When I Was Your Man //Johnlock

When I Was Your Man

Minęły dwa tygodnie odkąd Mycroft wyciągnął Sherlocka od Serbów, a tydzień od powrotu na Baker Street. Sherlock dwa dni spędził z Molly zdając jej relacje, a także rozmawiając, jak toczyło się życie patolog. Sherlock bardzo lubił spędzać czas w jej małym, przytulnym mieszkanku.Była dziewczyna zawsze umiała mu pomóc z rozumieniem własnych uczuć, i właściwie ona go uświadomiła. Kiedyś swoje upodobania brał za odrazę, ale właśnie dzięki niej umiał z tym żyć. Jeden dzień spędził z Mycroftem, aby pokrótce opowiedzieć mu o ludziach Moriaty'ego.

Sherlocka jednak od tygodnia zastanawiał fakt, że od czasu bójki w barze nie pojawił się tutaj John. Możliwe, że Holmes zrobił głupotę pokazując się na tym meczu piłkarskim. Mycroft dał mu akta, spędzał tam każdy piątkowy wieczór.  John początkowo nie mógł uwierzyć, że Sherlock żyje. Watson długo na niego wrzeszczał za barem, nie mogąc uwierzyć, jak bardzo oszukał go jego własny chłopak. John w końcu nie wytrzymał i przywalił z główki Sherlockowi w twarz. Były wojskowy nawet się nie obejrzał na przyjaciela i odszedł przeklinając Sherlocka w każdy możliwy sposób

W tamtej chwili, gdy Sherlock ścierał krew z nosa przypomniał sobie, jak wolne od takich wypadków było życie z kobietą. Sherlock uważał, że bycie z kobietą było miłe i miało w sobie więcej uczuć niż bycie z mężczyzną. Po paru bardziej i mniej udanych związkach w młodości Sherlock przestał szukać i skupił się na osobach, które znał, a które coś dla niego znaczyły. Nie było ich wiele, ale umiał ich w pewien swój dziwny sposób szanować.

Sherlock doskonale pamiętał, że w czasie pierwszych tygodni nie ufał w pełni Johnowi. Sherlock po prostu jakoś podświadomie czuł, że jest w nim coś więcej niż mówił. Jakaś rzecz, którą starał się ukryć przed całym światem. Sherlock dość długo musiał go to tego przekonywać, ale mu się udało. Dla Johna było wstyd przyznawać się, że według niego oraz tego jak został wychowany był w jakimś stopniu zepsuty. Sherlock musiał długo mu tłumaczyć, że pomimo tego, że są parą nie czyniło to z Johna geja - był bi. Związek Sherlocka z Molly podczas studiów nie zrobił z niego hetero, wciąż był bi.

Na początku Holmesowi wydawało się, że wszystko między nimi będzie zawsze wspaniale. Uwielbiał spędzać czas z Johnem, a czas spędzony z Johnem na rozwiązywaniu zagadek był podwójnie niezwykły. Taki był pierwszy rok, a potem John zaczął mieć obsesje. Zero dotyku poza Baker Street, bał się strasznie, że ktoś mógłby ich zobaczyć. Sherlock to zaakceptował, ale było inaczej niż zwykle, nie tak dobrze.

                         ________

Po kolejnej rozwiązanej sprawie Holmes był jak zwykle o wiele spokojniejszy. Słońce mocno świeciło, co za parę dni zwiastowało burzę. Sherlock włożył ręce do kieszeni płaszcza i idąc spokojnym krokiem skierował się ku swojemu mieszkaniu. Idąc przez londyńskie ulice przypominał sobie każdy spacer jaki odbyli z Johnem. Kiedy schodzili z głównych ulic w te boczne. Tam mieli o wiele więcej prywatności, pomimo wszechogarniającego brzydkiego zapachu i śmieci. Znikali w zaułkach, aby całować się namiętnie, albo po prostu się przytulić i iść dalej. W tamtych ulicach nikt oprócz ciemności nie mógł ich nakryć. Sherlock doszedł do jednego znaczącego dla niego miejsca. Spojrzał przez okno i zobaczył jedynie opuszczone pomieszczenia, jego serce ścisnęło się w żalu. Kopniakiem otworzył drzwi, w nozdrza uderzył go zapach stęchlizny i kurzu. Zamknął za sobą drzwi i zamknął oczy, przypominając sobie dawne świetności tego baru. Czerwonawe pomieszczenie z ciemnymi meblami i unoszącym się wewnątrz zapachem tytoniu. Otworzył oczy i natychmiast tego pożałował, bo zaraz poczuł w nich łzy. Przetarł twarz dłońmi, a z oczu starł kropelki słonej wody. Zacisnął zęby i wyszedł z tych przyjemnie okropnych wspomnień. Z bocznej uliczki wyszedł dwie przecznice od Baker Street. Usilnie wpatrywał się w swoje buty, dopiero przed domem uniósł wzrok.