Matem

☆Bölüm 2☆

《 Hiç bir şey eskisi gibi olmadı, hiç bir şey güzel de olmadı, hatta hiç bir şey de olmadı; tükendim sadece gün be gün... 》

Babamın ürkütücü sesi ile birlikte, patlayan tüfek sesi kulaklarımda çınlamıştı.
Arkamı dönüp babama baktığımda, tüfeği havaya sıktığını fark ettim. En azından kimse vurulmamıştı. Babam hızlıca yanıma yaklaşıp hiddetle;

"Ben sana en son ne dedim Eyşan!
Seni bu adamın yanında görürsem, gözümü bile kırpmadan, önüme gelen adama veririm seni demedimmi? Dedi

Sanki babam benden tasdik etmemi bekliyor gibiydi.
Ağzımı kıpırdatıp tam bişi dicektimki,
Hamza babama seslendi;

"Ekrem amca biz eyşanla birbirimizi seviyoruz neyaparsan yap ayrılmayacağız" dedi

Bu yürek mi yemiş diye düşünüyordum ki, babam hamzanın yanına gidip okkalı bir tokat patlattı suratına.
Sonra bana dönüp;

"Seviyorlarmış mış lan orospu! sen benim namusuma lafmı getireceksin" diyip bi tokatta bana patlattı.

Babamın tokadı yüzünden, yere ayaklarının tam önüne düşmüştüm.
Ayaklarıyla karnıma, sırtıma, kafama, ayağı nereye gelirse tekme atıyordu.

Ağlıyordum ama, canım acıdığı için değil, 'orospu' dediği içindi.
Bir baba kızına, nasıl bunları yapardı? Nasıl bu kadar acımasız olurdu? Nasıl kızına oroapu damgası vururdu?
Son karnıma yediğim darbeyle, gözlerim kapandı...

....

Uyandığımda, evde yatakta yatıyordum. Tam kalkmaya yeltenmiştim ki, sırtımın ve bacaklarımın ağrısı ile sendeleyip tekrar düştüm.
Tekrar dikkatli bi şekilde yatağa tutunarak kalkıp, odada ki aynaya baktım.
Yüzüm gözüm morluklar içindeydi.
"Bunlar babanın, kendi kanından doğduğun, meydana geldiğin babanın eseri Eyşan" diye iç geçirdim.
Kapıya doğru yöneldim.
Annem neredeydi? Niye beni yalnız bırakmıştı? diye düşünürken, babam ile annemin konuşma seslerini duydum.

"Yapma etme ekrem bey o senin kızın. Nasıl hiç için sızlamaz "

"Bana vicdan muhasebesi yapma sevgi hanım! Ne zamandan beri sözüme söz katmaya başladın?
Ben ne dersem o! Haftaya bizim esma, oğlu ile birlikte Eyşan'ı istemeye gelecek. Söyle hazırlansın görücüye çıkacak. Bundan sonra okul falan da yok"...

Babamın son sözleri ile, olduğum yere yıkılmıştım. Nefes alamıyordum. Kıpırdayamıyordum. Canım, vücudumdaki morluklarlardan daha çok acıyor, daha çok sızlıyor du. Allahım nolursun! Bu duyduklarım rüya olsun, böyle bir şey gerçek olmasın!
Diye iç geçirirken annem odaya girdi. Beni yere yıkılmış gördüğünde, ellerimden tutup kaldırdı. Yatağa otutturup yanıma oturdu.
"Duydun mu babanın dediklerini?"

Sesi çaresiz çıkıyordu.

Kafamı olumlu anlamda sallayıp daha fazla içimde tutamadığım gözyaşlarımı bıraktım. Başımı, Annemin göğsüne yaslayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
"Anne"
"Anne nolursun seni asla kimselere vermem de!
Anne nolursun bu sefer benim yanımda dur!
Anne yalvarırım beni tanımadığım bi adama verme!"

Sesim hıçkırıklarımın içinde kaybolup, acı olarak gözümden düşüyordu.
Anneme yalvarır gözle bakıyordum fakat, annemin gözünde hiç umut ışığı yoktu.

"Ah benim talihsiz, bibaht kızım.
Kaderi annesine benzeyen kızım.
Benim elimden ne gelirki?
Bu zamana kadar kim babanın lafını yerde bırakmış ki biz bırakalım " dedi umutsuzca.

Hızlıca annemin göğsünden ayrılıp ayağa kalktım

"Kendi canıma kıyarım yine de o adamla evlenmem" dedim kesin bi ifade ile.

"Eğer öyle bir şey yaparsan sadece kendini değil, beni de öldürmüş olursun bilesin."
Dedi annem üzgündü ama kesin konuşmuştu odadan çıkarken.

Kendimi yorganın altına soktum
Çaresizliğime aktı gözyaşlarım talihsizlizliğime ve kaderime...

Sabah 8:30 da babamın sesi ile uyandım.
"Kalk kız kahvaltı hazırla! Saat kaç olmuş hala uyuyorsun. Nasıl gelin olacaksın sen? Sonra ekremin kızı iş yapamıyor, geç saatlere kadar uyuyor diyecekler" diyip kahkaha attı.
Kalkıp babamın yüzüne yumruk atasım vardı. Aklınca benimle birde dalga geçiyordu.
Yataktan çıkıp, banyoya doğru ilerliyodumki beni durdurdu.

"Şu yüzünde ki yaralara merhem sür. Esma hanımın oğlu geldiğinde, seni böyle görmesin" dedi sinsi bi tavırla.

Babam'a döndüm ve sertçe suratına bakıp,

"Baba beni evlatlık mı aldınız
Bana bu davranışlarının, bana karşı bu vicdansızlığının, başka açıklaması olamaz çünkü" dedim nefret eder bir şekilde.

"Senin dilin çok uzadı dikkat et
Kesmiyim o dilini!
Almıyım ayağımın altına." Dedi

Son cümleleri bastıra bastıra söylemişti.
Ondan korktuğumun farkındaydı.
Korkmamak elde değildi ki.
Hiç cevap vermeden, yüzümü yıkayıp yatakları toplamaya başladım..

Kahvaltıdan sonra tam kitaplarımı çantama koyacakken, Babam gelip elimden hızlıca çekti.

Kitapların hepsini bir çırpıda sobanın içine atıp yaktı.
"Bundan sonra okul mokul yok"
Diye bağırdı.
Onun o cüsseli bedeninin altında, minicik kalmıştım. Yanağıma doğru eğilip tam vuracakken durdurdum. Kulağına doğru yaklaşıp,

"Senden nefret ediyorum!
Sen dünyanın en kötü babasısın"
Dedim.

Sonra elinin altından kaçıp kendimi mutfağa kilitledim.

Babam arkamdan koşup, kapıyı yumruklamaya başladı.

"Aç kız şu kapıyı!
Aç kırmıyım!
Aç dedim sana lan orospu "
Sen dur seeenn!
Sen oradan çıkacaksın. ozaman senin emdiğin sütü, burnun'dan getireceğim ben."

Babamın hiç bir dediği umrumda değildi artık. Zaten bana hayatımın en büyük kötülüğünü yapmıştı. Bu lafları artık canımı yakmıyordu.

Babam bana saydırmaya devam ederken kapı çaldı.
Kapıyı annem açmıştı.
Annemin sesinden duyduğum tek meraklı kelime
"Hamza" olmuştu.

Anında mutfağın kapısını açıp, dış kapıya baktım. Gerçekten bu hamza ve ailesiydi.
Ellerinde çiçek ve çikolata vardı. galiba beni istemeye gelmişlerdi.
Yüzümde tebessüm belirmişti ki babam;
"Hiç boşa heveslenme geç içeri " dedi

Tekrar mutfağa girip kapıyı araladım ve onları izlemeye başladım.
Babam kapıya doğru yönelip;

"Utanmadan birde benden kız istemeye mi geldiniz "
Dedi.

O anda hamzanın babası;

"Arımızla namusumuzla kızını istemeye geldik ekrem efendi!
Bunun nesinden utanalım" dedi ciddi bir ifade ile.

Babam bi anda hiddetlenip adamın yakasına yapışmış, beni ve hamzayı öldürücü kelimeleri kullanmışdı

" Benim, Senin oğluna verecek kızım yok! şimdi buradan defol git! birdaha da gelme! yoksa oğlunu da seni de bu köyden kovdururum"

.......................