Blackmail / jicheol

14 √ lifted

"Kaya ba bigla bigla ka na lang nawawala sa tuwing may practice tayo? Kasi dumadaan ka rito?"

"H-Hyung," Seokmin looked away guiltily.

For a second, Seungcheol regretted asking that honest question. Tunay naman kasi siyang curious kung dito nga ba pumupunta si Seokmin sa tuwing nawawala siya bigla sa mga practice nila at maging sa tuwing magkasama silang magkakabarkada. He felt bad once he saw that fallen look on Seokmin's face. Baka akala nito galit siya sa kanya dahil sa lahat ng nangyari. Seungcheol normally would feel betrayed. Seokmin is one of his most trusted friends after all. It lightly felt like he was stabbed from the back. Pero kung iisipin niyang mabuti, hindi mangyayari ang lahat nang 'to kung hindi niya tinulungan si Jihoon. Hindi sila magkakakilala. Considering all the events that happened for the past few months and all the shits he's been through, he had all the right to be angry. But he can't bring himself to be mad at Seokmin.

Una kasi, mahirap magalit kay Seokmin. He's the pocket sunshine everyone must have. Para itong tutang gustong-gusto mong makasama kahit saan ka magpunta kasi dala-dala ng tutang 'to ang saya. His smiles bring that promise of a bright day. Who can be mad at him?

Pangalawa.

Tumingin si Seungcheol kay Jihoon at nagtagpo ang kanilang mga mata.

Pangalawa. Jihoon.

"S-Sorry hyung a-alam kong—"

Seungcheol raised a hand to cut him off. "Okay lang Seokmin. 'Wag kang mag-alala. Pinaliwanag na ni Jihoon lahat sa'kin. I understand."

"Um. Okay. Pero sorry talaga."

"Okay lang. Ngayon alam ko nang hindi ko dapat sabihin sa'yo ang mga sekreto ko," ngumisi si Seungcheol na sinuklian din ni Seokmin ng ngisi.

"Oh wow. WHEW! Akala ko F.O na tayo e!"

"Muntikan na," sambit ni Seungcheol tsaka tinapik ang balikat ng nakababata. "Biro lang. Hala alis ka na. Istorbo ka na e."

"Istorbo heh," Umiling si Seokmin. "Hindi ka ba papasok hyung?"

"Saka na."

"Hyung talagang wag ka munang pumasok!" maalarmang babala ni Seokmin.

"I know what happened. I really couldn't care less."

Seokmin blinked. "Talaga?"

"Totoo man o hindi, huhupa rin ang mga issue na gan'on. I can't undo what happened can I? Basta ang importante," Tumabi si Seungcheol kay Jihoon tsaka inakbayan ito. "Tanggap ni boss. 'Di ba boss, tanggap mo si supotcheol?"

Jihoon looked at him but said nothing, his lips quirking in a slight smirk before turning to Seokmin. "Okay lang ako rito. Pumasok ka na."

Seokmin shook his head, flashed them both a blinding smile before exiting the room. Nang sumara ang pinto, hinalikan ni Seungcheol si Jihoon sa pisngi bago tumayo. "Gusto mo ba ng prutas? May dala pala akong chocolates dito tsaka . . ."

Inilabas niya ang isang tangkay ng rose tsaka nginisihan si Jihoon. "Mahilig ka ba sa mga rosas?"

Jihoon raised a brow at him.

"Hindi? Aww. Ako rin e. Mahilig kasi ako sa'yo," Then he winked for good measure and beamed.

Jihoon blinked at him before creasing his forehead. "Who the fuck are you?"

Malakas na tumawa si Seungcheol sa reaksyon ng nakababata at napaupo sa silyang nasa gilid ng kama nito. "Hi Jigoon. Seungcheol nga pala, forever mo."

"The fuck."

Muling tumawa si Seungcheol. "Ang galing ko ba? Kinilig ka ba?"

"What the hell."