Broken Girl

Deel 40

Amy:

Vandaag is de dag. De dag waar ik al zolang naar uit kijk. We gaan vandaag naar de begraafplaats. We zijn nu 2 weken in Madrid en we hebben veel gezien. Ik heb veel geleerd over de stad waar mijn moeder vandaan komt. Morgen vliegen we terug naar Nederland en stiekem mis ik Madrid nu al. Ik kijk weer in mijn kast en haal het dertiende shirtje eruit. Ik weet gewoon niet wat ik aan moet trekken. Omkleden dan maar. Als ik een paar minuten later voor de zoveelste keer voor de spiegel sta, kom ik tot de conclusie dat ook dit setje ook niks wordt. Ik zucht en loop weer naar de kledingkast. Dan wordt er geklopt op de deur en mama komt binnen."Hey liefje, klaar voor de grote dag?" "Nee!" Roep ik."Ik heb niks om aan te trekken dus deze dag is verdoemd om te mislukken!" Ik begin te huilen en mama komt naar me toe en slaat haar armen om me heen."Meisje, volgens mij huil jij niet om dat je geen goede kleren kan vinden, maar omdat je bang bent." "Dat is niet waar!" Schreeuw ik nu. Ik ruk me los en wil wegrennen, maar mama pakt mijn arm snel vast en trekt me voorzichtig mee naar het bed. Ik weet dat het geen zin heb om toch weg te rennen dus laat ik me maar meevoeren naar het bed."Liefje, ik snap dat je dit moeilijk vind." Ik zeg niks. Ik wil niks zeggen."En het heeft geen zin om dat af te reageren op de kledingkast" grinnikt mama. Ik lach."Dat klopt." "Vergeet niet dat wij er ook zijn. We steunen je." "Dat weet ik" glimlach ik."Dit wordt een bijzondere dag liefje." Zegt mama terwijl ze een plukje haar uit mijn gezicht haalt. Ik glimlach."Dat wordt het zeker!" "Kom, dan gaan we mooie kleren uitzoeken en daarna ontbijten!" "Ontbijten moet nog wel lukken, maar goede kleren uitkiezen niet echt." Mama lacht."Wedden van wel!" Mama trekt een jurkje uit de kast."Deze?" "Die heb ik al gepast en die staat echt lelijk." "Probeer eens". "Oké" zeg ik zuchtend en ik kleed me om."Dat staat helemaal niet lelijk!" Zegt mama verontwaardigd."Integendeel!" "Weet je het zeker?" Vraag ik onzeker. "Lieverd, je ziet er beeldig uit!" "Dank je" glimlach ik verlegen."Kom dan gaan we ontbijten!" Ik knik."Is goed!"

Een uur later zitten we in de auto. Papa en mama voorin en ik achterin. Starend kijk ik uit het raam met de fles met daarin de brief stevig in mijn handen en tegen me aan gedrukt."Liefje, gaat het?" Het is mama die vanuit de zijspiegel naar me kijkt. Ik knik."Ja hoor" probeer ik zo optimistisch mogelijk te klinken. Niet dat dat echt lukt, maar goed."We zijn er bijna!" roept papa nu vanachter het stuur. Ik knik. Nog even en dan zie ik het graf van mijn moeder. Het moment waar ik al die tijd naar toe leefde, maar het liefst schuif ik dat moment nu ver voor me uit.