dat het te confronterend is. Dan na veel stenen te hebben gezien, sta ik stil."Is dit...?" Ik knik snel, want ik wil niet dat mama haar zin afmaakt. Ik kijk naar de steen. Liz De Zwart staat erop. Ik begin zachtjes te huilen en mama pakt mijn hand vast. Ik laat haar hand even los. Het voelt raar en misschien wel niet goed om met mama hand in hand bij het graf van mijn biologische moeder te staan."Liefje?" Vraagt mama dan voorzichtig. Ik begin weer te huilen en laat me in haar armen vallen."Ik wil dit niet!" Huil ik."Stil maar!" Probeert mama me te sussen. Papa legt zijn hand op mijn rug om me te kalmeren, maar het enige wat ik wil, is huilen. Na 5 minuten kalmeer ik een beetje en maak ik mezelf los uit de armen van mama. Ik kijk naar de steen en voorzichtig kniel ik neer tot ik op mijn knieën zit. Naast de steen graaf ik een klein kuiltje en leg daar de brief in. Dan gooi ik de aarde er weer overheen. Voorzichtig kom ik omhoog. Mama slaat haar armen weer om me heen en papa slaat zijn armen weer ons tweeën heen."Ik hou van je mam" fluister ik. Dan voel ik even opluchting. Ik heb mijn leven weer terug. Mama en papa zullen er altijd voor me zijn en ze houden van me en ik van hun. Het is goed zo. Alles is goed zo. Mama is gelukkig en ik ben dat ook."Ik hou van je mam" fluister ik nogmaals zachtjes. Dan draai ik me voorzichtig om en samen met papa en mama loop ik weer terug naar de auto. Ik wil niet langer hier zijn. Ik wil haar levend herinneren. "Dank jullie wel' voor alles zeg ik tegen papa en mama."Zonder jullie had ik dit niet gekund". Mama lacht."Ik weet zeker dat je moeder heel trots op je zou zijn!" Ik glimlach."Dat denk ik ook!"

Einde!!!

Broken GirlWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu