Kronieken van een niet zo perfect leven

II De eerste dag

Na de kerkdienst liepen Eli en ik gearmd en lachend naar buiten, en ze sleurde me mee de eindeloze trappen op en duwde me half het lokaal in. "Het zal echt meevallen, geloof me", fluisterde ze naar me terwijl ik onzeker om me heen keek. Zoveel onbekende gezichten.... Ik streek nerveus mijn rokje plat en keek waar ik moet zitten, maar er stonden nergens naamkaartjes en de meeste jongens en meisjes waren relaxed aan het praten. Dan komt er een leraar binnen, oh yes, goed gedaan Valentina, het is die man die siste dat je stil moest zijn tijdens de kerkdienst. Mensen die zeggen dat God geen humor heeft: mijn leven is één grote fucking grap.

De man die meneer Vermeer bleek te heten, las van een alfabetische lijst voor waar je moest gaan zitten. "Valentina De Luca". Drieëntwintig hoofden draaiden zich tegelijk naar me om, subtiel jongens. Met een rood hoofd nam ik plaats en probeerde geen oogcontact te maken met de nieuwsgierige scholieren die me schaamteloos aanstaarden. Vermeer draaide zich om naar het bord en begon uitleg te geven over de leerstof die we zouden gaan behandelen en dat gaf een vrolijk uitziende jongen de kans zich naar me toe te buigen en te fluisteren: "Zo, Valentina, je bent nieuw hier toch?". Ik beet op mijn tong om geen sarcastische opmerking te maken en knikte en keek weer naar het bord. "Nou?", drong de jongen aan. Ik glimlachte naar hem en zei:

"Ik moet misschien wel op zijn minst de eerste dag doen alsof ik gemotiveerd ben, of niet?", de jongen grinnikte en bleef naar me kijken op een bestuderende manier, alsof hij me totaal in zich opnam. "Heeft u iets aan te merken, juffrouw De Luca?", vroeg Vermeer op een retorische toon. Ja, Vermeer en ik worden dikke maatjes, dat zie je van hier.

Een halfuurtje later ging de bel, pauze, geweldig, want ik heb natuurlijk tonnen vrienden om bij te staan. Met mijn blik zocht ik Eli maar die was al met de mensen van het internaat naar buiten vertrokken. Het ziet ernaar uit dat ik mijn Mars op de toiletten zal moeten opeten. Kidding. Ik eet namelijk zo min mogelijk, en als ik teveel eet dan gooi ik het eruit. Soms. Hoewel dit klinkt als iemand maar zware boulimia, heb ik het onder controle, ik hou mijn gewicht nauwlettend in de gaten zodat ik niet teveel afval. Maar ik weet ook niet waarom ik het doe, het voelt gewoon prettig iets voor jezelf te hebben en ergens controle over te hebben. In tegenstelling tot mijn leven.

Terwijl ik langzaam de trappen afliep en mezelf probeerde te oriënteren kwam Victoria naast me lopen, die kende ik wel. Nog maar een week geleden stonden we in de stad te praten, ik was compleet vergeten dat ze hier naar school ging. Nou ja, ik had het wel kunnen verwachten. Met haar hippe, stadse stijl en Zadig & Voltaire-tasje is ze het stereotype van een college-schoolmeisje. Hoewel ze zowel knap als aardig is, dat laatste hoort er meestal niet bij. Meestal is knap en schijnheilig. Uitzondering op de regel dus, als ik de mening van andere scholen moet geloven, en daarom was ik heel opgelucht dat ze naast me kwam lopen. Door dat lieve karakter had ze namelijk veel vrienden en zo kon ik misschien wat mensen leren kennen. En inderdaad, Victoria stelde de ene na de andere persoon aan me voor, wiens namen ik vergat zodra ze genoemd werden. Ze deden vriendelijk maar ze wilden natuurlijk ook weten wie ik was, het mysterieuze nieuwe meisje met de Italiaanse naam.

Een blond, gebruind meisje komt naar me toelopen met natuurlijk twee side bitches op gepaste afstand achter haar. Aha, nu wordt het leuk. Tegen mijn verwachtingen in, zegt ze me vriendelijk gedag en vraagt vervolgens of ik op haar feestje wil komen morgenavond. "Dan kun je wat mensen leren kennen, en ik geef het samen met Belle, die ken je wel toch?", ja, die kende ik inderdaad. Maar iets aan de glimlach van het meisje, Claire genaamd, was onecht en had iets berekend... Dat zei mijn intuïtie tenminste en die heeft het zelden bij het verkeerde eind.

Maar ach, wat is een high class college zonder wat mean girls? Het feestje van morgen beloofde alleszins interessant te worden...althans, achteraf was ik blij dat ik geen wit jurkje had aangetrokken....