Kronieken van een niet zo perfect leven

III Een hooggehakte kluns

Na die vermoeiende eerste dag, kwam ik thuis en was alleen, zoals gewoonlijk. Daarom nam ik niet eens de moeite om eten te pakken maar liep recht naar boven om het bad te laten vol lopen.  Mijn avondritueel is namelijk zo lang mogelijk opblijven, want ik haat gaan slapen. Of nee, het slapen is prima maar de nachtmerries zijn vreselijk. Dus dan neem ik liever een bad of lees urenlang boeken totdat ik mezelf niet meer kan wakker houden en dus het lichtje uitknip. Ook die nacht was het niet anders en ik werd badend in het zweet wakker met de dekens rond mijn nek gedraaid.

Ik stond weifelend voor de kast die vrijdagochtend, wat zou ik in godsnaam aantrekken vandaag en nog belangrijker: die avond? Mijn ogen gleden langs de rekken met kleren, sommige saai en netjes van andere... tja, wat ik erover kan zeggen is dat mijn vader me aan mijn haren terug in huis zou slepen. Wat nog niet is gebeurd omdat mijn ouders vrij weinig thuis zijn, meestal doordeweeks 's avonds vanaf 20u en in het weekend hebben ze meestal een uurtje tijd voor me. Voordat je denkt dat ik zo een typisch verwend meisje ben met te egoïstische ouders, wacht even. Ten eerste, heb ik geen vieze rat in een tas wat een hond wordt genoemd, ook heb ik geen rijen designerjurkjes in mijn kast en ik draag ze zeker meer dan één keer.  Maar als iemand zich geroepen voelt om daar wat aan te veranderen, mijn bankrekeningnummer is BE10 0017 8334 6758. 

Na veel getwijfel en geaarzel, koos ik toch voor het witte jurkje dat braaf is maar toch gewaagd. En na de gedachte: als je het doet, doe het dan goed, koos ik ook voor een paar zwarte hakken en en liet mijn lange haar los. Beetje mascara en klaar. Mijn keuze werd oftwel gehaat oftwel zeer geapprecieerd (hing volgens mij ook wel van het geslacht van de personen die keken af) want net zoals de eerste dag werd ik nogal aangestaard. In de middagpauze glipte ik de niet zo lekker ruikende toiletten in -van een eliteschool zou je toch wel een luchtverfrisser verwachten lijkt mij maar helaas- om mijn telefoon te checken. Want inderdaad, ook dat is verboden. Gek genoeg had ik een ongelezen sms van een onbekend nummer.

"Hey, heb je al iemand om mee naar het feestje te gaan vanavond? - Aaron"

Mijn wenkbrauwen schieten verbaasd omhoog, wie is Aaron nou weer en hoe komt hij aan mijn nummer? En daarbij, als hij knap is en een beetje aardig, tegen een date zeg ik geen nee. Het is al stressvol genoeg om naar een feestje te gaan waar je bijna niemand kent, laat staan als je alleen gaat. "Hi, nee maar heb je ideeën dan? Heb ik je al gezien op school? -V" was mijn antwoord. De bel ging en ik propte mijn telefoon haastig terug in mijn tas terwijl ik zo snel mogelijk, zo snel mogelijk op hakken dan, terug naar het schoolgebouw liep. Daardoor was ik zo bezig met die lichtelijk pijn aan mijn voeten doende snelheid naar de les te lopen, maar ook niet over mijn eigen voeten te struikelen, dat ik geen notie nam van wat er in mijn omgeving gebeurde. Zoals een jongen die ook niet aan het opletten was, zoals je al kon raden, botsten we vol tegen elkaar op. Cliché, ik weet het. Maar weet je, het leven is vol clichés want anders zou het niet cliché heten. Maar goed ik dwaal af, de onoplettende jongen botste dus tegen het gehaaste meisje. En natuurlijk kon ik niet lieftallig mijn boeken laten vallen zodat hij ze als excuses zou oprapen, maar ging ik vol op mijn bek. Ik doe nooit meer hakken aan naar school.

"Gaat het?", vroeg hij bezorgd terwijl ik snel overeind krabbelde alsof ik elke dag zoiets stoms deed. Wat ik eigenlijk ook elke dag doe, oeps. Mijn gezicht moet heel chagrijnig gekeken hebben want hij barstte in lachen uit en aangestoken door zijn leuke lach, proestte ik het ook van het lachen en liet mijn chagrijnige houding varen. Terwijl ik opstond, keek ik hem per ongeluk recht aan en stopte abrupt met lachen. Hij had namelijk hele mooie en donkerbruine ogen, ik wendde mijn blik af en zei verlegen: "Ik ben Valentina, nieuw hier op school." Ook hij leek een beetje verlegen, misschien omdat ik hem als een debiel aanstaarde, maar laten we het positief benaderen en zeggen dat hij verbluft was door mijn schoonheid. Sikesikesikesikesike. 

"Weet ik", zei hij met een scheve grijns, "Ik ben namelijk Aaron."